7 πράγματα

που μου είναι απαραίτητα,

που δεν μπορώ να αποχωριστώ ότι και να γίνει,

που θα βάλω στη βαλίτσα μου,

που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά,

που κουβαλάω πάντα μαζί μου,

που θα πάρω φέτος μαζί μου,

που δεν πρέπει να ξεχάσω

βάλε εσύ τον τίτλο

γιατί 7; γιατί έτσι μου ήρθε

μήπως προτιμάς 3 ή 10, 15; κάπου τόσα, δεν θα τα χαλάσουμε για ένα πάνω ένα κάτω


να μεταφέρονται εύκολα, να χωράνε σε τσάντα, βαλίτσα, σακ βουαγιάζ


πράγματα: όχι παιδιά, σκυλιά, γατιά, γιαγιάδες, θεία, κουμπάρος, ο ωραίος γείτονας


και κυρίως: όχι το σπίτι ολόκληρο

ευρωμονόδρομος

Η νέα λέξη.
Την άκουσα πρόσφατα εν όψει των Δημοτικών Εκλογών του Νοεμβρίου.
Σε κομματικές/πολιτικές συγκεντρώσεις δεν πάω. Βαριέμαι φρικτά. Για να κυριολεκτώ, σκυλοβαριέμαι. Καλύτερα να μάθω σταυροβελονιά.
Εχω όμως συγγενείς που θέλουν την υποστήριξή μου κι ας ανήκω σε άλλο δήμο και ας μην έχω τη στάμπα κόμματος. 
Πήγα λοιπόν. Ακριβώς όπως είχα πάει πριν 4 χρόνια στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές να υποστηρίξω με την παρουσία μου, ξάδελφο που βάζει υποψηφιότητα για δήμαρχος, με τη βούλα του ΚΚΕ.
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική μια και ποτέ δεν έχω πάει σε συγκέντρωση άλλου κόμματος όμως :

1. Κόβω το κεφάλι μου ότι τους δίνει το κόμμα λίστα με 100 λέξεις που πρέπει απαρέγκλιτα να συμπεριλάβουν στην ομιλία τους.
2. Ο φετεινός νεωτερισμός ήταν ο "ευρωμονόδρομος"
3. Υπήρχε στους 3 από τους 4 λόγους που άκουσα.
4. Μαζί με τις υπόλοιπες 99 απαραίτητες κομματικές/κλισέ λέξεις.
5. Η συμπαθής κυρία που έστειλε το κόμμα, να προλογίσει τον υποψήφιο, μας νανούρισε τέλεια με τα 50 λεπτά ανάγνωσης των 40 δακτυλογραφημένων σελίδων της. (ευτυχώς, έχω αναπτύξει ειδικό μηχανισμό για τέτοιες περιπτώσεις)
6. Χαντάκωσε τον υποψήφιο διότι περισσότεροι από τους μισούς είχαν αποκοιμηθεί.
7. Καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούν με τίποτα να πάνε μπροστά. Γιατί είναι 50 χρόνια πίσω. Οχι σε ιδέες. Σε τρόπο.

Σέβομαι όσα  έχουν να πουν. Αλλά ακόμα κι αν έχεις την καλύτερη ιδέα στο σύμπαν, πρέπει να ξέρεις να την πουλήσεις. Κι αν δεν ξέρεις, μάθε, ρώτα.

Μπουλντόζα

Πολλά χρόνια πριν.... στην Πλατεία Βάθης πρέπει να ήταν, καλοκαίρι, από εκείνες τις μέρες που λιώνει η άσφαλτος, θα είχε και 45 βαθμούς μέσα στο αυτοκίνητο, κάνουν έργα και υπάρχουν μπουλντόζες στη μέση του δρόμου. Και όχι μόνο. Πεζοί, αυτοκίνητα, εργάτες, μηχανήματα, φορτηγά, μηχανάκια, βουνά από πίσσα και χαλίκι. 

Είμαι με μια ξαδέλφη μου και θέλει να πεταχτεί να κάνει μια δουλειά και σταματάω κι εγώ εκεί στη μέση του δρόμου δίπλα στις μπουλντόζες να την περιμένω μέσα στο αυτοκίνητο (κανονικά).

