30/11/09

Επιστημονική φαντασία

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν την Ελλάδα, τρίτο κόσμο, ούτε τα βλέπω όλα μαύρα. Ομως μερικές μέρες σε μια άλλη ευρωπαϊκή πόλη,  και δυστυχώς αντιλήφθηκα ότι ένα συγκεκριμένο θέμα είναι επιστημονική φαντασία για μας. Ισως βελτιωνόμαστε. Ισως, αλλα είναι τόσο αργός ο ρυθμός που δεν είναι και τόσο ορατός.
Πρώτη εικόνα-επιστημονική φαντασία: κοπελίτσα στο δρόμο, με αναπηρικό αμαξίδιο, έχει βγάλει το σκύλο της βόλτα. Ναι, ακριβώς. 
Δεύτερη εικόνα: στο λεωφορείο, στάση και νεαρός με αναπηρικό αμαξίδιο και κυριολεκτικά με ένα πήδημα βρίσκεται μέσα. Οση ώρα έκανα να μπω εγώ, άλλο τόσο έκανε κι αυτός. Στην επόμενη στάση, ίδια εικόνα, αυτή τη φορά με μια νεαρή κοπελλίτσα με αμαξίδιο και τον φίλο της με πατερίτσες. Δύο στάσεις παρακάτω, μια μαμά με ένα κάπως μεγάλο καρότσι. 
Δεν θέλω να σχολιάσω. Δεν νομίζω να υπάρχει τίποτα να πω άλλωστε. Μια χώρα που δεν είναι για όλους τους πολίτες της. Μια χώρα που τους αποκόβει από τη ζωή.

Από δική μου εμπειρία, το να κυκλοφορώ με μωρό στο καρότσι ήταν από πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατον γιατί τον περισσότερο καιρό έπρεπε να περπατάω στο δρόμο γιατί τη μιά ήταν σπασμένες οι πλάκες του πεζοδρομίου, την άλλη μια κολώνα, την άλλη σίδερα εξείχαν κλπ. τα ξέρετε. Με αποκορύφωμα τη μέρα που πέρασα απέναντι στο φανάρι και σταμάτησα στη νησίδα στη μέση του δρόμου και ανακάλυψα έντρομη ότι το καρότσι απλά δεν χώραγε πάνω στη νησίδα και το μισό κρεμόταν στο δρόμο. Ιδια εμπειρία όταν έσπασα το πόδι μου και φυσικά μετά δεν μπορούσα να πηδάω σαν το κατσίκι τα εμπόδια στο δρόμο ούτε να ανεβοκατεβαίνω πεζοδρόμια.
Λυπηρό. Απογοητευτικό.  Έλειψη πολιτισμού. Τα μάρμαρα δεν μας κάνουν πολιτισμένους. Οι συμπεριφορές μας κάνουν.

21/11/09

Multitasking

Έχετε παρατηρήσει πως έχουν αλλάξει τα δεδομένα στα όσα κάνουμε ή προσπαθούμε να κάνουμε ακριβώς την ίδια στιγμή; Είναι σημείο των καιρών άραγε; Αναρωτήθηκα για πρώτη φορά πριν μερικά χρόνια βλέποντας τα παιδιά και τους έφηβους που στην πιο απλή περίπτωση ακούνε μουσική και διαβάζουν. Στην πιο πολύπλοκη μορφή, ακούνε μουσική, διαβάζουν, μιλάνε στο τηλέφωνο, μιλάνε στο MSN, παίζουν κάποιο παιχνίδι στο κομπιούτερ, και βλέπουν και τηλεόραση. Ξέχασα τίποτα; Τουλάχιστον 2-3 να μην πω 4 δραστηριότητες συγχρόνως εν εξελίξει. Τις παρακολουθούν όλες άραγε με τον ίδιο τρόπο και την ίδια προσοχή; τις φέρνουν σε πέρας με ίδιο καλό αποτέλεσμα;
multitasking
Εμείς; οι πιο μεγάλοι; Ακολουθούμε τα ίχνη τους. Μη μου πείτε ότι δεν κάνετε πάνω από 2 δραστηριότητες συγχρόνως γιατί δεν θα σας πιστέψω. Απλά μάλλον δεν το συνειδητοποιείτε.  Το πιο απλό, να οδηγούμε και να μιλάμε στο τηλέφωνο. Να ψωνίζουμε και να ακούμε μουσική. Να γράφουμε εδώ και να γράφουμε και κάτι επαγγελματικό. Λίστα ατέλειωτη με 2-3-4 παράλληλες δραστηριότητες. Εχω τσεκάρει τον εαυτό μου να κάνει παράλληλα τουλάχιστον 5 πράγματα. Εννοείται όχι με την πρέπουσα προσοχή. Ούτε με την συγκέντρωση που απαιτείται. Ομως απλά καθημερινά πράγματα. Το γιατί είναι άλλο post από μόνο του. 
Για να δούμε πόσοι από εμάς, γράφουν στο blog, την ώρα που βοηθάνε το παιδί τους στην ορθογραφία, βάφουν νύχια, μιλάνε στο τηλέφωνο, μαγειρεύουν, βλέπουν τηλεόραση και κλείνουν εισητήρια για το σινεμά ταυτόχρονα.

