27/12/09

Ονειρο

Σκοτάδι. Κρύο. Μέσα και έξω. Δεν το νιώθω. Βλέπω την ανάσα μου. Σκοτεινά τα δέντρα γύρω. Δεν υπάρχω. Αν υπάρχω δεν αντιδρώ. Αιωρούμαι στο χτες, το σήμερα, το αύριο. Ακροβατώ ανάμεσα σε δύο κόσμους. Κάνω βουτιά στο όνειρο. Το όνειρο άλλαξε. Δεν είναι ίδιο. Προσπαθώ να δω. Κλείνω τα βλέφαρα.

19/12/09

Αγιά Σοφιά




Εικονικό ταξίδι στην Αγιά Σοφιά

16/12/09

Κλειστός δρόμος

Μία κάπως χαλαρή μέρα σήμερα και κατάφερα μετά από πολλές μέρες να σας διαβάσω με ηρεμία, να απαντήσω, να κάνω σχόλια. Δεν μπορούσα. Δεν σας έχει τύχει να μην μπορείτενα επικοινωνήσετε; Να μη θέλετε; Να μη θέλετε να σκέφτεστε καν;
Κάτι η δουλειά, το διάβασμα, η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει σωστά. Σαν να βούλιαζα στη λάσπη. Χωρίς προφανείς λόγους. Δεν ξέρω αν σταμάτησα να βουλιάζω, όμως σήμερα είμαι ξεκούραστη, αισιόδοξη και έτοιμη για την υπόλοιπη βδομάδα. Ας πούμε ότι συνδέθηκα με τα εγκόσμια. Ακούω τη μουσικούλα που βλέπετε πάνω πάνω στα tabs με δεξί κλικ(την αλλάζω κάθε τόσο ανάλογα με τα κέφια μου) και έχω καταπληκτική παρέα όπως κάθε μέρα, που με κρατάει σε εγρήγορση και με κάνει να περνάω καλά και να γελάω. Πάρτι στο τέλος της (εργάσιμης) μέρας και καιρός για κοντομάνικο (μέσα εννοείται).
Ας ελπίσω ότι η καλή διάθεση θα κρατήσει.

3/12/09

Bollywood Jingle Bells



Είμαι στη δουλειά, προσπαθώ να συγκεντρωθώ, έξω ουράνιο τόξο! Σκέφτομαι τι πρέπει να τελειώσω μέσα στις επόμενες 2 βδομάδες και με πιάνει τρέλλα. Κάνω βόλτες στο ίντερνετ,  κοινώς χαζεύω αντί να δουλεύω. Και πέφτω πάνω σε αυτό! Χαμογέλασα, μου έφτιαξε τη μέρα.

30/11/09

Επιστημονική φαντασία

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν την Ελλάδα, τρίτο κόσμο, ούτε τα βλέπω όλα μαύρα. Ομως μερικές μέρες σε μια άλλη ευρωπαϊκή πόλη,  και δυστυχώς αντιλήφθηκα ότι ένα συγκεκριμένο θέμα είναι επιστημονική φαντασία για μας. Ισως βελτιωνόμαστε. Ισως, αλλα είναι τόσο αργός ο ρυθμός που δεν είναι και τόσο ορατός.
Πρώτη εικόνα-επιστημονική φαντασία: κοπελίτσα στο δρόμο, με αναπηρικό αμαξίδιο, έχει βγάλει το σκύλο της βόλτα. Ναι, ακριβώς. 
Δεύτερη εικόνα: στο λεωφορείο, στάση και νεαρός με αναπηρικό αμαξίδιο και κυριολεκτικά με ένα πήδημα βρίσκεται μέσα. Οση ώρα έκανα να μπω εγώ, άλλο τόσο έκανε κι αυτός. Στην επόμενη στάση, ίδια εικόνα, αυτή τη φορά με μια νεαρή κοπελλίτσα με αμαξίδιο και τον φίλο της με πατερίτσες. Δύο στάσεις παρακάτω, μια μαμά με ένα κάπως μεγάλο καρότσι. 
Δεν θέλω να σχολιάσω. Δεν νομίζω να υπάρχει τίποτα να πω άλλωστε. Μια χώρα που δεν είναι για όλους τους πολίτες της. Μια χώρα που τους αποκόβει από τη ζωή.

