10/10/10

τικ τακ

Είναι το ότι ξαφνικά έπεσε πολύ δουλειά, είναι ότι δεν έχεις τίποτα να πεις, είναι ότι καμιά φορά θέλεις ένα διάλειμμα, είναι ότι άλλα πράγματα, αυτή τη στιγμή έρχονται πρώτα και σου καταναλώνουν το χρόνο σου, είναι όλα αυτά μαζί.

Είναι ότι πέρασες μια δοκιμασία που για σένα ήταν σημαντική και οι δύο μοναδικοί άνθρωποι που εμπιστεύθηκες και το γνώριζαν, σε άφησαν ολομόναχη. Ηταν γιατί για άλλη μια φορά, αυτό σε αφήνει μουδιασμένη και άφωνη.


19/9/10

Πώς ξέρεις ότι είναι Σεπτέμβριος



1. χρειάζεσαι διπλάσιο χρόνο να φτάσεις στη δουλειά σου

2. τα σούπερ μάρκετ γεμίσανε σχολικά

3. τα βιβλιοπωλεία μένουν ανοιχτά όλη μέρα

4. ακούς γύρω σου να εύχονται καλό χειμώνα και αναρωτιέσαι πού τον είδαν το χειμώνα

5. τα ντηλιβεράδικα έχουν πάθει αμόκ και γεμίζουν το γραμματοκιβώτιο διαφημιστικά

6. η μέρα μίκρυνε και τα φώτα ανάβουν πιο νωρίς

7. στο ΙΚΕΑ έχουν προσφορές για τα φοιτητικά δωμάτια

8. το μαύρισμα σου κουνάει το χέρι

9. ελπίζεις να ρίξει καμιά βροχούλα



τί ξεχνάω;

26/8/10

ερωτευμένος

Στέφανε καλέ μου φίλε

σε ξέρω πολλά χρόνια. Πολλά πριν γνωρίσεις καν την γυναίκα σου. Την 'Ελλη. Ερωτευτήκατε, παντρευτήκατε. Βιαζόσουν μην την χάσεις. Ήσουν έτοιμος για γάμο, για παιδί. Τα είχες αποφασίσει όλα και τα έκανες όπως τα φαντάστηκες. Κάνατε και μια κόρη.  Όλα καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Γιατί ξαναερωτεύτηκες, τρελλά, μοναδικά, χωρίς όρια και χωρίς φρένο, την κόρη σου. Σε καταλαβαίνω. Είναι όντως μια γλύκα, με τα κατσαρά της μαλλάκια, τα νάζια της, τα χάδια, τα παιχνίδια. Πώς να μην την ερωτευτείς. Πώς να μην την λατρέψεις.
Και είσαι αναμφισβήτητα καταπληκτικός μπαμπάς. Ίσως ο καλύτερος που έχω δει μέχρι τώρα. Το λέω με ειλικρίνεια ότι δεν έχω δει κανέναν να παίζει τόσες ώρες με το παιδί του. Σε θαυμάζω γι αυτό.
Ομως δεν κράτησες τις ισορροπίες . Διέγραψες τη γυναίκα σου. Από την πρώτη κιόλας στιγμή.  Δεν τα ζύγισες σωστά. Σε βλέπω χρόνια τώρα να κάνεις το ίδιο λάθος.
Στέφανε ξύπνα!! Έχεις δύο γυναίκες σε αυτή τη ζωή. Όχι μία. Την παράτησες την Έλλη και το ξέρεις καλά. Τις βάζεις σε αντιπαράθεση άθελά σου. Επιλέγεις πάντα τη μία από την άλλη. Η Έλλη σου κάθεται στη γωνία γιατί δεν θέλει να σε διεκδικήσει από την κόρη της. Με τον τρόπο της σε προειδοποίησε. Τί άλλο από προειδοποίηση ήταν νομίζεις αυτό που της συνέβη; Βρέθηκε άλλος να της δείξει πόσο την θέλει και πόσο την αγαπάει. Θα γινόταν αργά ή γρήγορα όταν εσύ έχεις να της το δείξεις χρόνια. Σε βλέπω που είσαι τρυφερός και γλυκός μαζί της αλλά δεν αρκεί αυτό, το ξέρεις ε; Γύρισε πάλι σ' εσένα γιατί έβαλε την οικογένειά της πρώτη, γιατί σε αγαπάει όπως την αγαπάς κι εσύ. Πάλεψε και γύρισε. Τί έκανες εσύ γι αυτό; Τίποτα. Σε θυμάμαι τότε που ήσουν τρελλαμένος και την διεκδικούσες. Και την κέρδισες. Και μετά; Αυτό. Ούτε ξαναασχολήθηκες. Επέστρεψες στον μονάκριβό σου έρωτα. Και απέδειξες ότι δεν την διεκδίκησες για σένα αλλά για να υπάρχει ως μαμά μέσα στο σπίτι σας. Της πήρε λίγο καιρό μέχρι να το καταλάβει. Και μετά...παραιτήθηκε. Μου το είπε και το είπε και σ'εσένα. Είναι δικά της λόγια αυτά. Αυτή τη λέξη επέλεξε για να πει αυτό που νιώθει. ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ.
Εγώ όμως λέω σε σένα. Μέχρι πότε νομίζεις ότι η Έλλη θα βάζει πρώτη την οικογένειά της; Αυτό που εσύ αποκαλείς οικογένεια. Μέχρι πότε νομίζεις ότι η Ελλη θα βάζει τον εαυτό της δεύτερο; Τρίτο; Πόσα χρόνια; 5; 10; 20; Πόσα νομίζεις είναι αρκετά; Δεν στα λέω όλα αυτά για να προσπαθήσεις γιατί το έχεις χάσει αυτό το παιχνίδι. Μόνο προετοιμάσου (αν αυτό γίνεται) για όσα θα επακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια.
Καλέ μου Στέφανε, έκανες λάθος επιλογές και πήρες λάθος στροφές πολλές φορές στη διάρκεια του γάμου σου. Δεν νομίζω ότι μπορείς να τις διορθώσεις τώρα.

20/8/10

Η Χρονιά της Ερήμου

Ενας πολύ αγαπημένος μου φίλος,  μου χάρισε πριν λίγες μέρες αυτό το βιβλίο. Το βρήκα εξαιρετικό, κυρίως γιατί με ενέπνευσε να κοιτάξω λίγο πιο βαθιά και πιο προσεκτικά το θέμα της κρίσης και της λεηλασίας της Αργεντινής.

Το περιέγραψαν και το σχολίασαν άλλοι, πολύ καλύτερα από μένα.










Μου αρέσει όταν βρίσκομαι στο βιβλιοπωλείο να διαβάζω την πρώτη σελίδα. Μου δίνει μια καλή ιδέα τους ύφους της γραφής του συγγραφέα.





Εδώ θα βρείτε πιο πολλά για την
λεηλασία της Αργεντινής

βίντεο από το blog Αντιπέρα Όχθη

Καλό διάβασμα!

16/8/10

καμιά κουρτίνα βρε παιδιά

Περιμένεις πώς και πώς να πας τις πολυπόθητες διακοπές, ξενοδοχείο, βουτιές, παρέα, ποτά, διασκέδαση, ξενύχτια, όλα όπως τα φαντάστηκες εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια.

Ο εμπνευσμένος αρχιτέκτονας δεν έβαλε παντζούρια. Τσαχπινιά. Οχι ότι φταίει. Γιατί κάτι άλλο είχε στο μυαλό του όταν το έφτιαχνε, και σίγουρα όχι αυτό που βλέπεις εσύ.  Αλλά ο τσιγκούνης ξενοδόχος έβαλε αραχνοϋφαντη κουρτίνα, σκούρα ναι, αλλά βλέπεις απέναντι, ή μπορεί να ξοδεύτηκε και να έβαλε την άλλη που σκοτεινιάζει εντελώς, αλλά ας την έβαζε να φτάνει μέχρι τις άκρες και μέχρι το πάτωμα. Τραβάς από τη μιά, μπαίνει ο ήλιος από την άλλη. Στις 5 το πρωί. Κι άμα είσαι από τους τύπους που δεν πέφτουν κλινικά νεκροί μετά το ξενύχτι, την πάτησες.