18/11/09

Πώς έχασα τη μάχη με το τυροπιτάκι

Της Δήμητρας Παπαδοπούλου (ηθοποιού)



Κάπου διάβασα πως το στήθος ή το μπιμπερό που μας πρόσφεραν μωρά όταν δυσανασχετούσαμε καθησυχάζει, λέει, τη συναισθηματική μας δυσφορία. Οπότε, σαν ενήλικες πια, όποτε τρώμε φρίκη μασουλάμε καμιά παπαριά να το κατευνάσουμε, με αποτέλεσμα να χοντραίνουμε και να γινόμαστε σαν νεροχύτες, συν που η υγιεινή διατροφή είναι στα φόρτε της και έχουμε μπλέξει στον εγκέφαλό μας ποιο είναι το φυσικό και ποιο το μεταλλαγμένο, τι είναι οι ισοφλαβόνες και πού σκατά υπάρχει το φολικό οξύ, επίσης το ξέρεις πως η ντομάτα έχει λυκοπένιο ενώ το μπρόκολο έχει ισοθειoκυανικά;

Μ' αυτά και μ' αυτά, αποφάσισα πως τέρμα οι γουρουνιές, αιφνίδια η απόφαση, μετά που μου 'ρθε να ξεράσω που 'φαγα κάτι τυροπιτάκια, ξέρεις, αυτά τα έτοιμα τα κατεψυγμένα που τα τηγανίζεις και διαβάζεις πίσω τα συστατικά που περιέχουν και είναι σαν να διαβάζεις προκήρυξη εξωγήινου. Αφού λοιπόν έφαγα τέσσερα, κοίταξα το πέμπτο και τελευταίο και του είπα:


«Όχι, όχι δεν θα σε φάω». Ναι, άρχισα να μιλάω στο τυροπιτάκι, το τύλιξα σαν μωρό σε μια χαρτοπετσέτα και το 'βαλα στο ψυγείο. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν το πέταξα, ήταν μια υποσυνείδητη, αρχέγονη αντανακλαστική διαδικασία, όπως θα έλεγε και ο Γιουνγκ ή ο Φρόιντ, δεν ξέρω, αυτούς τους μπερδεύω τι ακριβώς είπε ο καθένας, και κατηφόρισα για Κολωνάκι να πάρω πράσινο τσάι που 'χει μέσα φαινολικές ενώσεις. Τέλος για μένα τα ανθυγιεινά. Κάτω τα λιπαρά. Ζήτω το ασβέστιο και οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β.





Άρχισε μια νέα εποχή που το κορμί μου θα γινόταν πιο ανταγωνιστικό, κι έτσι όπως κατηφόριζα τη Σκουφά, διαπίστωσα πως ένα όχι και τόσο νέο προϊόν γυναίκας που έχει κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τελευταία, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.