Από δική μου εμπειρία, το να κυκλοφορώ με μωρό στο καρότσι ήταν από πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατον γιατί τον περισσότερο καιρό έπρεπε να περπατάω στο δρόμο γιατί τη μιά ήταν σπασμένες οι πλάκες του πεζοδρομίου, την άλλη μια κολώνα, την άλλη σίδερα εξείχαν κλπ. τα ξέρετε. Με αποκορύφωμα τη μέρα που πέρασα απέναντι στο φανάρι και σταμάτησα στη νησίδα στη μέση του δρόμου και ανακάλυψα έντρομη ότι το καρότσι απλά δεν χώραγε πάνω στη νησίδα και το μισό κρεμόταν στο δρόμο. Ιδια εμπειρία όταν έσπασα το πόδι μου και φυσικά μετά δεν μπορούσα να πηδάω σαν το κατσίκι τα εμπόδια στο δρόμο ούτε να ανεβοκατεβαίνω πεζοδρόμια.
Λυπηρό. Απογοητευτικό.  Έλειψη πολιτισμού. Τα μάρμαρα δεν μας κάνουν πολιτισμένους. Οι συμπεριφορές μας κάνουν.

21/11/09

Multitasking

Έχετε παρατηρήσει πως έχουν αλλάξει τα δεδομένα στα όσα κάνουμε ή προσπαθούμε να κάνουμε ακριβώς την ίδια στιγμή; Είναι σημείο των καιρών άραγε; Αναρωτήθηκα για πρώτη φορά πριν μερικά χρόνια βλέποντας τα παιδιά και τους έφηβους που στην πιο απλή περίπτωση ακούνε μουσική και διαβάζουν. Στην πιο πολύπλοκη μορφή, ακούνε μουσική, διαβάζουν, μιλάνε στο τηλέφωνο, μιλάνε στο MSN, παίζουν κάποιο παιχνίδι στο κομπιούτερ, και βλέπουν και τηλεόραση. Ξέχασα τίποτα; Τουλάχιστον 2-3 να μην πω 4 δραστηριότητες συγχρόνως εν εξελίξει. Τις παρακολουθούν όλες άραγε με τον ίδιο τρόπο και την ίδια προσοχή; τις φέρνουν σε πέρας με ίδιο καλό αποτέλεσμα;
multitasking
Εμείς; οι πιο μεγάλοι; Ακολουθούμε τα ίχνη τους. Μη μου πείτε ότι δεν κάνετε πάνω από 2 δραστηριότητες συγχρόνως γιατί δεν θα σας πιστέψω. Απλά μάλλον δεν το συνειδητοποιείτε.  Το πιο απλό, να οδηγούμε και να μιλάμε στο τηλέφωνο. Να ψωνίζουμε και να ακούμε μουσική. Να γράφουμε εδώ και να γράφουμε και κάτι επαγγελματικό. Λίστα ατέλειωτη με 2-3-4 παράλληλες δραστηριότητες. Εχω τσεκάρει τον εαυτό μου να κάνει παράλληλα τουλάχιστον 5 πράγματα. Εννοείται όχι με την πρέπουσα προσοχή. Ούτε με την συγκέντρωση που απαιτείται. Ομως απλά καθημερινά πράγματα. Το γιατί είναι άλλο post από μόνο του. 
Για να δούμε πόσοι από εμάς, γράφουν στο blog, την ώρα που βοηθάνε το παιδί τους στην ορθογραφία, βάφουν νύχια, μιλάνε στο τηλέφωνο, μαγειρεύουν, βλέπουν τηλεόραση και κλείνουν εισητήρια για το σινεμά ταυτόχρονα.

18/11/09

Πώς έχασα τη μάχη με το τυροπιτάκι

Της Δήμητρας Παπαδοπούλου (ηθοποιού)



Κάπου διάβασα πως το στήθος ή το μπιμπερό που μας πρόσφεραν μωρά όταν δυσανασχετούσαμε καθησυχάζει, λέει, τη συναισθηματική μας δυσφορία. Οπότε, σαν ενήλικες πια, όποτε τρώμε φρίκη μασουλάμε καμιά παπαριά να το κατευνάσουμε, με αποτέλεσμα να χοντραίνουμε και να γινόμαστε σαν νεροχύτες, συν που η υγιεινή διατροφή είναι στα φόρτε της και έχουμε μπλέξει στον εγκέφαλό μας ποιο είναι το φυσικό και ποιο το μεταλλαγμένο, τι είναι οι ισοφλαβόνες και πού σκατά υπάρχει το φολικό οξύ, επίσης το ξέρεις πως η ντομάτα έχει λυκοπένιο ενώ το μπρόκολο έχει ισοθειoκυανικά;