Ελεος βρε παιδιά που το είδατε στο Λονδίνο και το κάνετε κι εδώ. Τουλάχιστον κάντε το σωστά. Πάρτε 2 μέτρα κουρτινούλα παραπάνω, ναι αυτή με την επένδυση, την πλαστική, που μπαίνει κάτω από την άλλη την αέρινη. Δεν είναι Λονδινο εδώ. Αμα ήθελα να κάνω ηλιοθεραπεία, έβγαινα κι έξω.

Και θυμηθείτε και κάτι άλλο. Το καλοκαίρι κοιμόμαστε με παράθυρα ανοιχτά, ναι; Πώς να αφήσω το παράθυρο ανοιχτό όλη νύχτα δηλαδή όταν είμαι ίσα με το χώμα; Να το κλείσω; Ναι. Σωστά. Μόνο που δεν πήγα στην εξοχή για να κοιμάμαι με το aircondition αναμένο λες και είμαι στο Σύνταγμα. Βάλτε ένα ρημάδι παντζούρι.

12/8/10

έφερα


μια παραλία  που αντί για βότσαλα είχε κοχύλια




και το γαλάζιο της θάλασσας

24/7/10

7 πράγματα

που μου είναι απαραίτητα,

που δεν μπορώ να αποχωριστώ ότι και να γίνει,

που θα βάλω στη βαλίτσα μου,

που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά,

που κουβαλάω πάντα μαζί μου,

που θα πάρω φέτος μαζί μου,

που δεν πρέπει να ξεχάσω




βάλε εσύ τον τίτλο

γιατί 7; γιατί έτσι μου ήρθε

μήπως προτιμάς 3 ή 10, 15; κάπου τόσα, δεν θα τα χαλάσουμε για ένα πάνω ένα κάτω


να μεταφέρονται εύκολα, να χωράνε σε τσάντα, βαλίτσα, σακ βουαγιάζ


πράγματα: όχι παιδιά, σκυλιά, γατιά, γιαγιάδες, θεία, κουμπάρος, ο ωραίος γείτονας


και κυρίως: όχι το σπίτι ολόκληρο

20/7/10

ευρωμονόδρομος



Η νέα λέξη.
Την άκουσα πρόσφατα εν όψει των Δημοτικών Εκλογών του Νοεμβρίου.
Σε κομματικές/πολιτικές συγκεντρώσεις δεν πάω. Βαριέμαι φρικτά. Για να κυριολεκτώ, σκυλοβαριέμαι. Καλύτερα να μάθω σταυροβελονιά.
Εχω όμως συγγενείς που θέλουν την υποστήριξή μου κι ας ανήκω σε άλλο δήμο και ας μην έχω τη στάμπα κόμματος. 
Πήγα λοιπόν. Ακριβώς όπως είχα πάει πριν 4 χρόνια στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές να υποστηρίξω με την παρουσία μου, ξάδελφο που βάζει υποψηφιότητα για δήμαρχος, με τη βούλα του ΚΚΕ.
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική μια και ποτέ δεν έχω πάει σε συγκέντρωση άλλου κόμματος όμως :

1. Κόβω το κεφάλι μου ότι τους δίνει το κόμμα λίστα με 100 λέξεις που πρέπει απαρέγκλιτα να συμπεριλάβουν στην ομιλία τους.
2. Ο φετεινός νεωτερισμός ήταν ο "ευρωμονόδρομος"
3. Υπήρχε στους 3 από τους 4 λόγους που άκουσα.
4. Μαζί με τις υπόλοιπες 99 απαραίτητες κομματικές/κλισέ λέξεις.
5. Η συμπαθής κυρία που έστειλε το κόμμα, να προλογίσει τον υποψήφιο, μας νανούρισε τέλεια με τα 50 λεπτά ανάγνωσης των 40 δακτυλογραφημένων σελίδων της. (ευτυχώς, έχω αναπτύξει ειδικό μηχανισμό για τέτοιες περιπτώσεις)
6. Χαντάκωσε τον υποψήφιο διότι περισσότεροι από τους μισούς είχαν αποκοιμηθεί.
7. Καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούν με τίποτα να πάνε μπροστά. Γιατί είναι 50 χρόνια πίσω. Οχι σε ιδέες. Σε τρόπο.

Σέβομαι όσα  έχουν να πουν. Αλλά ακόμα κι αν έχεις την καλύτερη ιδέα στο σύμπαν, πρέπει να ξέρεις να την πουλήσεις. Κι αν δεν ξέρεις, μάθε, ρώτα.

13/7/10

Μπουλντόζα


Πολλά χρόνια πριν.... στην Πλατεία Βάθης πρέπει να ήταν, καλοκαίρι, από εκείνες τις μέρες που λιώνει η άσφαλτος, θα είχε και 45 βαθμούς μέσα στο αυτοκίνητο, κάνουν έργα και υπάρχουν μπουλντόζες στη μέση του δρόμου. Και όχι μόνο. Πεζοί, αυτοκίνητα, εργάτες, μηχανήματα, φορτηγά, μηχανάκια, βουνά από πίσσα και χαλίκι. 

Είμαι με μια ξαδέλφη μου και θέλει να πεταχτεί να κάνει μια δουλειά και σταματάω κι εγώ εκεί στη μέση του δρόμου δίπλα στις μπουλντόζες να την περιμένω μέσα στο αυτοκίνητο (κανονικά).

Μάνα με αγοράκι κάπου 4-5 χρονών (τότε δεν ήξερα) προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο και περνάνε δίπλα μου. Ανάμεσα στα βουνά από πίσσα, τις μπουλντόζες, τους 45 βαθμούς, τα αυτοκίνητα που περνάνε, τα μηχανάκια, τους πεζούς, τους εργάτες. Δεν είναι και δύσκολο να το φανταστείτε ε;

Και είναι ο πιτσιρίκος ο οποίος εκείνη ακριβώς τη στιγμή έχει περί τις 68249809 ερωτήσεις να κάνει στη μαμά του:
- μαμά αυτή η μπουλντόζα τί κάνει;
- σκάβει
- κι αυτό μπουλντόζα είναι;
- όχι, αυτό ρίχνει την άσφαλτο
- κι αυτό τί είναι;
- η πίσσα
- κι αυτή η μπουλντόζα;
- δεν είναι μπουλντόζα, είναι οδοστρωτήρας
- τί είναι οδοστρωτήρας μαμά;
κάπου εκεί καταφέρανε να περάσουν απέναντι και έχασα τη συνέχεια...έβλεπα όμως από μακριά τον πιτσιρίκο που μιλούσε και τη μάνα να κουνάει το κεφάλι καθώς απαντούσε.
Πέντε λεπτά αργότερα τους βλέπω από απέναντι να ξαναγυρίζουν και μάνα φορτωμένη με ψώνια αυτή τη φορά να ισορροπεί και το μικρό χεράκι μέσα στο δικό της και να εξακολουθούν να μιλάνε.
- και μαμά εκείνος ο κύριος φοράει κράνος
- ναι, προχώρα είμαστε στη μέση του δρόμου
- ναι μαμά αλλά ό άλλος δεν φοράει
- προχώρα θα μας πατήσουν
- μαμά θα μου πάρεις κράνος;
- όχι!
- μα μαμά θέλω κράνος
- γιατί δεν μου παίρνεις;
- ..........
- μαμά και αυτό το μηχάνημα τί κάνει;
- ....................
- μαμά! αυτό εκεί γιατί είναι κίτρινο;
- γιατί έτσι.
(τέλος συζήτησης)
Πόση υπομονή να κάνει μια μάνα.