Μιλάω για το τσουλοειδές. Το τσουλοειδές είναι ένα είδος με έξω κοιλιά, έξω βυζιά, μανικιούρ πεντικιούρ γαλλικό και σποραδικά τατού, κυρίως εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα μπορείς να βρεις μέχρι και την Γκουέρνικα του Πικάσο. Και όλα έτοιμα για φάσωμα (σημειωτέον, δεν έχω τίποτα εναντίον του φασώματος, απλά με εκνευρίζει σαν λέξη, θα 'θελα να καταργηθεί απ' το λεξιλόγιο και να επιστρέψουμε στην παλαιά κλασική της εποχής των σπηλαίων, το μπαλαμούτι). Επίσης, συνειδητοποίησα πως τα τσουλοειδή είναι κυρίως μικρά τα οποία περάσανε αιφνιδίως από τα πάμπερς στα στρινγκ, χωρίς ενδιάμεσα στάδια.




Εν πάση περιπτώσει, αφού πήρα τα τσάγια μου τα πράσινα και έτρωγα όλη μέρα φρούτα, ήπια και δυο λίτρα νερό, τιγκάρισα στο ιχνοστοιχείο και αφού συνειδητοποίησα πως για να ζεις υγιεινά πρέπει να 'σαι λίγο η Μαριάννα Λάτση και να 'χεις χρόνο όλη μέρα να πίνεις νερά και να τρέχεις να τα κατουράς, άρχισα να πεινάω. Το σκέφτηκα πολύ το πώς θα κινηθώ και αποφάσισα να φάω μια μπανάνα που 'χει μέσα κάλιο.


Αλλά η πείνα φούντωνε. Σαν όραμα άρχισαν να ξεπροβάλλουν απειλητικά τα τσουλοειδή, τα αδύνατα, τα καλογυμνασμένα. Τρόμαξα πολύ, επίσης, όταν ήρθε και εκείνο το γαμημένο τυροπιτάκι και μου σφήνωσε στον εγκέφαλο. Αλλά είπα όχι, θα δω τηλεόραση να ξεχάσω.


Ήταν αργά τη νύχτα πια και κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε καμιά δεκαριά ξεκοιλιάσματα, παντού αίματα, στο ΣΚΑΪ κάτι τύποι σ' ένα τζιπ έψαχναν έναν ιπποπόταμο, στην ΕΤ3 φώναζε η Φώφη Γεννηματά και νάτα πάλι τα τσουλοειδή διάσπαρτα στα κανάλια να αυτογλείφονται και να γδύνονται.


Και νάτο πάλι το τυροπιτάκι. Όρμηξα στο ψυγείο. Ήτανε παγωμένο, τηγανισμένο
και καυλωμένο. Δίπλα του, ένα ξενέρωτο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, πώς να αντέξει τον ανταγωνισμό. Κοιταχτήκαμε με το τυροπιτάκι ξανά και ξανά. Θα σε πετάξω μαλακισμένο πολυακόρεστο ανθυγιεινό τηγανισμένο. Άρχισα να το βρίζω, μόνο που δεν το χαστούκισα. Με κοίταζε λάγνα και με προκαλούσε με τα τυριά του. Όρμηξα και το καταβρόχθισα.


Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά, το 'ξερα πως είχα χάσει οριστικά τη μάχη με το τυροπιτάκι.


Υ.Γ.: Μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι οι ελεύθερες ρίζες;

17/11/09

Ημερολόγιο μιας εβδομάδας


Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973


Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι –πώς μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου– .