Μ' αυτά και μ' αυτά, αποφάσισα πως τέρμα οι γουρουνιές, αιφνίδια η απόφαση, μετά που μου 'ρθε να ξεράσω που 'φαγα κάτι τυροπιτάκια, ξέρεις, αυτά τα έτοιμα τα κατεψυγμένα που τα τηγανίζεις και διαβάζεις πίσω τα συστατικά που περιέχουν και είναι σαν να διαβάζεις προκήρυξη εξωγήινου. Αφού λοιπόν έφαγα τέσσερα, κοίταξα το πέμπτο και τελευταίο και του είπα:


«Όχι, όχι δεν θα σε φάω». Ναι, άρχισα να μιλάω στο τυροπιτάκι, το τύλιξα σαν μωρό σε μια χαρτοπετσέτα και το 'βαλα στο ψυγείο. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν το πέταξα, ήταν μια υποσυνείδητη, αρχέγονη αντανακλαστική διαδικασία, όπως θα έλεγε και ο Γιουνγκ ή ο Φρόιντ, δεν ξέρω, αυτούς τους μπερδεύω τι ακριβώς είπε ο καθένας, και κατηφόρισα για Κολωνάκι να πάρω πράσινο τσάι που 'χει μέσα φαινολικές ενώσεις. Τέλος για μένα τα ανθυγιεινά. Κάτω τα λιπαρά. Ζήτω το ασβέστιο και οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β.





Άρχισε μια νέα εποχή που το κορμί μου θα γινόταν πιο ανταγωνιστικό, κι έτσι όπως κατηφόριζα τη Σκουφά, διαπίστωσα πως ένα όχι και τόσο νέο προϊόν γυναίκας που έχει κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τελευταία, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.



Μιλάω για το τσουλοειδές. Το τσουλοειδές είναι ένα είδος με έξω κοιλιά, έξω βυζιά, μανικιούρ πεντικιούρ γαλλικό και σποραδικά τατού, κυρίως εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα μπορείς να βρεις μέχρι και την Γκουέρνικα του Πικάσο. Και όλα έτοιμα για φάσωμα (σημειωτέον, δεν έχω τίποτα εναντίον του φασώματος, απλά με εκνευρίζει σαν λέξη, θα 'θελα να καταργηθεί απ' το λεξιλόγιο και να επιστρέψουμε στην παλαιά κλασική της εποχής των σπηλαίων, το μπαλαμούτι). Επίσης, συνειδητοποίησα πως τα τσουλοειδή είναι κυρίως μικρά τα οποία περάσανε αιφνιδίως από τα πάμπερς στα στρινγκ, χωρίς ενδιάμεσα στάδια.




Εν πάση περιπτώσει, αφού πήρα τα τσάγια μου τα πράσινα και έτρωγα όλη μέρα φρούτα, ήπια και δυο λίτρα νερό, τιγκάρισα στο ιχνοστοιχείο και αφού συνειδητοποίησα πως για να ζεις υγιεινά πρέπει να 'σαι λίγο η Μαριάννα Λάτση και να 'χεις χρόνο όλη μέρα να πίνεις νερά και να τρέχεις να τα κατουράς, άρχισα να πεινάω. Το σκέφτηκα πολύ το πώς θα κινηθώ και αποφάσισα να φάω μια μπανάνα που 'χει μέσα κάλιο.


Αλλά η πείνα φούντωνε. Σαν όραμα άρχισαν να ξεπροβάλλουν απειλητικά τα τσουλοειδή, τα αδύνατα, τα καλογυμνασμένα. Τρόμαξα πολύ, επίσης, όταν ήρθε και εκείνο το γαμημένο τυροπιτάκι και μου σφήνωσε στον εγκέφαλο. Αλλά είπα όχι, θα δω τηλεόραση να ξεχάσω.


Ήταν αργά τη νύχτα πια και κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε καμιά δεκαριά ξεκοιλιάσματα, παντού αίματα, στο ΣΚΑΪ κάτι τύποι σ' ένα τζιπ έψαχναν έναν ιπποπόταμο, στην ΕΤ3 φώναζε η Φώφη Γεννηματά και νάτα πάλι τα τσουλοειδή διάσπαρτα στα κανάλια να αυτογλείφονται και να γδύνονται.