Το θυμόμουν χτες και γελούσα. Τότε δεν είχα παιδί και δεν ήξερα ότι μιλάνε ακατάπαυστα. Τότε είχα σκεφτεί: κοίτα τώρα δεν μπορεί να απαντήσει στο παιδάκι της. Τί θα πει "γιατί έτσι".
Είναι ικανά να σε τρελλάνουν με το μπίρι μπίρι. Ακατάπαυστα, ακούραστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, απρόβλεπτα (τί άλλο;) 
Να είσαι στην ανηφόρα, να έχεις σταμπάρει τη μία και μοναδική θέση για παρκάρισμα σε ακτίνα χιλιομέτρου, να ανάβει το φανάρι, να είσαι σε εγρήγορση, συγκεντρωμένος με όλες τις αισθήσεις στην τσίτα, από πίσω σου να έρχονται άλλοι 20, να πας να παρκάρεις, να σου μιλάει ασταμάτητα, εσύ δεν απαντάς γιατί δεν ακούς φυσικά, έχεις αλλού το μυαλό σου, να σου λέει "μαμά, μαμά, με ακούς;" απαντάς ένα ξερό "ναι" και στην πραγματικότητα ούτε ξέρεις τί σου λέει, και εκείνο να θέλει ακριβώς εκείνη τη στιγμή να σου τραγουδήσει το τραγουδάκι που μάθανε στο σχολείο χτες. Κι αν δεν το ακούσεις κιόλας να σου κάνει και παρατήρηση "μα δεν με ακούς"!

11/7/10

Θυμός

Για όσα έδωσα και δεν πήρα αντάλλαγμα
για όσα μου χρωστάνε και δεν πρόκειται να πάρω ποτέ
για όσα εξακολουθώ να περιμένω μάταια
για όσα ξέρω ότι δεν υπάρχουν και επιμένω να τα βλέπω
για όσα δεν αφήνω να φύγουν από μέσα μου
για όσα μου έκλεψαν μέσα από τις τσέπες
για όσα ποτέ δεν μου χάρισαν ενώ ήξεραν ότι θα με έκαναν ευτυχισμένη
για όσα μου ζήτησαν να χαρίσω και χάρισα
για όσα ζήτησα και μου τα αρνήθηκαν
για τα ψίχουλα που δέχτηκα να πάρω όταν έπρεπε να απαιτήσω ολόκληρο καρβέλι
γιατί όλα τα παραπάνω τα αποδέχτηκα
για το ότι δεν μπορώ να δείξω το θυμό μου
για το ότι τον κρατάω κλειδωμένο
και τελικά τον δείχνω στον εαυτό μου
γιατί αν τον δω κατάματα θα πρέπει να αποφασίσω.....

9/7/10

εργαζόμενη κοπέλα



καλέ λύκε είσαι εδώ;

στον άγνωστο μπλόγκερ


Φλερτάρεις ασύστολα με όλους άντρες και γυναίκες. Οχι ερωτικά. Τους παίζεις όμως καλά. Δημιουργείς οπαδούς. Σε θαυμάζουν για το κέφι σου και τη ζωντάνια σου. Για τον τρόπο σου. Θέλουν να είναι κολλητοί σου και παίζεις μαζί τους. Ομως υποψιάζομαι ότι δεν είσαι αυτό που δείχνεις. Από την αρχή μου φάνηκε λίγο υπερβολική η συμπεριφορά σου. Ομως δεν ήμουν σίγουρη. Ούτε τώρα είμαι φυσικά γιατί δεν είμαι καν μέρος της παρέας και των οπαδών σου. Ομως αν τους σέβεσαι και τους εκτιμάς πραγματικά γιατί μιλάς απαξιωτικά και περιφρονητικά γι αυτούς; Δεν ξέρω αν σου ξέφυγε αυτό που έγραψες σήμερα. Εγώ το είδα. Ίσως εκείνοι να μην το δούν γιατί είναι ζαλισμένοι από την έντονη προσωπικότητά σου. Υπνωτισμένοι από αυτό που δείχνεις ότι είσαι.

Νομίζω ότι όλα όσα περιγράφεις δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Οχι στην διάσταση που τα περιγράφεις. Οχι με αυτόν τον τρόπο. Δεν νομίζω ότι οι περιπέτειες που περιγράφεις συμβαίνουν πραγματικά. Δεν εκτιμάς τους ανθρώπους. Το λες κάθε στιγμή. Έχεις δημιουργήσει μια εικόνα πλαστή αλλά δελεαστική για σένα. Με υπονοούμενα και ψευτοπεριπέτειες που αφήνουν ελευθερη τη φαντασία. Υποπτέυομαι ότι αυτός είναι ο τρόπος σου. Δεν το κάνεις επίτηδες ούτε με δόλο. Δεν είναι ότι θέλεις να παραπλανήσεις τον αναγνώστη σου, θέλεις όμως να είσαι αρεστή και εκεί λίγο μπερδεύτηκες. Δεν είσαι αληθινή. Μπορεί να μη θέλεις να είσαι. Έτσι παρουσιάζεσαι όμως και εκεί είναι η αντίρρησή μου. Μόνο.

6/7/10

Μία υιοθεσία


Το ζευγάρι είναι μαζί εδώ και χρόνια. Προσπαθούν με όλους τους ιατρικά δυνατούς τρόπους να κάνουν παιδί και δεν τα έχουν καταφέρει. Κάθε εξωσωματική είναι εξουθενωτική για την γυναίκα και την υγεία της αλλά και για τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ο βομβαρδισμός με ορμόνες και η λεηλασία της τσέπης. Αν έχεις κάποιο από τα "δυνατά" ταμεία και μπορεί να σου καλύψει το κόστος των ενέσεων (500 ευρώ η μία), καλώς. Αν έχεις ΙΚΑ, κακώς. Το σύνολο κάπου 4.000-4.500 ευρώ.

Και όταν είναι και οι δύο νέοι το προσπαθείς. Μόλις όμως αρχίζεις και πλησιάζεις τα 40 τα περιθώρια στενεύουν. Αρχίζεις και βλέπεις άλλες λύσεις. Μόνο που με το που τις βλέπεις συνειδητοποιείς ότι έχεις μπροστά σου άλλη μια δεκαετία και αν...

ΠΙΚΠΑ, Μητέρα και τα γνωστά κέντρα που φιλοξενούν παιδιά, είναι μάλλον αδιέξοδα. Μέσος όρος αναμονής τα 7 χρόνια. Υπάρχουν παιδιά. Πολλά. Μόνο που από τη μια είναι η διαδικασία, οι έλεγχοι, η γραφειοκρατία και φυσικά η τεράστια ουρά επίδοξων γονιών, κι από την άλλη το ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά βρίσκονται εκεί ως φιλοξενούμενα. Οι γονείς απλά τα έχουν αφήσει εκεί γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα για κάποιους λόγους, να τα μεγαλώσουν. Τί σημαίνει αυτό; Ότι δεν μπορεί να γίνει νόμιμη διαδικασία υιοθεσίας γιατί το παιδί έχει γονείς που κάποια στιγμή, κάποτε, θα το πάρουν. Μπορεί το παιδί να γίνει 15 χρονών και να είναι ακόμα εκεί αλλά εσύ δεν μπορείς να το υιοθετήσεις. Δεν γνωρίζω αν κάποιος μπορεί να το φιλοξενήσει γι αυτό το διάστημα. Όμως ποιός να το κάνει αυτό, να δεθεί συναισθηματικά και όταν ή άν σε μερικά χρόνια η μητέρα μπορέσει να πάρει το παιδί της, να το αποχωριστεί;

Το κενό το συμπληρώνουν οι παράνομες υιοθεσίες. Πολύ νέες μητέρες που δεν μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά τους, μητέρες που λόγω θρησκευτικών ή πολιτισμικών πεποιθήσεων κάνουν πολλά παιδιά και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα κρατήσουν, μητέρες που κάνουν παιδιά και ξέρουν ότι τα παιδιά τους θα πάρουν αυτή την οδό. Μητέρες 30 χρονών που έχουν κάνει 12 και παραπάνω παιδιά. Μητέρες που είναι γιαγιάδες γιατί η κόρη τους που είναι 14 χρονών έχει αρχίσει κι αυτή να κάνει παιδιά.  Μητέρες που πολλές φορές είναι ανήμπορες μπροστά σε καταστάσεις και ανθρώπους που αποφασίζουν γι αυτές. Ή μητέρες που ζητούν για τα παιδιά τους μια ζωή που εκείνες δεν μπορούν να τους δώσουν.