Μάνα με αγοράκι κάπου 4-5 χρονών (τότε δεν ήξερα) προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο και περνάνε δίπλα μου. Ανάμεσα στα βουνά από πίσσα, τις μπουλντόζες, τους 45 βαθμούς, τα αυτοκίνητα που περνάνε, τα μηχανάκια, τους πεζούς, τους εργάτες. Δεν είναι και δύσκολο να το φανταστείτε ε;

Και είναι ο πιτσιρίκος ο οποίος εκείνη ακριβώς τη στιγμή έχει περί τις 68249809 ερωτήσεις να κάνει στη μαμά του:
- μαμά αυτή η μπουλντόζα τί κάνει;
- σκάβει
- κι αυτό μπουλντόζα είναι;
- όχι, αυτό ρίχνει την άσφαλτο
- κι αυτό τί είναι;
- η πίσσα
- κι αυτή η μπουλντόζα;
- δεν είναι μπουλντόζα, είναι οδοστρωτήρας
- τί είναι οδοστρωτήρας μαμά;

κάπου εκεί καταφέρανε να περάσουν απέναντι και έχασα τη συνέχεια...έβλεπα όμως από μακριά τον πιτσιρίκο που μιλούσε και τη μάνα να κουνάει το κεφάλι καθώς απαντούσε.

Πέντε λεπτά αργότερα τους βλέπω από απέναντι να ξαναγυρίζουν και μάνα φορτωμένη με ψώνια αυτή τη φορά να ισορροπεί και το μικρό χεράκι μέσα στο δικό της και να εξακολουθούν να μιλάνε.
- και μαμά εκείνος ο κύριος φοράει κράνος
- ναι, προχώρα είμαστε στη μέση του δρόμου
- ναι μαμά αλλά ό άλλος δεν φοράει
- προχώρα θα μας πατήσουν
- μαμά θα μου πάρεις κράνος;
- όχι!
- μα μαμά θέλω κράνος
- γιατί δεν μου παίρνεις;
- ..........
- μαμά και αυτό το μηχάνημα τί κάνει;
- ....................
- μαμά! αυτό εκεί γιατί είναι κίτρινο;
- γιατί έτσι.
(τέλος συζήτησης)
Πόση υπομονή να κάνει μια μάνα.

Το θυμόμουν χτες και γελούσα. Τότε δεν είχα παιδί και δεν ήξερα ότι μιλάνε ακατάπαυστα. Τότε είχα σκεφτεί: κοίτα τώρα δεν μπορεί να απαντήσει στο παιδάκι της. Τί θα πει "γιατί έτσι".
Είναι ικανά να σε τρελλάνουν με το μπίρι μπίρι. Ακατάπαυστα, ακούραστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, απρόβλεπτα (τί άλλο;) 
Να είσαι στην ανηφόρα, να έχεις σταμπάρει τη μία και μοναδική θέση για παρκάρισμα σε ακτίνα χιλιομέτρου, να ανάβει το φανάρι, να είσαι σε εγρήγορση, συγκεντρωμένος με όλες τις αισθήσεις στην τσίτα, από πίσω σου να έρχονται άλλοι 20, να πας να παρκάρεις, να σου μιλάει ασταμάτητα, εσύ δεν απαντάς γιατί δεν ακούς φυσικά, έχεις αλλού το μυαλό σου, να σου λέει "μαμά, μαμά, με ακούς;" απαντάς ένα ξερό "ναι" και στην πραγματικότητα ούτε ξέρεις τί σου λέει, και εκείνο να θέλει ακριβώς εκείνη τη στιγμή να σου τραγουδήσει το τραγουδάκι που μάθανε στο σχολείο χτες. Κι αν δεν το ακούσεις κιόλας να σου κάνει και παρατήρηση "μα δεν με ακούς"!