Και νάτο πάλι το τυροπιτάκι. Όρμηξα στο ψυγείο. Ήτανε παγωμένο, τηγανισμένο
και καυλωμένο. Δίπλα του, ένα ξενέρωτο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, πώς να αντέξει τον ανταγωνισμό. Κοιταχτήκαμε με το τυροπιτάκι ξανά και ξανά. Θα σε πετάξω μαλακισμένο πολυακόρεστο ανθυγιεινό τηγανισμένο. Άρχισα να το βρίζω, μόνο που δεν το χαστούκισα. Με κοίταζε λάγνα και με προκαλούσε με τα τυριά του. Όρμηξα και το καταβρόχθισα.


Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά, το 'ξερα πως είχα χάσει οριστικά τη μάχη με το τυροπιτάκι.


Υ.Γ.: Μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι οι ελεύθερες ρίζες;

17/11/09

Ημερολόγιο μιας εβδομάδας


Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973


Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι –πώς μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου– .

Tου Γιάννη Ρίτσου

15/11/09

Φταίω

Πώς είναι να επιλέγεις να βάλεις τον εαυτό σου σε μια δύσκολη διαδικασία, να το θέλεις να πετύχεις, φυσικά αλλιώς γιατί να το κάνεις. Να έρχεται η ώρα της επιβράβευσης και να αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι όχι μέτριος, όχι κακός, αλλά ίσα ίσα που κατάφερες να μη βουλιάξεις; Ε! αυτό έπαθα. Μου ήρθε ταμπλάς, σκοτοδίνη (ποιά άλλη λέξη υπάρχει), μου κόπηκε η αναπνοή, μου ανέβηκε η πίεση, αυτά και μερικά άλλα παρόμοια, αλλά όλα μαζεμένα και εγώ να μην μπορώ ούτε να το πάρω το έργο μου να το πετάξω στα σκουπίδια, ούτε να κλάψω, ούτε να ουρλιάξω ούτε να φύγω καν τρέχοντας (καταραμένες γόβες). Τί ήθελα και έμπλεξα; Ποιός διάολος με έβαλε να χώσω το κεφάλι μου, το χρόνο μου, τον εαυτό μου ολόκληρο σε κάτι τόσο επίπονο, χρονοβόρο, πολύπλοκο, δύσκολο; Η πρώτη αντίδραση "τέλος". Δεν έχω λόγο να το κάνω, δεν με ενδιαφέρει άλλωστε και τόσο, το κάνω από χόμπυ. Τα παρατάω. Μετά όμως από μερικά χτεσινοβραδυνά ποτά, φαίνεται ο εγκέφαλός μου ξελαμπικάρισε. Συνεχίζω και μάλιστα προσπαθώντας περισσότερο γιατί δεν μου φταίει κανείς. Φταίω εγώ που δεν συγκεντρώθηκα σε αυτό που έκανα. Φταίω γιατί το έκανα με το ένα μάτι στο ένα πράγμα, το άλλο στο άλλο, το μυαλό στο τρίτο και το πόδι έξω από την πόρτα. Εφταιξα, πλήρωσα. Θα προσπαθήσω πάλι. Το αποφάσισα.
Καλή μας μέρα

10/11/09

Νωρίς;