Ο μεσάζοντας, τα τηλεφωνήματα, η συμφωνία για τα λεφτά. Η συνάντηση, η ανταλλαγή. Λεφτά-παιδί. Βρέφος, ημερών. Οι δυσάρεστες εκπλήξεις. Η μητέρα να είναι ανήλικη. Πρόβλημα, γιατί τότε χρειάζεται και η συγκατάθεση της δική της μητέρας. Μπλέξιμο γιατί σε κάτι τόσο πολύπλοκο δεν θέλεις και άλλο ένα εμπόδιο. Κρατάς το παιδί και μπλέκεις αν δεν γνωρίζεις ή το δίνεις πίσω και έρχεται άλλο από ενήλικη μάνα. Και τότε αρχίζει ο μαραθώνιος της νομιμοποίησης. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εξέταση από γιατρό, συμβολαιογραφική πράξη, ταυτότητες, δικηγόρος και όλα νόμιμα.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα παράνομο εκτός από την ανταλλαγή χρημάτων. Τίποτα. Γιατί με το που αλλάζει χέρια το μωρό, υπάρχει ήδη η συμβολαιογραφική πράξη όπου η μητέρα παραχωρεί το παιδί της. Ολα νόμιμα. Πόσα από τα χρήματα πηγαίνουν στην μητέρα και πόσα στον μεσάζοντα; Η πραγματική μητέρα άραγε γνωρίζει την αρχική οικονομική συμφωνία;

Και η πορεία της νομιμοποίησης της υιοθεσίας αρχίζει. Με τον έλεγχο των γονέων από την Πρόνοια, με τον δικηγόρο να μεριμνά για τα έγγραφα. Κάπου ενάμισυ-δύο χρόνια χρειάζονται, αν ολα πάνε όπως είναι προγραμματισμένα και δεν συμβεί τίποτα απρόοπτο όπως πχ ο μεσάζων, να ζητήσει παραπάνω χρήματα, ή να εκβιάσει ότι η μητέρα θέλει πίσω το παιδί (και να καταλήξεις πρωτοσέλιδο). Ή πραγματικά να θελήσει η μητέρα πίσω το παιδί. Και κρατάς την ανάσα σου για να μην αλλάξει γνώμη η μητέρα, να περάσεις με επιτυχία τους ελέγχους του ψυχολόγου και της Πρόνοιας, να εμφανιστεί στο δικαστήριο η μητέρα, να υπάρχουν τα σωστά και νόμιμα έγγραφα από τη μεριά της, να μη κάνουν απεργία οι δικηγόροι, οι συμβολαιογράφοι, και ο χρόνος να κυλάει απελπιστικά αργά μέχρι να βγει η δικαστική απόφαση ότι έχεις υιοθετήσει αυτό το παιδί. Ότι είναι το παιδί σου. Γιατί είναι. Γιατί το λατρεύεις. Γιατί το κράτησες στην αγκαλιά σου από 5 ημερών και τώρα είναι 2 ετών. Γιατί είναι το παιδί σου, απλά.

3/7/10

Ενα σ/κ στην εξοχή



Λ.Ε.Α. τί είναι αυτό; κι αν είναι αυτό που νομίζω....ωχ παράτα με, εγώ σπίτι θέλω να πάω γιατί έφαγα 4 κιλά παϊδάκια και ήπια 8 κιλά κρασί, αφού έκατσα 3 ώρες στον ήλιο. Να κάνω κι ένα μπάνιο γιατί ζέχνω βερύκοκο-καρπούζι-καρύδα και κολλάει κι η ρημάδα η άμμος. Αντε κουνηθείτε γιατί έχει και αγώνα.






 
Κάνω φασαρία;
-Κλείσε τα αυτιά σου. Έτσι είμαστε εμείς. Θορυβώδεις. Μεσογειακός λαός.  Αν δεν σου αρέσει να μείνεις σπίτι σου. Θα ακούσεις ότι λέω με την παρέα μου θες δεν θες.
-Μα δεν θέλω να ξέρω τί είπε η τέταρτή σου ξαδέλφη από τους Γαργαλιάνους, στην πεθερά της. Ούτε θέλω να μάθω πώς τους κάνεις τόσο καταπληκτικούς τους κεφτέδες. Ούτε αν ο Θανασάκης σου έχει δυσκοιλιότητα και αν τα κακά του είναι στρογγυλά και σκληρά. Ούτε αν η γυναίκα του μπάρμπα σου πηδήχτηκε με τον κουμπάρο. Δεν θέλω λέμε!

1/7/10

Μαχαίρης

Το πρώτο που διάβασα σήμερα το πρωί ήταν αυτό.
Τόσο απλά. Απόγνωση. Ο Μαχαίρης δεν αφήνει να φανεί τί αισθάνθηκε όμως εμένα μου κόπηκε η λαλιά όταν το διάβασα. Και τώρα;


Αυτό είμαστε πια. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό αλλάζουν οι ζωές μας και ότι ήταν εφικτό, είναι τώρα ανέφικτο. Η ζωή δεν είναι πια ίδια. Τα λεπτά δεν κυλούν. Η ζωή μιας ολόκληρης οικογένειας στο pause. Ένας από εμάς. Είναι πια ανέφικτο.....οι λέξεις ξεκουφαίνουν με τη σιωπή τους.









Σχόλια κλειστά.

29/6/10

Μπόρα ήταν

Υπάρχουν άνθρωποι που σημαδεύουν τη ζωή μου. Με κάνουν να είμαι στην κορυφή του κόσμου, να πετάω και να μην μπορώ να κατέβω και με κάνουν να βυθίζομαι τόσο που δεν θέλω  να βγω στην επιφάνεια να πάρω ανάσα. 'Ανθρωποι και σχέσεις που βρίσκονται μέσα στην καρδιά μου και το μυαλό μου. Δυνάμεις έντονες που με παρασύρουν και αφήνομαι στη δίνη τους. Είναι αυτός ο στροβιλισμός τόσο δυνατός που δεν θέλω και δεν μπορώ να αντιδράσω. Σχέσεις και αισθήματα, συναισθήματα και σκέψεις που με κάνουν αυτό που είμαι, χτες, σήμερα, αύριο. Δυνάμεις που με παρασύρουν.
Τα βάζω όλα στο συν. Έτσι είμαι. Ο,τι με κάνει να πετάω, ό,τι με κάνει να βυθίζομαι. Όλα είναι "εγώ". "Εγώ" είμαι όλα αυτά. Ένα ένα χώρια και όλα μαζί.

Δεν συνηθίζω να μιλάω για μένα. Οχι γιατί δεν θέλω. Δεν μπορώ. Δυσκολεύομαι. Φαίνεται άλλωστε και από το πόσα αφήνω να φανούν. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να λέω όσα αισθάνομαι και αφορούν εμένα προσωπικά.

Έτσι λοιπόν μετά από μια Πέμπτη που με απογείωσε...


μια Παρασκευή με πανσέληνο...


μία Κυριακή με θάλασσα, βροχή και νυχτερινή καταιγίδα...

προσγειώνομαι ανάμεσα σε καλούς φίλους που εκτιμώ, θαυμάζω και ....διαβάζω.

Α! και μετά το πάρτυ στης Coulas οι εξετάσεις πήγαν καλά (όχι αίματος).
Καλημέρα σε όλους.