Tου Γιάννη Ρίτσου

15/11/09

Φταίω

Πώς είναι να επιλέγεις να βάλεις τον εαυτό σου σε μια δύσκολη διαδικασία, να το θέλεις να πετύχεις, φυσικά αλλιώς γιατί να το κάνεις. Να έρχεται η ώρα της επιβράβευσης και να αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι όχι μέτριος, όχι κακός, αλλά ίσα ίσα που κατάφερες να μη βουλιάξεις; Ε! αυτό έπαθα. Μου ήρθε ταμπλάς, σκοτοδίνη (ποιά άλλη λέξη υπάρχει), μου κόπηκε η αναπνοή, μου ανέβηκε η πίεση, αυτά και μερικά άλλα παρόμοια, αλλά όλα μαζεμένα και εγώ να μην μπορώ ούτε να το πάρω το έργο μου να το πετάξω στα σκουπίδια, ούτε να κλάψω, ούτε να ουρλιάξω ούτε να φύγω καν τρέχοντας (καταραμένες γόβες). Τί ήθελα και έμπλεξα; Ποιός διάολος με έβαλε να χώσω το κεφάλι μου, το χρόνο μου, τον εαυτό μου ολόκληρο σε κάτι τόσο επίπονο, χρονοβόρο, πολύπλοκο, δύσκολο; Η πρώτη αντίδραση "τέλος". Δεν έχω λόγο να το κάνω, δεν με ενδιαφέρει άλλωστε και τόσο, το κάνω από χόμπυ. Τα παρατάω. Μετά όμως από μερικά χτεσινοβραδυνά ποτά, φαίνεται ο εγκέφαλός μου ξελαμπικάρισε. Συνεχίζω και μάλιστα προσπαθώντας περισσότερο γιατί δεν μου φταίει κανείς. Φταίω εγώ που δεν συγκεντρώθηκα σε αυτό που έκανα. Φταίω γιατί το έκανα με το ένα μάτι στο ένα πράγμα, το άλλο στο άλλο, το μυαλό στο τρίτο και το πόδι έξω από την πόρτα. Εφταιξα, πλήρωσα. Θα προσπαθήσω πάλι. Το αποφάσισα.
Καλή μας μέρα

10/11/09

Νωρίς;

Από την αρχή του Νοεμβρίου βλέπω να οργανώνονται τα μαγαζιά με τα Χριστουγεννιάτικα. Δέντρα, λαμπάκια, στολίδια, φουσκωτά ελαφάκια. Ενας κόσμος ολόκληρος, να μπεις να μην ξέρεις τί να πρωτοπάρεις. Αλλοι υπακούνε στη μόδα και κάθε χρόνο αλλάζουν χρώμα και διακόσμηση στο δέντρο τους, άλλοι προσθέτουν ή το αφήνουν όπως είναι. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Αγόρασα πριν χρόνια ένα πολύ μεγάλο δέντρο και από τότε προσθέτω στολίδια. Οχι πολλά, ίσως 2-3 κάθε χρόνο, αλλά το κάθε ένα έχει τη σημασία του.   
Νωρίς να το σκέφτομαι από τώρα; Πιθανόν. Αλλά για πόσο καιρό, ένα παιδί είναι παιδί; Πόσο καιρό θα απολαμβάνει το δέντρο; Θα ονειρεύεται τον Αγιο Βασίλη και θα αναρωτιέται αν του αρέσουν τα μπισκότα με σοκολάτα και το γάλα; αν χωράει από την καμινάδα; μήπως να αφήσουμε και καρότα για τους τάρανδους; κάνει κρύο μήπως αρρωστήσει; και το κουμπί από τη στολή του που βρήκαμε πέρσι, να του το αφήσουμε φέτος να το πάρει; Σκέφτομαι πριν λίγα χρόνια τα ανηψάκια μου που τότε ήταν ίσως 7-8  χρονών και η γιαγιά τους επέμενε ότι "δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης" και εκείνα λέγανε "μα είδαμε την φωτογραφία του!". ΘΕΛΟΥΝΕ να έχουν έναν Αγιο Βασίλη. Τους αρέσει όλο αυτό το παραμύθι, το δώρο, το γράμμα που θα στείλουν, η αναμονή, η διαδικασία, το στολισμένο σπίτι, οι μυρωδιές που συνδέουν με τις γιορτές, η οικογένεια που μαζεύεται. Παραμυθάκι για μικρούς και για μεγάλους.  Και αν δεν το νιώθουν συνειδητά τώρα, κάποτε μεγαλώνοντας θα τους έρχεται αυτή η γλυκιά ανάμνηση της γιαγιάς ή της μαμάς που ψήνανε κάποιο γλυκό και εκείνα γλύφανε τη ζύμη από το μίξερ και γεμίζανε τα μουτράκια τους σοκολάτες και πονούσε η κοιλιά από τα γλυκά. Θα θυμούνται που η μαμά μάζευε ολα τα ανηψάκια και κάνανε όλοι μαζί κουραμπιέδες και η άχνη έφτανε μέχρι τα υπνοδωμάτια, που φορούσανε ποδιές με χριστουγεννιάτικα σχέδια, που κολλάγανε οι ζύμες στα παιδικά χεράκια.  Μυρωδιές, γεύσεις, εικόνες, υπέροχες αναμνήσεις που μένουν στην καρδιά.