Από την αρχή του Νοεμβρίου βλέπω να οργανώνονται τα μαγαζιά με τα Χριστουγεννιάτικα. Δέντρα, λαμπάκια, στολίδια, φουσκωτά ελαφάκια. Ενας κόσμος ολόκληρος, να μπεις να μην ξέρεις τί να πρωτοπάρεις. Αλλοι υπακούνε στη μόδα και κάθε χρόνο αλλάζουν χρώμα και διακόσμηση στο δέντρο τους, άλλοι προσθέτουν ή το αφήνουν όπως είναι. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Αγόρασα πριν χρόνια ένα πολύ μεγάλο δέντρο και από τότε προσθέτω στολίδια. Οχι πολλά, ίσως 2-3 κάθε χρόνο, αλλά το κάθε ένα έχει τη σημασία του.   
Νωρίς να το σκέφτομαι από τώρα; Πιθανόν. Αλλά για πόσο καιρό, ένα παιδί είναι παιδί; Πόσο καιρό θα απολαμβάνει το δέντρο; Θα ονειρεύεται τον Αγιο Βασίλη και θα αναρωτιέται αν του αρέσουν τα μπισκότα με σοκολάτα και το γάλα; αν χωράει από την καμινάδα; μήπως να αφήσουμε και καρότα για τους τάρανδους; κάνει κρύο μήπως αρρωστήσει; και το κουμπί από τη στολή του που βρήκαμε πέρσι, να του το αφήσουμε φέτος να το πάρει; Σκέφτομαι πριν λίγα χρόνια τα ανηψάκια μου που τότε ήταν ίσως 7-8  χρονών και η γιαγιά τους επέμενε ότι "δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης" και εκείνα λέγανε "μα είδαμε την φωτογραφία του!". ΘΕΛΟΥΝΕ να έχουν έναν Αγιο Βασίλη. Τους αρέσει όλο αυτό το παραμύθι, το δώρο, το γράμμα που θα στείλουν, η αναμονή, η διαδικασία, το στολισμένο σπίτι, οι μυρωδιές που συνδέουν με τις γιορτές, η οικογένεια που μαζεύεται. Παραμυθάκι για μικρούς και για μεγάλους.  Και αν δεν το νιώθουν συνειδητά τώρα, κάποτε μεγαλώνοντας θα τους έρχεται αυτή η γλυκιά ανάμνηση της γιαγιάς ή της μαμάς που ψήνανε κάποιο γλυκό και εκείνα γλύφανε τη ζύμη από το μίξερ και γεμίζανε τα μουτράκια τους σοκολάτες και πονούσε η κοιλιά από τα γλυκά. Θα θυμούνται που η μαμά μάζευε ολα τα ανηψάκια και κάνανε όλοι μαζί κουραμπιέδες και η άχνη έφτανε μέχρι τα υπνοδωμάτια, που φορούσανε ποδιές με χριστουγεννιάτικα σχέδια, που κολλάγανε οι ζύμες στα παιδικά χεράκια.  Μυρωδιές, γεύσεις, εικόνες, υπέροχες αναμνήσεις που μένουν στην καρδιά.

5/11/09

Ραντεβού

Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να καταφέρει να είναι στην ώρα του στο ραντεβού που κανονίζει ο ίδιος;
Υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που δίνουν ένα ραντεβού, επαγγελματικό ή προσωπικό και το τηρούν γιατί έτσι είναι ως άνθρωποι και ότι λένε το εννοούν. Υπάρχει η δεύτερη κατηγορία που πραγματικά κάτι τους έχει συμβεί, ανυπέρβλητο, που το σέβεσαι και το κατανοείς και έτσι κι αλλιώς συμβαίνει για πρώτη φορά. Και υπάρχει και η τρίτη κατηγορία. Αυτοί που γι αυτούς το ρολόι δεν έχει καμία σημασία. Και πάνε ή δεν προλαβαίνουν να πάνε, πάντα καθυστερημένοι. Κοινώς σε γράφουν. Γιατί εγώ έτσι το βλέπω. Οταν έχει να κάνει με μένα, έτσι είναι. Με γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια. Δεν σέβεσαι το χρόνο μου. Είσαι επαγγελματίας και το προηγούμενό σου ραντεβού άργησε μισή ώρα; Εγώ τί φταίω; Εγώ δεν άργησα. Πες του αντίο και να ξανάρθει άλλη μέρα. Γιατί εμένα με αυτόν τον τρόπο δεν θα με ξαναδείς. Είσαι φίλος; Μένεις μακρια; Φύγε στην ώρα σου. Μην ανάβεις το θερμοσίφωνο να κάνεις μπάνιο την ώρα που έπρεπε να είσαι ήδη στο ραντεβού σου. Οχι δεν το καταλαβαίνω. Ετοιμάσου 2 ώρες πριν και ξεκίνα. Δεν ζω με σκοπό της ζωής μου να σε περιμένω. Εχω άλλα πολλά και σημαντικά πράγματα να κάνω. Και εν πάσει περιπτώσει δώσε το ραντεβού σου 2 ώρες αργότερα. Δεν έγινε και τίποτα. Στόμα έχεις, τηλέφωνο έχεις. Απλό είναι. Πού είναι ο σεβασμός σου προς την οικοδέσποινα και τους άλλους της καλεσμένους, όταν σε καλεί και πας 2 και 3 ώρες καθυστερημένος; Τί έκπληξη! Δεν σε περιμέναμε! Φαγητό τέλος. Ή μήπως νόμιζες ότι θα αγνοήσω τους υπόλοιπους 10 που ήρθαν στην ώρα τους για να περιμένουμε όλοι εσένα; Ξύπνα! ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω σου, ούτε γύρω από το δικό σου ωράριο. Μας αγνοείς. Σε αγνοούμε κι εμείς. Σε μάθαμε πια. Είσαι σεσημασμένος και το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα είναι να σου πω ότι στις 5 θα είμαι στο τάδε μέρος, οτι στις 8 θα σερβίρω το φαγητό, ή ότι στις 10 αρχίζει το έργο. Καλή σου διασκέδαση! 