13/6/10

25 Μαϊου 2010


στη Δίρφη



με ήλιο



και χαλάζι



11/6/10

αναρχο-αυτόνομο-δενπληρώνω-βδέλλα


Βρε άχρηστε τεμπέλη. Που μου φόρεσες το δερμάτινο μπουφάν, την κοτσίδα και καβαλάς τη μηχανή. Και το παίζεις ξέφρενο νιάτο και καλά αντικομφορμιστής. Είσαι δήθεν. Με των άλλων τον κόπο μπορώ κι εγώ το παίζω αναρχικός.  Παριστάνεις τον μπάρμαν και τον dj μια δυο φορές τη βδομάδα και βγάζεις ένα χαρτζηλίκι που δεν σου φτάνει ούτε για το κουλούρι του παιδιού σου. Μου λες ότι έχεις επιλογές και ότι εσύ επιλέγεις να μην πληρώνεις τίποτα. Βέβαια επιλέγεις, μόνο που ζεις σε βάρος αυτών που σου πληρώνουν ότι έχεις. Σας τη βδέλλα. Θα με συγχωρήσεις φίλε μου αλλά αυτό δεν σε κάνει αναρχικό και καταπατητή των κανόνων. Το ότι δεν πληρώνεις τέλη κυκλοφορίας για τη μηχανή σου δεν σε κάνει ήρωα. Γιατί τα πληρώνει η μαμά σου. Δεν πληρώνεις νοίκι, φαγητό και ΔΕΗ γιατί η πρώην γυναίκα σου σε φιλοξενεί στο ισόγειο του σπιτιού της, γιατί ξέρει ότι αλλιώς δεν είσαι ικανός ούτε το γιό σου να δεις. Εσύ τώρα το παίζεις καλός μπαμπάς. Του μαθαίνεις κιθάρα και του λες ότι δεν χρειάζεται σε αυτήν την καπιταλιστική κοινωνία, ούτε να δουλεύεις ούτε να πληρώνεις. Αυτά είναι για τους σκλάβους. Αλλά έχω μια ερώτηση. Την κιθάρα ποιός του την αγόρασε; Την δική σου μηχανή και το ακριβό μπουφανάκι ποιός τα αγόρασε; Το γιουβετσάκι που φάγατε το μεσημέρι ποιός το έψησε και το ψώνισε; Το κινητό, το καλοριφέρ, τη βενζίνη, το βρακί που φοράς. Είσαι 45 χρονών και δεν έχεις πληρώσει ποτέ το φροντιστήριο του παιδιού σου. Γιατί τα κάνουν άλλοι για σένα. Ξέρουν ότι είσαι ανίκανος. Μόνο θεωρίες και δήθεν και να το παίζεις ομορφόπαιδο. Γίνε πρώτα άξιος να αγοράζεις τα δικά σου τσιγάρα και μετά έλα να μου πεις τί και πώς να επιλέξω.

23/5/10

Στα συν

Μου αρέσει που το site της vodafone έχει ηχητική υποστήριξη.


Μου αρέσει που ψάχνοντας φέτος για το που θα πάω διακοπές, ανακάλυψα ότι στη Ζάκυνθο, οι τιμές είναι πολύ προσιτές.


Μου αρέσει που στο Carrefour στο Μαρούσι, φτιάξανε ειδικές θέσεις για παρκάρισμα δίπλα στο ασανσέρ για όσους έχουν δυσκολία στην πρόσβαση και υπάρχει ειδικός που τριγυρνάει και ελέγχει το πάρκινγκ και βάζει χαρτάκι στο παρμπρίζ των γαϊδουριών που παρκάρουν στις συγκεκριμένες θέσεις χωρίς να έχουν λόγο.

14/5/10

Άλλο σχέδιο

Διάβαζα σχεδόν παντού, την Κυριακή, για τις μαμάδες. Εγκώμια αλλά και καταδίκες γι αυτές που παρατάνε τα παιδιά τους, τα απαρνούνται, είτε γιατί έχουν δυσκολίες, είτε για κοινωνικούς λόγους, είτε για οικονομικούς, είτε γιατί έτσι αποφάσισαν, είτε γιατί έτσι βολεύει. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω καμία μαμά για την οποιαδήποτε επιλογή της. Ομως θέλω να προσθέσω άλλη μία κατηγορία.
Την μανούλα της ιστορίας μου θα την λέω Στέλλα. Η Στέλλα είχε όντως μια δύσκολη πρώτη εγκυμοσύνη και πρόωρο τοκετό. Το παιδί στη θερμοκοιτίδα, ελλιποβαρές. Τα γνωστά. Οταν το παιδί πήγε στο σπίτι, ανέλαβε η γιαγιά. Η μαμά της. Το τάιζε, το φρόντιζε, κοιμόταν εκεί. Εκείνη πολύ κουρασμένη δεν άντεχε άλλο. Το παιδί μεγάλωσε, υγιέστατο. Και στης γιαγιάς το σπίτι συνεχώς. Εκείνη πάντα κουρασμένη δεν άντεχε τη φροντίδα του σπιτιού καν, ούτε καν μαγείρεμα. Η μαμά της όλα και το παιδί φυσικά. Δεν μιλάμε για καμία αρρωστιάρα. Νέα, ωραία, γυμνασμένη, με άδεια ένα χρόνο από τη δουλειά και τουλάχιστον άλλους 6 μήνες πριν γεννήσει, λόγω των δυσκολιών, όλα στα συν. Γυρίζει στη δουλειά για ένα μήνα και ...έγκυος στο δεύτερο. Ομαλή εγκυμοσύνη. Γεννάει. Αλλά πρόβλημα. Δεν γίνεται τώρα με το μωρό να έχει και το άλλο παιδί στο σπίτι. Είναι πολύ κουραστικό. Δεν αντέχει. Της "σπάνε τα νεύρα". Στη γιαγιά. Για τουλάχιστον ένα χρόνο, τα δύο παιδιά δεν κοιμήθηκαν ποτέ κάτω από την ίδια στέγη. Η μαμά ένα χρόνο άδεια πάλι.


Τα 2 κοριτσάκια έχουν μεγαλώσει αρκετά τώρα. Εκείνη εξακολουθεί να μην τα αντέχει. Να γκρινιάζει στον άντρα της γιατί αργεί να γυρίσει και "δεν αντέχει άλλο". Να γυρίσει να τις κρατήσει γιατί της "έχουν σπάσει τα νεύρα τα κωλόπαιδά του". Δύο νορμάλ κοριτσάκια όπως όλα τα κοριτσάκια. Με όση ζωηράδα μπορεί να έχουν δύο κοριτσάκια 6-7 χρονών. Ποτέ δεν τα έχει πάρει μαζί της σε ταβέρνα. Ποτέ δεν έχει πάει μαζί τους για καφέ. Ποτέ δεν έχει πάει μαζί τους στο σούπερ μάρκετ. Ποτέ δεν τα έχει πάει σινεμά (εκείνη). Ποτέ δεν βγαίνει από το σπίτι μαζί τους, παρά μόνο αν πάει σε κάποιο άλλο σπίτι όπου είναι πιο ελεγχόμενα τα πράγματα. Οπουδήποτε αλλού απλά δεν μπορεί να τα πάει. Δεν μπορεί να σκεφτεί πώς θα κυκλοφορήσει με τα δύο παιδιά. Οταν της πρότεινα να πάρει έστω το ένα μόνο και το άλλο να το αφήσει στη γιαγιά, απάντησε ότι δεν μπορεί ούτε καν με το ένα. Γιατί δεν το "αντέχει" και "της σπάνε τα νεύρα".
Εγώ τώρα αναρωτιέμαι: είναι η γυναίκα αυτή μάνα που αγαπάει τα παιδιά της;
Και για ποιό λόγο ακριβώς έκανε δεύτερο παιδί; Αφού και το ένα της έπεφτε βαρύ.

