Εχω μία απορία

Κατά καιρούς μου δημιουργούνται διάφορες απορίες. Αναρωτιέμαι αν αυτά που ακούω είναι λογικά και αν είναι κοινή πρακτική, ή μήπως εγώ ταξιδεύω με διαστημόπλοιο στον μάταιο τούτο κόσμο. Ιδού λοιπόν τί άκουσα και ....κρίνετε μόνοι σας.

Σε φιλική παρέα και απολύτως σοβαρά, φίλος, ετών κάπου 50, ανέφερε ότι ποτέ μα ποτέ δεν έχει αγοράσει και διαλέξει τα ρούχα του μόνος του.

Δηλαδή; ρώτησα αφελώς. 

Δηλαδή δεν έχω πάει ποτέ σε μαγαζιά να δω τί πουλάνε.

Μα πώς; (ρώτησα ξανά αφελώς, δεν γίνεται).

Γίνεται, τα αγοράζει η γυναίκα μου, και πριν από αυτήν η μαμά μου.

Εγώ τώρα λέω, κάτι δεν κατάλαβα. Πρακτικά δεν γίνεται ούτε μία φορά. Δεν γίνεται! και όμως γίνεται. Και για να το υποστηρίξει, είπε ότι δεν του αρέσουν τα μαγαζιά. Εντάξει λογικό. Δεν είπαμε να σου αρέσουν. Αλλά ούτε σώβρακο;

Επειδή κόλησε το μυαλό μου καθώς τα έλεγε, ξέχασα να ρωτήσω, αν το πρωί πριν φύγει για τη δουλειά του διαλέγει τα ρούχα η γυναίκα του, και μετά τον πλένει, τον χτενίζει και τον ντύνει.
Την επόμενη φορά θα ρωτήσω όμως.

Και η απορία: εσείς το έχετε ξανακούσει; Ή μήπως είμαι υπερβολική;

Η καλή μοιρασιά κάνει τους καλούς φίλους

Δίνεις και παίρνεις. Σε κάθε σχέση. Φιλική, οικογενειακή, επαγγελματική, ερωτική, και όσες άλλες ξέχασα.  Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν λέω ότι για να δώσεις πρέπει να πάρεις αλλά όταν μόνο δίνεις χωρίς αντάλλαγμα, κάποτε αναρωτιέσαι, τι στο καλό σημαίνεις για τον άλλον. Οταν δεν κάνει τίποτα για σένα. Οταν δεν υπάρχεις γι αυτόν και ουσιαστικά δεν σε σκέφτεται. Το βλέπω σαν διάλογο. Θα ήταν διάλογος αν μιλούσες μόνη μου; Αλλιώς λέγεται αυτό. Μονόλογος. Ασε που κινδυνεύεις να σου φορέσουν και την άσπρη στολή δεμένη πισθάγκωνα. Διάλογος. Μιλάς, απαντώ. Λες κάτι, αντιδρώ, ανταποκρίνομαι σε αυτό που λες. Αλλιώς τα λέω και στον τοίχο αλλά πάλι πάμε στην προηγούμενη περίπτωση με την άσπρη στολή. Και μέρες που έρχονται, απόκριες δεν θα είναι και παράταιρο.

Σε έχω μυριστεί εδώ και καιρό. Απολαμβάνεις ότι σου δίνω. Το παίρνεις, το κάνεις δικό σου. Σου ανήκει και σου αρέσει. Α! το ευχαριστιέσαι δεν λέω.  Αλλά βρε παιδί μου, το κάνεις πολύ καιρό χωρίς να μου δίνεις ένα σήμα ότι "κοίτα κι εγώ τί σκέφτηκα για σένα". Βρε μπας και το σήμα του ίντερνετ δεν είναι δυνατό; μπας και έχεις από εκείνα τα τηλέφωνα που είχαν παλιά χωρίς καντράν; μπας και στην τσέπη σου έχει καβούρια; μπας και στην καρδιά σου έχει καβούρια; χμμμ τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί. Θέλεις να μοιράζομαι εγώ αλλά όχι εσύ. Δεν είναι και κακή τακτική. Αλλά θα μου επιτρέψεις να μη μου αρέσει. Περιμένω, περιμένω και έχω αρχίσει να βαριέμαι. Σαν να κουράζομαι λίγο. Σαν να βαρέθηκα το μονόλογο. Σαν να νομίζεις ότι θα περιμένω αιώνια.
Μπα!

Καριέρα ή παιδί;

Δίλημμα, όχι δικό μου, να διευκρινήσω. Ούτε νομίζω ότι υπάρχει απάντηση με την έννοια που δίνεται η απάντηση πανεύκολα σε κάτι ερωτήσεις που κάνουν στη μέση του δρόμου στους περαστικούς, οι δημοσιογράφοι. Μιλάω για καριέρα, κανονική, αυτή που σε θέλει 4 μέρες τη βδομάδα στο Λονδίνο και 3 στο σπίτι σου, αυτή που σε θέλει να λύνεις γενετικά προβλήματα και επιστημονικούς γρίφους στην άλλη άκρη του κόσμου, μιλάω για οικονομική, επαγγελματική και επιστημονική εξέλιξη που δεν μπορείς να σταματήσεις. Δεν θέλεις να τη σταματήσεις. Και το παιδί; που ήρθε κι αυτό;
Αδύνατον να ισορροπήσεις κάτι τέτοιο. Απλά δεν γίνεται. Και από την άλλη δεν γίνεται να παρατήσεις και αυτό για το οποίο προσπάθησες χρόνια. Και τότε; Τί; Ρητορική ερώτηση μάλλον και άλυτο το θέμα. Μένει το παιδί.