2/11/09

Πουθενά


Για μία παράσταση όπως το Πουθενά  του Δημήτρη Παπαϊωάννου, δεν χωράνε και πολλά να πεις.  Οπως πάντα σε κρατάει με την ανάσα κομμένη.
Ομως οι δύο κυρίες που κάθονταν πίσω μου έκαναν δύο σχόλια....
Προς το τέλος της παράστασης, σε μια σκηνή που κυριολεκτικά δεν ακούγεται ανάσα, όλοι παρακολουθούν και στη σκηνή ο χορευτής μένει γυμνός:
-Ωραίο σώμα! πολύ γυμνασμένος!
και άλλο ένα στο τέλος της παράστασης την ώρα που οι χορευτές υποκλίνονται στο κοινό:
-Ολοι νεαροί είναι!

Δεν χωράει σχόλιο εδώ έ;

IMG_0609

31/10/09

Ο καιρος μας (όχι ο κακός)




Χειμωνιάτικη μέρα η σημερινή. Αέρας, χαμηλή θερμοκρασία, μέχρι και χιόνι. Λίγο, όσο να αναρωτιέσαι αν βλέπεις καλά ή όχι. Ναι μην το ψάχνετε, στην Αθήνα είμαι. Και επειδή αναρωτήθηκα αν βλέπω καλά, το διασταύρωσα και με άλλους.  Να ανάψουμε λίγο το τζάκι, να δουλέψει το καλοριφέρ, να σκεφτούμε ότι σε ένα μήνα θα στολίζουμε το δέντρο. Τα μαγαζιά με τα στολίδια είναι έτοιμα ήδη. Αλλά άμα έχει 18 βαθμούς και ήλιο πώς να το σκεφτείς αυτό το έρημο το δέντρο και τα στολίδια. Βγάλτε τα γαντάκια σας, τα κασκόλ, τις μπότες, τα μπούφαν. Έτοιμοι για βόλτα;

28/10/09

Επικοινωνία

Είσαι μακριά, δύσκολη η επικοινωνία. Οταν καταφέρεις να μιλήσεις είναι τόσα πολλά αυτά που θέλεις να πεις και μοιραία αποφεύγεις τα δύσκολα και τις κακοτοπιές. Αρκείσαι στα ευχάριστα, τα ανάλαφρα, αυτά που χαιδεύουν τα αυτιά. Δεν θέλεις να φορτώσεις τον άλλο με έννοιες και γκρίνια. Πόσο πραγματικό όμως είναι αυτό; Πόση ειλικρίνεια έχει; Οταν πνίγεσαι από αισθήματα, όταν έχεις κάνει χιλιάδες σκέψεις, όταν η απουσία είναι τόσο έντονη...Θέλεις να το μοιραστείς. Θέλεις να του πεις έλα γρήγορα, παράτα τα όλα και έλα, σε χρειάζομαι, μου λείπεις. Θέλεις να κλάψεις, να φωνάξεις, να ταρακουνήσεις τον άλλον. Να του πεις ξύπνα, άκου, άνοιξε τα μάτια σου. Ξέρεις ότι δεν πρέπει να τον ταράξεις, να τον πιέσεις. Θέλεις να χαμογελάει με τη σκέψη σου. Να σε νιώθει χαλαρό και χαρούμενο. Και αντί για να πεις αυτό που θέλεις, κρύβεσαι. Παύεις να λες την αλήθεια. Λες μόνο τα μισά, τα όμορφα, τα ανώδυνα. Ανησυχείς μήπως σε κρίνει και τελικά σε απορρίψει, δεν διαφωνείς, είσαι γλυκός και ήρεμος, και όλο και πιο βαθιά πέφτεις και όλο και κλείνεσαι μέσα σου. Και όλο και είσαι πιο παθητικός. Πρέπει να δείξεις γρήγορα ποιός είσαι!