4/5/10

Κυρίες με Κ (sic)

Είχα τη φαεινή ιδέα εγώ και μερικές εκατοντάδες άλλοι να θυμηθώ να πάω στο σούπερ μάρκετ, την παρασκευή πριν την Πρωτομαγιά. Δύο τα δεδομένα που δεν συνυπολόγισα. Την επόμενη θα ήταν κλειστό καθώς και την κυριακή φυσικά, άρα αγοράζουμε λες και την επόμενη θα γίνει πόλεμος, και επίσης ήταν τέλος του μήνα άρα κάποιοι είχαν πληρωθεί. Βάλε τώρα και το ΔΝΤ, το ΦΠΑ, το φάτε πιείτε κι ότι αρπάξει ο κ... σας, το σύνδρομο κατοχής και θα πάρετε μια ιδέα του τί αντίκρυσαν τα ματάκια μου. Δεν μπορούσα όμως να το αποφύγω γιατί το απέφευγα μια βδομάδα και ενώ είχα οργανώσει τα πάντα, δεν πρόβλεψα ότι το λαμπάκι του πλυντηρίου, εκείνο που ανάβει όταν δεν έχει αλάτι, θα άναβε. Και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πλυθεί τίποτα, με κανέναν άλλο τρόπο. ΠΟΤΕ και ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.  Ο Σωτήρης (το πλυντήριο πιάτων) έπρεπε να είναι έτοιμος να δουλέψει υπερωρίες. Εν όψει παιδικού πάρτυ, ήταν άμεση ανάγκη να πάω λοιπόν.
Σε ένα τέταρτο είχα τελειώσει. Τα ταμεία τίγκα με κάτι θεόρατα καρότσια. ΟΚ κανένα πρόβλημα. Θα πάω στο "γρήγορο". Είχα 9 πράγματα. Διαβάζω την ταμπέλα, έλεγε 7. Βγάζω 2, τα ακουμπάω στο ράφι και περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου, ΣΑΝ ΜΑΛΑΚΑΣ. Διότι ο κύριος που ήταν 3-4 άτομα πριν από εμένα, είχε αγοράσει όλες τις πίτες για σουβλάκια που υπήρχαν. Αντιδράσανε κάποιοι, του βάλανε τις φωνές, εκείνος κανονικά μας έγραψε όλους στα @@ του, πλήρωσε και έφυγε. Σιγά το παράξενο.
Πλησιάζει η σειρά μου και τσουπ! εμφανίζεται κυρία μετά του τέκνου της ετών 12 περίπου, και μπαίνει μπροστά μου!! Λέω από μέσα μου : μήπως εγώ και οι υπόλοιποι 10, που περιμένουμε εδώ είμαστε αόρατοι; Βρε μπας και; Της λέω ευγενικά:
- Ξέρετε η ουρά είναι πίσω από εκείνον εκεί τον κύριο στο βάθος.
- Ναι το ξέρω αλλά εδώ ήταν η σειρά μου.
- Πότε; Γιατί εγώ όταν ήρθα δεν ήσασταν εδώ.
- Μα πώς! εγώ σας είδα όταν ήρθατε!
- Ναι, αλλά εγώ δεν σας είδα και από την ώρα που ήρθα, ήρθαν και άλλοι 10 πίσω μου.
- Ναι αλλά ήμουν πίσω από την κυρία και πήγα να πάρω κάτι cd για το γιό μου.
Μου γυρίζει την πλάτη και συνεχίζει να περιμένει, αγνοώντας εμένα και τους υπόλοιπους.
(φαντάζομαι ότι το παιδί έχει μάθει ήδη ότι έτσι κάνουμε στις ουρές)
Όλα αυτά σε απόλυτα ήρεμο κλίμα, με απόλυτα ήρεμους τόνους.


Λύση Νο 1: αρχίζεις να την ξεμαλλιάζεις
Λύση Νο 2: της φοράς τα cd κολάρο
Λύση Νο 3: σκέφτεσαι από μέσα σου ότι δεν θα γίνουμε ποτέ άνθρωποι και της
                     παραχωρείς τελικά τη σειρά
Λύση Νο 4: ακούω τις δικές σας προτάσεις


Θα σας πω τί έκανα εγώ, αφού μου απαντήσετε. (αν και το φαντάζεστε ήδη)

26/4/10

Προβληματισμοί




Μαμά, όταν μαδάω τη μαργαρίτα και το τελευταίο είναι "δεν μ'αγαπά"... τότε; Δηλαδή δεν μ'αγαπά...ξέρεις ποιός...Αλλά μετά μαδάω μια άλλη και το τελευταίο είναι "μ'αγαπά". Μαμά;

25/4/10

Ο Φίλιππος

Ο Φίλιππος. Πολλά χρόνια πριν, έφυγε. Για πάντα. Για να βρει την τύχη του. Στη γη της επαγγελίας και της ευκαιρίας. Τότε δεν μπορούσε να πάρει τις δικές του αποφάσεις. Ή ίσως και να μπορούσε αλλά είχε έναν πολύ ισχυρό πατέρα που αποφάσισε ότι θα τα πουλήσουν όλα και θα πάνε εκεί. Πατέρας με σύζυγο 25 χρόνια μικρότερη. Με επάγγελμα που θησαύρισε και αγόραζε κτίρια πενταόροφα στο κέντρο της Αθήνας. Καμάρωνε ότι τα έφαγε στις γυναίκες και τα γλέντια. Και ζούσαν όλοι μαζί σε ένα δυάρι με το μεροκάματο. Τα παιδιά στο σαλόνι και στο παράνομα κλεισμένο μπαλκόνι. Ετσι λοιπόν μια μέρα, κάπου στα 23-24, έγινε η μεγάλη ανακοίνωση. "Θα πάμε στην Αμερική". Η ξαδέλφη που είναι ήδη εκεί θα τα κανονίσει όλα. Ακόμα και την πράσινη κάρτα για τον Φίλιππο ώστε ο Φίλιππος να κρατήσει όλη του την οικογένεια εκεί. Πώς; Μα θα παντρευτεί. Ράγισε η καρδιά του Φίλιππου. Ήταν ερωτευμένος. Με όλη του την ψυχή. Οπως ερωτεύεται κάποιος που είναι 23 χρονών. Πώς να φύγει; Πώς να μείνει; Πώς να παντρευτεί κάποια άλλη έστω και στα χαρτιά.  Θα γυρίσω, έλεγε στην αγαπημένη του. Θα γυρίσω. Να με περιμένεις. Πόνος, δάκρυα, αποχωρισμοί. Και όλα έτοιμα για την αναχώρηση. Εφυγε. Λίγους μήνες μετά, γύρισε για μερικές μέρες να δει την αγαπημένη του. Ξανάφυγε. Και τότε ήρθε το γράμμα. Παντρεύομαι. Τη Μαρία. Μην ξαναεπικοινωνήσεις μαζί μου. Την αγαπώ και θα μείνω εδώ. Τέλος...
Πολλά χρόνια αργότερα ήρθε το email. Σε έψαξα και νομίζω ότι σε βρήκα. Είσαι όντως εσύ; Στην αγαπημένη του.
Μοιράζονται τώρα καμιά φορά τα νέα τους. Που και που τα λένε. Η ζωή προχωράει. Εκείνη η ίδια Μαρία που τότε του έδωσε την πράσινη κάρτα, είναι τώρα η οικογένειά του. Η μητέρα του παιδιού του. Μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Η νοσταλγία για εκείνον τον χαμένο έρωτα. Τη φυγή. Το "αν".


Ακούω την φίλη μου καθώς μου διηγείται την ιστορία. Τον είχα γνωρίσει τότε τον Φίλιππο. Την λάτρευε. Κι εκείνη τον λάτρευε. Με την δύναμη που έχει αυτή η ηλικία και κάθε ηλικία όταν νομίζεις ότι ο κόσμος όλος είναι ο άνθρωπος που αγαπάς. Γκρεμίστηκε ο κόσμος της. Τελικά δεν την αγαπούσε τόσο όσο εκείνη. Περίμενε ότι θα είχε περισσότερη δύναμη και θα έμενε για εκείνη όμως έκανε λάθος. Πάει πέρασε πια. Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας της φίλης μου και γιατί έτσι είναι η ζωή. Προχωράει. Εκείνος όμως νοσταλγεί. Τα λουλούδια που της άφηνε στο παράθυρό της. Τα βράδυα που περνούσαν μαζί. Την Ελλάδα και τους φίλους. Και το μεγάλο "άν...".

16/4/10

4 μήνες 3 βδομάδες και 2 μέρες



Ή αλλιώς: Μέχρι που θα έφτανες για έναν φίλο;
Την είδα χτες. Πολυβραβευμένη ταινία. Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες αλλά και πολλά άλλα.
Καθηλωτική. Συγκλονιστική. Σκληρή. Με συνταρακτικές ερμηνείες. 