5/11/09

Ραντεβού

Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να καταφέρει να είναι στην ώρα του στο ραντεβού που κανονίζει ο ίδιος;
Υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που δίνουν ένα ραντεβού, επαγγελματικό ή προσωπικό και το τηρούν γιατί έτσι είναι ως άνθρωποι και ότι λένε το εννοούν. Υπάρχει η δεύτερη κατηγορία που πραγματικά κάτι τους έχει συμβεί, ανυπέρβλητο, που το σέβεσαι και το κατανοείς και έτσι κι αλλιώς συμβαίνει για πρώτη φορά. Και υπάρχει και η τρίτη κατηγορία. Αυτοί που γι αυτούς το ρολόι δεν έχει καμία σημασία. Και πάνε ή δεν προλαβαίνουν να πάνε, πάντα καθυστερημένοι. Κοινώς σε γράφουν. Γιατί εγώ έτσι το βλέπω. Οταν έχει να κάνει με μένα, έτσι είναι. Με γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια. Δεν σέβεσαι το χρόνο μου. Είσαι επαγγελματίας και το προηγούμενό σου ραντεβού άργησε μισή ώρα; Εγώ τί φταίω; Εγώ δεν άργησα. Πες του αντίο και να ξανάρθει άλλη μέρα. Γιατί εμένα με αυτόν τον τρόπο δεν θα με ξαναδείς. Είσαι φίλος; Μένεις μακρια; Φύγε στην ώρα σου. Μην ανάβεις το θερμοσίφωνο να κάνεις μπάνιο την ώρα που έπρεπε να είσαι ήδη στο ραντεβού σου. Οχι δεν το καταλαβαίνω. Ετοιμάσου 2 ώρες πριν και ξεκίνα. Δεν ζω με σκοπό της ζωής μου να σε περιμένω. Εχω άλλα πολλά και σημαντικά πράγματα να κάνω. Και εν πάσει περιπτώσει δώσε το ραντεβού σου 2 ώρες αργότερα. Δεν έγινε και τίποτα. Στόμα έχεις, τηλέφωνο έχεις. Απλό είναι. Πού είναι ο σεβασμός σου προς την οικοδέσποινα και τους άλλους της καλεσμένους, όταν σε καλεί και πας 2 και 3 ώρες καθυστερημένος; Τί έκπληξη! Δεν σε περιμέναμε! Φαγητό τέλος. Ή μήπως νόμιζες ότι θα αγνοήσω τους υπόλοιπους 10 που ήρθαν στην ώρα τους για να περιμένουμε όλοι εσένα; Ξύπνα! ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω σου, ούτε γύρω από το δικό σου ωράριο. Μας αγνοείς. Σε αγνοούμε κι εμείς. Σε μάθαμε πια. Είσαι σεσημασμένος και το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα είναι να σου πω ότι στις 5 θα είμαι στο τάδε μέρος, οτι στις 8 θα σερβίρω το φαγητό, ή ότι στις 10 αρχίζει το έργο. Καλή σου διασκέδαση! 

2/11/09

Πουθενά


Για μία παράσταση όπως το Πουθενά  του Δημήτρη Παπαϊωάννου, δεν χωράνε και πολλά να πεις.  Οπως πάντα σε κρατάει με την ανάσα κομμένη.
Ομως οι δύο κυρίες που κάθονταν πίσω μου έκαναν δύο σχόλια....
Προς το τέλος της παράστασης, σε μια σκηνή που κυριολεκτικά δεν ακούγεται ανάσα, όλοι παρακολουθούν και στη σκηνή ο χορευτής μένει γυμνός:
-Ωραίο σώμα! πολύ γυμνασμένος!
και άλλο ένα στο τέλος της παράστασης την ώρα που οι χορευτές υποκλίνονται στο κοινό:
-Ολοι νεαροί είναι!

Δεν χωράει σχόλιο εδώ έ;

IMG_0609