Eίναι η φωτιά
που με λιώνει και σε λιώνω
σαν το κερί που τελειώνει σε τελειώνω
πάνω στο κύμα τα πανιά μας θα απλώνω
γι άλλο παράδεισο πιο πέρα
απ΄το χρόνο
Είναι το δείλι που ξεχάστηκε και πάλι
πάνω στα μάτια σου τα πιο παραμυθένια
είναι κι ο έρωτας που έφερε τη ζάλη
με μια αγκαλιά και δυο φιλιά
πορτοκαλένια.
Είναι ο γιαλός που ξεχάστηκε και πάλι
πάνω στα χείλη σου τα πετροκερασένια
είναι κι ο έρωτας που έφερε τη ζάλη
με μια αγκαλιά και δυο φιλιά
πορτοκαλένια
2 σχόλια:
Το φαντάζομαι με ροκ δυνατή υπόκρουση.
Καλημέρα!
founio δεν το έγραψα εγώ. Δεν έχω την ικανότητα για κάτι τέτοιο. Ανήκει σε εμένα όμως. Ισως κάποτε μπορέσω να το σχολιάσω.Τώρα δύσκολο.
Δημοσίευση σχολίου