Τώρα φυσικά οι κινηματογραφόφιλοι θα γελάνε που την ανακάλυψα τώρα αλλά τί να πω. Δεν έτυχε. Οι μη αμερικάνικες ταινίες, παίζονται για πολύ λίγο, σε πολύ συγκεκριμένες αίθουσες στο κέντρο της Αθήνας. Εχω πολύ συγκεκριμένες πρακτικές δυσκολίες για τις συγκεκριμένες αίθουσες και έτσι χάνω τα καλά και πηγαίνω στα Χολλυγουντιανά.


24 ώρες από τη ζωή 2 φιλενάδων. Η μία προσπαθεί να πραγματοποιήσει μια παράνομη έκτρωση (εξ ου και ο τίτλος που είναι η ηλικία του εμβρύου) στην δικτατορική Ρουμανία του Τσαουσέσκου και η φίλη της την βοηθάει.  Ανθρώπινα αισθήματα και συμπεριφορές, βία, σιωπές, απλά στατικά πλάνα, χωρίς κινηματογραφικά τρυκ και πολύπλοκες λήψεις με κάμερες. Οι δύο φίλες-φοιτήτριες, ο "γιατρός" που αναλαμβάνει την παράνομη έκτρωση.  Η προχωρημένη εγκυμοσύνη, οι διαπραγματεύσεις, τα ανταλλάγματα που ζητάει από τις δύο φίλες  ο "γιατρός". Ο κίνδυνος που διατρέχουν οι εμπλεκόμενοι σε μια τέτοια παράνομη πράξη. Η κομμουνιστική Ρουμανία, το Βουκουρέστι, η φοιτητική εστία, η μαύρη αγορά, ο έρωτας, οι ανθρώπινες σχέσεις, η αμείλικτη σκληρότητα, το κέρδος.


Θα σταματήσω εδώ. Δεν θα ήθελα να χαλάσω την αγωνία εκεί προς το τέλος της ταινίας.


Από τις ελάχιστες συνταρακτικές ταινίες που έχω δει τον τελευταίο καιρό.

16/3/10

Με πρωινό ή χωρίς;

Πριν από μερικές μέρες άκουγα, τον πρόεδρο των ξενοδόχων του Νομού Γρεβενών να μιλάει για τα γνωστά, ύφεση, πτώση του τζίρου, του αριθμού των επισκεπτών, του τουρισμού, των κρατήσεων και πώς αποφασίσανε συλλογικά να μειώσουν τις τιμές τους όλοι οι ιδιοκτήτες δωματίων, ξενοδοχείων κλπ κατά 30% ώστε να προσελκύσουν τους επισκέπτες του Πάσχα. Τον ρωτά λοιπόν ο δημοσιογράφος, πόσο θα κάνει ένα "καλό" δωμάτιο στην περιοχή, τώρα με τις νέες τιμές. Δεν ξέρω τί εννοούμε όταν λέμε "καλό" δωμάτιο αλλά φαντάζομαι τριών αστέρων και πάνω. Και η απάντηση ήταν: από 200 ευρώ θα πέσει στο 140 περίπου. Αυτό είναι μια τιμή που θα προσελκύσει τον κόσμο να πάει στα Γρεβενά το Πάσχα; Τον οικογενειάρχη; Γιατί στα Γρεβενά ο οικογενειάρχης θα πάει.  Ο άλλος θα πάει στη Μύκονο και στην Πάρο. Η προηγούμενη τιμή ήταν μήπως προσιτή; Η τωρινή τιμή είναι; Δεν λέω να ξεπουλήσουν το προιόν τους αλλά σε ποιούς ακριβώς απευθύνονται;  
Θυμήθηκα λοιπόν κάπου στο τέλος Νοεμβρίου (εκτός τουριστικής αιχμής) που θέλησα να πάω στο Νομό Αρκαδίας σε κάποιο ξενοδοχείο που μου είχαν συστήσει και η τιμή ήταν 230 ευρώ τη βραδιά και υποχρεωτικά 2 βραδιές αν πρόκειται για παρασκευή και σάββατο. Δεν το έδινε για μόνο μία νύχτα.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, ήθελα λοιπόν 460 ευρώ για να πάω από παρασκευή βράδυ (γιατί βράδυ θα φτάσω μετά τη δουλειά), μέχρι Κυριακή μεσημέρι. Συνυπολογίζοντας διόδια, βενζίνη και φαγητό, νομίζω ότι μιλάμε για ίσως πάνω από 600 ευρώ για ούτε καν 2 μέρες. 
Δεν ξέρω πόσο καταπληκτικό είναι αυτό το ξενοδοχείο και πιθανόν να μη μάθω και ποτέ. Δεν ξέρω καν πόσο καταπληκτικό είναι το "καλό" δωμάτιο στα Γρεβενά. 
Ξέρω όμως ότι είμαι μία από τους πολλούς. Ξέρω ότι τότε το Νοέμβριο έδωσα 120 σε 5 αστέρων στο Βερολίνο στο κέντρο στην πιο ακριβή περιοχή. Ξέρω ότι με διώχνουν. Οτι ενώ θέλω να τα δώσω στη Ελλάδα, με σπρώχνουν να τα δώσω αλλού και δεν είναι η πρώτη φορά. Θέλω να πληρώσω. Δεν περιμένω να είναι τσάμπα. Θέλω να πληρώσω και να αγοράσω αυτό που αντιστοιχεί στο τίμημα. Ποιό είναι όμως το τίμημα, το κόστος, το κέρδος; Δεν θέλω να δουλέψει κανείς τσάμπα και να κερδίσω εγώ. Αλλά δεν θέλω να με θεωρούνε και ηλίθια. Τί είναι αυτό που είναι δυνατόν να κάνει 230 ευρώ τη νύχτα στο ξεχασμένο χωρίο της Αρκαδίας που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του;  Μήπως έχουμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες και το τί έχουν διάθεση να πληρώσουν οι καταναλωτές και για ποιό προιόν;  Μήπως έχουμε χάσει λίγο το μέτρο;
Μπορεί να τα βλέπω εγώ λάθος και να μην είναι έτσι. Μπορεί το 230 να είναι μια λογική τιμή και να μου φαίνεται εμένα υπερβολική. Ή μπορεί πολύ απλά να απευθύνονται στους λίγους. Οι λίγοι όμως δεν τα γεμίζουν τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια. Πρέπει να επιλέξουν: πουλάω λίγο στους λίγους ή πουλάω πολύ σε περισσότερους. Χωρίς γκρίνιες και χωρίς μελό.

10/3/10

Κάνουν τα ψάρια ποδήλατο;

"Γυναίκα χωρίς άντρα...ψάρι χωρίς ποδήλατο"
Το άκουσα χτες στο ραδιόφωνο. Το είπε η Αννα Διαμαντοπούλου. Δεν είναι δικό της αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Αναρωτιέμαι... δια στόματος υπουργού, τέτοια απαξίωση; Τόσος πολύς φεμινισμός πια;

