Υπάρχουν άνθρωποι που σημαδεύουν τη ζωή μου. Με κάνουν να είμαι στην κορυφή του κόσμου, να πετάω και να μην μπορώ να κατέβω και με κάνουν να βυθίζομαι τόσο που δεν θέλω να βγω στην επιφάνεια να πάρω ανάσα. 'Ανθρωποι και σχέσεις που βρίσκονται μέσα στην καρδιά μου και το μυαλό μου. Δυνάμεις έντονες που με παρασύρουν και αφήνομαι στη δίνη τους. Είναι αυτός ο στροβιλισμός τόσο δυνατός που δεν θέλω και δεν μπορώ να αντιδράσω. Σχέσεις και αισθήματα, συναισθήματα και σκέψεις που με κάνουν αυτό που είμαι, χτες, σήμερα, αύριο. Δυνάμεις που με παρασύρουν.
Τα βάζω όλα στο συν. Έτσι είμαι. Ο,τι με κάνει να πετάω, ό,τι με κάνει να βυθίζομαι. Όλα είναι "εγώ". "Εγώ" είμαι όλα αυτά. Ένα ένα χώρια και όλα μαζί.
Δεν συνηθίζω να μιλάω για μένα. Οχι γιατί δεν θέλω. Δεν μπορώ. Δυσκολεύομαι. Φαίνεται άλλωστε και από το πόσα αφήνω να φανούν. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να λέω όσα αισθάνομαι και αφορούν εμένα προσωπικά.
Έτσι λοιπόν μετά από μια Πέμπτη που με απογείωσε...
μια Παρασκευή με πανσέληνο...
μία Κυριακή με θάλασσα, βροχή και νυχτερινή καταιγίδα...
προσγειώνομαι ανάμεσα σε καλούς φίλους που εκτιμώ, θαυμάζω και ....διαβάζω.
Α! και μετά το πάρτυ στης Coulas οι εξετάσεις πήγαν καλά (όχι αίματος).
Καλημέρα σε όλους.