23/10/09

Ίδιοι όλοι;


Γιατί έχουμε αυτήν την ακατάσχετη μανία να κολλάμε ταμπέλες; Γιατί πρέπει όλα να είναι τακτοποιημένα στο ραφάκι τους, μέσα στο βάζο τους και απέξω η ταμπέλα να λέει το περιεχόμενο; Γιατί τόση δυσκαμψία; ανελαστικότητα; Γιατί πρέπει να υπακούμε απαραίτητα σε κάποιο κανόνα, στερεότυπο; Δεν μπορούν άραγε οι γύρω μας να μας δουν σαν είδος που εξελίσσεται, μεταβάλλεται, αλλάζει μορφές, ιδέες, ιδεολογίες, δοκιμάζει, πετυχαίνει, αποτυγχάνει, κάνει ότι "γουστάρει" και περνάει καλά με αυτό;

Εχω το δικό μου σχήμα, μυρωδιά, άποψη, γούστο, ικανότητες, θέλω, πιστεύω. Αναμφίβολα συμπίπτω σε πολλά με πολλούς, όμως είμαι ΕΓΩ, που σημαίνει ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.

20/10/09

Νόμιζα ότι είχε τελειώσει. Οτι ειχα καταφέρει να το σβήσω. Σβήνει ποτέ; Πότε; Πόσο καιρό χρειάζεται;
Πρέπει. Πρέπει να το σβήσω.
Δεν πρέπει να πληγώσουμε τους γύρω μας. Αυτό είναι το σίγουρο. Δεν φταίνε. Είπε ο Μιχάλης χτες " και ποιός είπε ότι την πληρώνει πάντα αυτός που φταίει;"
Πώς να περιγράψεις ένα συναίσθημα; Πώς να αφεθείς όταν δεν "πρέπει". Πώς να το φέρεις βόλτα; Πονάει. Τόσος καιρός και πονάει. Θέλω να είμαι εκεί και είμαι εδώ. Θέλω να τρέξω και έχω βαρίδια στα πόδια.
Προσπάθησα τόσο πολύ. Προσπαθώ. Να το δω ψύχραιμα. Να το προσπεράσω. Να το αγνοήσω. Να μην υπάρχει πια. Μήνες πέρασαν. 5. Είμαι στο ίδιο σημείο. Κάθε μέρα το ίδιο. Κάθε μέρα πίσω μπρος. Ενα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Προχωράω σιγά σιγά αλλά σε βρίσκω παντού. Υπάρχεις παντού. Στο σινεμά κάθεσαι δίπλα μου, στο ποτήρι είσαι η σταγόνα που μένει, στη βροχή, η ανακούφιση, στα όνειρα, η σκιά, στον ουρανό, ο ήλιος, τα σύνεφα που τρέχουν.
Προσπαθώ μήνες τώρα να δω πιο καθαρά. 
Ποιόν κοροιδεύω. Μια στιγμή μόνο και είμαι πίσω σε σένα. Ηρθε το σήμερα και ζω στο χτες.

17/10/09

Η "φωλίτσα"

Η φίλη μου η Νανά, πριν λίγες μέρες είχε την τιμή να επισκεφθεί το σπίτι ενός άντρα που την γυρόφερνε εδώ και λίγο καιρό. Η Νανά περίπου 40 και ο κύριος κάπου τόσο επίσης. Ακουσε πολλές περιγραφές για την εν λόγω "φωλίτσα".  Ο κύριος, από αυτούς που ονειρεύονται οι μαμάδες των γυναικών σαν την φίλη μου. Με όλα τα "τυπικά προσόντα".
Οποία απογοήτευσις!!!
Το διαμέρισμα δεν έφταιγε σε τίποτα. Ομως ο ιδιοκτήτης του (όχι ενοικιαστής) είχε να ασχοληθεί με αυτό από τότε που ήταν φοιτητής. Τα έπιπλα, το περισσότερο που θα τα χαρακτήριζες, φοιτητικά. Κουζίνα, μπάνιο μουχλιασμένα,  και κιτρινισμένοι τοίχοι, άβαφτο έδω και τουλάχιστον 20 χρόνια, ρολό σπασμένο που δεν πάει ούτε πάνω ούτε κάτω, στερεωμένο με σκαμνάκι ώστε να βλέπεις τουλάχιστον το φως της ημέρας. Φωτιστικά; τί ειναι αυτό; οι γλομποι μια χαρά κανουν τη δουλεία τους. Σεντόνια, πετσέτες ξεφτισμένα. Η περιγραφή σταματάει εδώ γιατί δεν άντεχα να ακούσω παρακάτω.