Θυμός

Για όσα έδωσα και δεν πήρα αντάλλαγμα
για όσα μου χρωστάνε και δεν πρόκειται να πάρω ποτέ
για όσα εξακολουθώ να περιμένω μάταια
για όσα ξέρω ότι δεν υπάρχουν και επιμένω να τα βλέπω
για όσα δεν αφήνω να φύγουν από μέσα μου
για όσα μου έκλεψαν μέσα από τις τσέπες
για όσα ποτέ δεν μου χάρισαν ενώ ήξεραν ότι θα με έκαναν ευτυχισμένη
για όσα μου ζήτησαν να χαρίσω και χάρισα
για όσα ζήτησα και μου τα αρνήθηκαν
για τα ψίχουλα που δέχτηκα να πάρω όταν έπρεπε να απαιτήσω ολόκληρο καρβέλι
γιατί όλα τα παραπάνω τα αποδέχτηκα
για το ότι δεν μπορώ να δείξω το θυμό μου
για το ότι τον κρατάω κλειδωμένο
και τελικά τον δείχνω στον εαυτό μου
γιατί αν τον δω κατάματα θα πρέπει να αποφασίσω.....

εργαζόμενη κοπέλα

καλέ λύκε είσαι εδώ;

στον άγνωστο μπλόγκερ

Φλερτάρεις ασύστολα με όλους άντρες και γυναίκες. Οχι ερωτικά. Τους παίζεις όμως καλά. Δημιουργείς οπαδούς. Σε θαυμάζουν για το κέφι σου και τη ζωντάνια σου. Για τον τρόπο σου. Θέλουν να είναι κολλητοί σου και παίζεις μαζί τους. Ομως υποψιάζομαι ότι δεν είσαι αυτό που δείχνεις. Από την αρχή μου φάνηκε λίγο υπερβολική η συμπεριφορά σου. Ομως δεν ήμουν σίγουρη. Ούτε τώρα είμαι φυσικά γιατί δεν είμαι καν μέρος της παρέας και των οπαδών σου. Ομως αν τους σέβεσαι και τους εκτιμάς πραγματικά γιατί μιλάς απαξιωτικά και περιφρονητικά γι αυτούς; Δεν ξέρω αν σου ξέφυγε αυτό που έγραψες σήμερα. Εγώ το είδα. Ίσως εκείνοι να μην το δούν γιατί είναι ζαλισμένοι από την έντονη προσωπικότητά σου. Υπνωτισμένοι από αυτό που δείχνεις ότι είσαι.

Νομίζω ότι όλα όσα περιγράφεις δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Οχι στην διάσταση που τα περιγράφεις. Οχι με αυτόν τον τρόπο. Δεν νομίζω ότι οι περιπέτειες που περιγράφεις συμβαίνουν πραγματικά. Δεν εκτιμάς τους ανθρώπους. Το λες κάθε στιγμή. Έχεις δημιουργήσει μια εικόνα πλαστή αλλά δελεαστική για σένα. Με υπονοούμενα και ψευτοπεριπέτειες που αφήνουν ελευθερη τη φαντασία. Υποπτέυομαι ότι αυτός είναι ο τρόπος σου. Δεν το κάνεις επίτηδες ούτε με δόλο. Δεν είναι ότι θέλεις να παραπλανήσεις τον αναγνώστη σου, θέλεις όμως να είσαι αρεστή και εκεί λίγο μπερδεύτηκες. Δεν είσαι αληθινή. Μπορεί να μη θέλεις να είσαι. Έτσι παρουσιάζεσαι όμως και εκεί είναι η αντίρρησή μου. Μόνο.

Μία υιοθεσία

Το ζευγάρι είναι μαζί εδώ και χρόνια. Προσπαθούν με όλους τους ιατρικά δυνατούς τρόπους να κάνουν παιδί και δεν τα έχουν καταφέρει. Κάθε εξωσωματική είναι εξουθενωτική για την γυναίκα και την υγεία της αλλά και για τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ο βομβαρδισμός με ορμόνες και η λεηλασία της τσέπης. Αν έχεις κάποιο από τα "δυνατά" ταμεία και μπορεί να σου καλύψει το κόστος των ενέσεων (500 ευρώ η μία), καλώς. Αν έχεις ΙΚΑ, κακώς. Το σύνολο κάπου 4.000-4.500 ευρώ.