8/3/10

Λάσπη

Βρέχει λάσπη. Οχι ότι με νοιάζει δηλαδή. Αν και από τις σπάνιες φορές που με πετυχαίνει με πλυμένο αυτοκίνητο. Ας βρέξει και βατράχια. Βρέχει απογοήτευση, μιζέρια, τσόντα (με εμάς πρωταγωνιστές), δημοσιογράφους, ειδικούς, ανεγκέφαλους, ειδήμονες, τεμπέληδες, λαμόγια, κλέφτες εδώ και μήνες. Στη λάσπη θα κολλήσω; Τώρα που σιγά σιγά πάνε να με πείσουν ότι ζω μια χαρά με το μισό μισθό μου; Γιατί τόσο και λιγότερο θα μείνει όταν πληρώσω την βενζίνη, τη ΔΕΗ, το ΦΠΑ, τους φόρους, το ΙΚΑ, το τυρί και το ψωμί. Ομως ένα δεν καταλαβαίνω. Τον παπού που βγήκε χτες το πρωί στην τηλεόραση και είπε ότι δώρισε τα 701 ευρώ της σύνταξής του στο κράτος. Για να μην τα χρειάζεται, σίγουρα κάποιος άλλος πληρώνει τα έξοδά του. Αυτόν τον άλλον τον ρώτησε πριν κάνει την μεγαλειώδη προσφορά του; Ή μήπως τα έκανε οικονομία μήνες τώρα για να μπορέσει να τα δωρίσει; Μας λέει δηλαδή ότι του φτάνουν και του περισσεύουν; Δεν καταλαβαίνω. Και  ο ίδιος παπούς 5 λεπτά μετά είπε ότι έκανε εγχείρηση καρδιάς πέρσι και έδωσε φακελάκι 7.000 ευρώ!!! Στο κράτος που στοργικά τον φροντίζει. Που του παρέχει απαράμιλλες υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας. Στο κράτος που όταν κατέθεσε τα 701 ευρώ, του πήρε και άλλα 3,5 για να διεκπεραιώσει το αίτημα. Στο κράτος που τον τιμά και τον εκτιμά. Που του δίνει πίσω όσα του πήρε τόσα χρόνια.
Για τον εαυτό μου ένα ξέρω. Δεν θέλω να δώσω τίποτα. Δεν θέλω να μου πάρουν τίποτα. Δεν θέλω να βάλω καμία "πλάτη". Βρήκαμε τώρα και το λέμε ευγενικά. Ποιά πλάτη; Με δουλεύετε; Κώλο το λένε. Το βαφτίσαμε πλάτη τώρα. Μακάρι να μπορούσα να κλέψω, να κρύψω και να σώσω ότι μπορώ από τα αρπακτικά όρνια που επιβουλεύονται τον καθημερινό μου κόπο. Τα όρνια που θα τα φάνε και τα 701 ευρώ του παπού και του κάθε ενός από όλους αυτούς που λένε ότι χαλάλι να δώσουν αν πάνε σε καλό σκοπό. Μα είναι δυνατόν να το πιστεύει κανείς αυτό; Πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος για να πιστέψει ότι θα γίνει σωστή χρήση, σωστές επενδύσεις; Οτι δεν θα προσληφθούν άλλη μια φορά, πράσινα (ή μπλέ ή ότι νάναι) παιδιά; Οτι αυτό το τέρας που λέγεται κράτος δεν θα μας πιεί για άλλη μια φορά το αίμα;

19/2/10

Guernica 3D



Χωρίς λόγια.

21/1/10

Εχω μία απορία


Κατά καιρούς μου δημιουργούνται διάφορες απορίες. Αναρωτιέμαι αν αυτά που ακούω είναι λογικά και αν είναι κοινή πρακτική, ή μήπως εγώ ταξιδεύω με διαστημόπλοιο στον μάταιο τούτο κόσμο. Ιδού λοιπόν τί άκουσα και ....κρίνετε μόνοι σας.
Σε φιλική παρέα και απολύτως σοβαρά, φίλος, ετών κάπου 50, ανέφερε ότι ποτέ μα ποτέ δεν έχει αγοράσει και διαλέξει τα ρούχα του μόνος του.
Δηλαδή; ρώτησα αφελώς. 
Δηλαδή δεν έχω πάει ποτέ σε μαγαζιά να δω τί πουλάνε.
Μα πώς; (ρώτησα ξανά αφελώς, δεν γίνεται).
Γίνεται, τα αγοράζει η γυναίκα μου, και πριν από αυτήν η μαμά μου.
Εγώ τώρα λέω, κάτι δεν κατάλαβα. Πρακτικά δεν γίνεται ούτε μία φορά. Δεν γίνεται! και όμως γίνεται. Και για να το υποστηρίξει, είπε ότι δεν του αρέσουν τα μαγαζιά. Εντάξει λογικό. Δεν είπαμε να σου αρέσουν. Αλλά ούτε σώβρακο;

Επειδή κόλησε το μυαλό μου καθώς τα έλεγε, ξέχασα να ρωτήσω, αν το πρωί πριν φύγει για τη δουλειά του διαλέγει τα ρούχα η γυναίκα του, και μετά τον πλένει, τον χτενίζει και τον ντύνει.
Την επόμενη φορά θα ρωτήσω όμως.

Και η απορία: εσείς το έχετε ξανακούσει; Ή μήπως είμαι υπερβολική;

19/1/10

Η καλή μοιρασιά κάνει τους καλούς φίλους

Δίνεις και παίρνεις. Σε κάθε σχέση. Φιλική, οικογενειακή, επαγγελματική, ερωτική, και όσες άλλες ξέχασα.  Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν λέω ότι για να δώσεις πρέπει να πάρεις αλλά όταν μόνο δίνεις χωρίς αντάλλαγμα, κάποτε αναρωτιέσαι, τι στο καλό σημαίνεις για τον άλλον. Οταν δεν κάνει τίποτα για σένα. Οταν δεν υπάρχεις γι αυτόν και ουσιαστικά δεν σε σκέφτεται. Το βλέπω σαν διάλογο. Θα ήταν διάλογος αν μιλούσες μόνη μου; Αλλιώς λέγεται αυτό. Μονόλογος. Ασε που κινδυνεύεις να σου φορέσουν και την άσπρη στολή δεμένη πισθάγκωνα. Διάλογος. Μιλάς, απαντώ. Λες κάτι, αντιδρώ, ανταποκρίνομαι σε αυτό που λες. Αλλιώς τα λέω και στον τοίχο αλλά πάλι πάμε στην προηγούμενη περίπτωση με την άσπρη στολή. Και μέρες που έρχονται, απόκριες δεν θα είναι και παράταιρο.


Σε έχω μυριστεί εδώ και καιρό. Απολαμβάνεις ότι σου δίνω. Το παίρνεις, το κάνεις δικό σου. Σου ανήκει και σου αρέσει. Α! το ευχαριστιέσαι δεν λέω.  Αλλά βρε παιδί μου, το κάνεις πολύ καιρό χωρίς να μου δίνεις ένα σήμα ότι "κοίτα κι εγώ τί σκέφτηκα για σένα". Βρε μπας και το σήμα του ίντερνετ δεν είναι δυνατό; μπας και έχεις από εκείνα τα τηλέφωνα που είχαν παλιά χωρίς καντράν; μπας και στην τσέπη σου έχει καβούρια; μπας και στην καρδιά σου έχει καβούρια; χμμμ τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί. Θέλεις να μοιράζομαι εγώ αλλά όχι εσύ. Δεν είναι και κακή τακτική. Αλλά θα μου επιτρέψεις να μη μου αρέσει. Περιμένω, περιμένω και έχω αρχίσει να βαριέμαι. Σαν να κουράζομαι λίγο. Σαν να βαρέθηκα το μονόλογο. Σαν να νομίζεις ότι θα περιμένω αιώνια.
Μπα!

14/1/10

Καριέρα ή παιδί;



Δίλημμα, όχι δικό μου, να διευκρινήσω. Ούτε νομίζω ότι υπάρχει απάντηση με την έννοια που δίνεται η απάντηση πανεύκολα σε κάτι ερωτήσεις που κάνουν στη μέση του δρόμου στους περαστικούς, οι δημοσιογράφοι. Μιλάω για καριέρα, κανονική, αυτή που σε θέλει 4 μέρες τη βδομάδα στο Λονδίνο και 3 στο σπίτι σου, αυτή που σε θέλει να λύνεις γενετικά προβλήματα και επιστημονικούς γρίφους στην άλλη άκρη του κόσμου, μιλάω για οικονομική, επαγγελματική και επιστημονική εξέλιξη που δεν μπορείς να σταματήσεις. Δεν θέλεις να τη σταματήσεις. Και το παιδί; που ήρθε κι αυτό;
Αδύνατον να ισορροπήσεις κάτι τέτοιο. Απλά δεν γίνεται. Και από την άλλη δεν γίνεται να παρατήσεις και αυτό για το οποίο προσπάθησες χρόνια. Και τότε; Τί; Ρητορική ερώτηση μάλλον και άλυτο το θέμα. Μένει το παιδί.