Και όταν είναι και οι δύο νέοι το προσπαθείς. Μόλις όμως αρχίζεις και πλησιάζεις τα 40 τα περιθώρια στενεύουν. Αρχίζεις και βλέπεις άλλες λύσεις. Μόνο που με το που τις βλέπεις συνειδητοποιείς ότι έχεις μπροστά σου άλλη μια δεκαετία και αν...

ΠΙΚΠΑ, Μητέρα και τα γνωστά κέντρα που φιλοξενούν παιδιά, είναι μάλλον αδιέξοδα. Μέσος όρος αναμονής τα 7 χρόνια. Υπάρχουν παιδιά. Πολλά. Μόνο που από τη μια είναι η διαδικασία, οι έλεγχοι, η γραφειοκρατία και φυσικά η τεράστια ουρά επίδοξων γονιών, κι από την άλλη το ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά βρίσκονται εκεί ως φιλοξενούμενα. Οι γονείς απλά τα έχουν αφήσει εκεί γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα για κάποιους λόγους, να τα μεγαλώσουν. Τί σημαίνει αυτό; Ότι δεν μπορεί να γίνει νόμιμη διαδικασία υιοθεσίας γιατί το παιδί έχει γονείς που κάποια στιγμή, κάποτε, θα το πάρουν. Μπορεί το παιδί να γίνει 15 χρονών και να είναι ακόμα εκεί αλλά εσύ δεν μπορείς να το υιοθετήσεις. Δεν γνωρίζω αν κάποιος μπορεί να το φιλοξενήσει γι αυτό το διάστημα. Όμως ποιός να το κάνει αυτό, να δεθεί συναισθηματικά και όταν ή άν σε μερικά χρόνια η μητέρα μπορέσει να πάρει το παιδί της, να το αποχωριστεί;

Το κενό το συμπληρώνουν οι παράνομες υιοθεσίες. Πολύ νέες μητέρες που δεν μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά τους, μητέρες που λόγω θρησκευτικών ή πολιτισμικών πεποιθήσεων κάνουν πολλά παιδιά και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα κρατήσουν, μητέρες που κάνουν παιδιά και ξέρουν ότι τα παιδιά τους θα πάρουν αυτή την οδό. Μητέρες 30 χρονών που έχουν κάνει 12 και παραπάνω παιδιά. Μητέρες που είναι γιαγιάδες γιατί η κόρη τους που είναι 14 χρονών έχει αρχίσει κι αυτή να κάνει παιδιά.  Μητέρες που πολλές φορές είναι ανήμπορες μπροστά σε καταστάσεις και ανθρώπους που αποφασίζουν γι αυτές. Ή μητέρες που ζητούν για τα παιδιά τους μια ζωή που εκείνες δεν μπορούν να τους δώσουν.

Ο μεσάζοντας, τα τηλεφωνήματα, η συμφωνία για τα λεφτά. Η συνάντηση, η ανταλλαγή. Λεφτά-παιδί. Βρέφος, ημερών. Οι δυσάρεστες εκπλήξεις. Η μητέρα να είναι ανήλικη. Πρόβλημα, γιατί τότε χρειάζεται και η συγκατάθεση της δική της μητέρας. Μπλέξιμο γιατί σε κάτι τόσο πολύπλοκο δεν θέλεις και άλλο ένα εμπόδιο. Κρατάς το παιδί και μπλέκεις αν δεν γνωρίζεις ή το δίνεις πίσω και έρχεται άλλο από ενήλικη μάνα. Και τότε αρχίζει ο μαραθώνιος της νομιμοποίησης. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εξέταση από γιατρό, συμβολαιογραφική πράξη, ταυτότητες, δικηγόρος και όλα νόμιμα.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα παράνομο εκτός από την ανταλλαγή χρημάτων. Τίποτα. Γιατί με το που αλλάζει χέρια το μωρό, υπάρχει ήδη η συμβολαιογραφική πράξη όπου η μητέρα παραχωρεί το παιδί της. Ολα νόμιμα. Πόσα από τα χρήματα πηγαίνουν στην μητέρα και πόσα στον μεσάζοντα; Η πραγματική μητέρα άραγε γνωρίζει την αρχική οικονομική συμφωνία;

Και η πορεία της νομιμοποίησης της υιοθεσίας αρχίζει. Με τον έλεγχο των γονέων από την Πρόνοια, με τον δικηγόρο να μεριμνά για τα έγγραφα. Κάπου ενάμισυ-δύο χρόνια χρειάζονται, αν ολα πάνε όπως είναι προγραμματισμένα και δεν συμβεί τίποτα απρόοπτο όπως πχ ο μεσάζων, να ζητήσει παραπάνω χρήματα, ή να εκβιάσει ότι η μητέρα θέλει πίσω το παιδί (και να καταλήξεις πρωτοσέλιδο). Ή πραγματικά να θελήσει η μητέρα πίσω το παιδί. Και κρατάς την ανάσα σου για να μην αλλάξει γνώμη η μητέρα, να περάσεις με επιτυχία τους ελέγχους του ψυχολόγου και της Πρόνοιας, να εμφανιστεί στο δικαστήριο η μητέρα, να υπάρχουν τα σωστά και νόμιμα έγγραφα από τη μεριά της, να μη κάνουν απεργία οι δικηγόροι, οι συμβολαιογράφοι, και ο χρόνος να κυλάει απελπιστικά αργά μέχρι να βγει η δικαστική απόφαση ότι έχεις υιοθετήσει αυτό το παιδί. Ότι είναι το παιδί σου. Γιατί είναι. Γιατί το λατρεύεις. Γιατί το κράτησες στην αγκαλιά σου από 5 ημερών και τώρα είναι 2 ετών. Γιατί είναι το παιδί σου, απλά.

Ενα σ/κ στην εξοχή

Λ.Ε.Α. τί είναι αυτό; κι αν είναι αυτό που νομίζω....ωχ παράτα με, εγώ σπίτι θέλω να πάω γιατί έφαγα 4 κιλά παϊδάκια και ήπια 8 κιλά κρασί, αφού έκατσα 3 ώρες στον ήλιο. Να κάνω κι ένα μπάνιο γιατί ζέχνω βερύκοκο-καρπούζι-καρύδα και κολλάει κι η ρημάδα η άμμος. Αντε κουνηθείτε γιατί έχει και αγώνα.

 

Κάνω φασαρία;

-Κλείσε τα αυτιά σου. Έτσι είμαστε εμείς. Θορυβώδεις. Μεσογειακός λαός.  Αν δεν σου αρέσει να μείνεις σπίτι σου. Θα ακούσεις ότι λέω με την παρέα μου θες δεν θες.

-Μα δεν θέλω να ξέρω τί είπε η τέταρτή σου ξαδέλφη από τους Γαργαλιάνους, στην πεθερά της. Ούτε θέλω να μάθω πώς τους κάνεις τόσο καταπληκτικούς τους κεφτέδες. Ούτε αν ο Θανασάκης σου έχει δυσκοιλιότητα και αν τα κακά του είναι στρογγυλά και σκληρά. Ούτε αν η γυναίκα του μπάρμπα σου πηδήχτηκε με τον κουμπάρο. Δεν θέλω λέμε!

Μαχαίρης

Το πρώτο που διάβασα σήμερα το πρωί ήταν αυτό.
Τόσο απλά. Απόγνωση. Ο Μαχαίρης δεν αφήνει να φανεί τί αισθάνθηκε όμως εμένα μου κόπηκε η λαλιά όταν το διάβασα. Και τώρα;


Αυτό είμαστε πια. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό αλλάζουν οι ζωές μας και ότι ήταν εφικτό, είναι τώρα ανέφικτο. Η ζωή δεν είναι πια ίδια. Τα λεπτά δεν κυλούν. Η ζωή μιας ολόκληρης οικογένειας στο pause. Ένας από εμάς. Είναι πια ανέφικτο.....οι λέξεις ξεκουφαίνουν με τη σιωπή τους.









Σχόλια κλειστά.