Μα πού πάς; Οικονομικό πρόβλημα δεν έχεις. Γούστο, τουλάχιστον από όσο μαρτυράνε τα ρούχα σου, έχεις. Τσιγκούνης δεν είσαι, από όσο μπόρεσα να καταλάβω. Τί κάνεις; Πώς φέρνεις μια γυναίκα που δήθεν θέλεις να εντυπωσιάσεις, σε τέτοιο αχούρι; Μα σε όποιο σούπερ-μάρκετ πας έχει πετσέτες, σεντόνια, ποτήρια, πιάτα και προίκα να εξοπλίσεις ότι σπίτι θέλεις μέ ότι τιμή θέλεις. Επιπλα; μα γέμισε ο τόπος πια φτηνά μαγαζιά. Πού πας ανθρωπέ μου; Θα σου άρεσε εσένα να μπεις σε σπίτι τέτοιο; Να ξαπλώσεις σε τέτοιο κρεβάτι με τέτοιο συνθετικό σεντόνι; Να πιεις καφέ από ραγισμένη κούπα; Εσύ που δήθεν πας στα καλύτερα μαγαζιά; Εσύ που δήθεν εκτιμάς το καλό γούστο;
Αντε στο καλό και όταν αποφασίσεις να γίνεις άνθρωπος, ψάξε για γυναίκα! είπε από μέσα της η Νανά και έφυγε βιαστικά γιατί θυμήθηκε μια επείγουσα δουλειά που έπρεπε να κάνει.

15/10/09

Τί είναι αρκετό;

Είσαι κάπου εκεί στα 20-22 μπορεί και 18 και γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου. Χάνεις τη σκέψη σου, το μυαλό σου, ζείς την απόλυτη ευτυχία, έχεις μάτια, καρδιά, κορμί μόνο για τον άλλον. (Αν δεν το έχεις ζήσει, χάνεις). Λίγο αργότερα ή και αρκετά αργότερα, έρχεται ο γάμος, η συμβίωση. Το όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα. Να είσαι συνεχώς με τον έρωτά σου, να μοιράζεσαι τα πάντα, να ζεις και να ανεπνέεις γι αυτόν/αυτήν. Το να σου κρατάει το χέρι και να αποφασίζετε τι θα μαγειρέψετε ή ποιά ταινία θα δείτε, είναι αυτό ακριβώς που ζητούσες και ονειρευόσουν. Μετακομίζεις στην πόλη του/της, αφήνεις την καταπληκτική δουλειά σου δουλειά, για να είσαι με τον αγαπημένο σου. Ολα για τον έρωτα σου. Ολα για να είσαι μαζί του.
Μέχρι τη στιγμή που κάτι, ένα μικρό κάτι, αρχίζει να σε πνίγει. Και αυτό το πνίξιμο όλο σφίγγει. Και ξαφνικά το να κρατάς το χέρι του άλλου δεν είναι αρκετό. Ούτε να να διαλέγεις πιάτα είναι αρκετό, ούτε να πίνετε καφέ μαζί και να βλέπετε ταινίες μαζί. Και κυρίως το να κοιταζόσαστε στα μάτια και να μην υπάρχει κανείς και τίποτα γύρω σας.
Τρυπώνει και στη ζωή σου ένα μικρό πλασματάκι που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα, τις ανησυχίες, τις αμφιβολίες για το τί σου συνέβει και το μόνο που σε νιάζει είναι ένα μικρό γελάκι ευτυχίας και δύο χεράκια που τυλίγονται στο λαιμό σου και σου λένε "σ'αγαπώ". Και είσαι μαμά ή μπαμπάς. Για μερικά χρόνια. Και τότε  κάπου στο βάθος αρχίζουν και έμφανίζονται οι προηγούμενες ανησυχίες. Γιατί δεν έχω φίλους; Πού πήγαν; Τους έδιωξα; Θέλω να πιω μια μπύρα και να πάω για ψάρεμα. Θέλω να δω μια ταινία και να παίξω χαρτιά ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ, ΜΟΝΗ ΜΟΥ με τους δικούς μου φίλους.
Αλλάζουμε. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Αλοίμονο αν μέναμε ίδιοι, στα 40 να είμαστε όπως είμασταν στα 20. Αλλες φορές ο σύντροφός μας μπορεί να ακολουθήσει, άλλες όχι. Αλλες φορές δέχεται τις αλλαγές και αλλάζει και ο ίδιος και άλλες μένει στάσιμος και δεν μπορεί να κατανοήσει, η/και παρερμηνεύει τα "θέλω" μας. Την ανάγκη μας για ατομικότητα, προσωπική ελευθερία, ανάγκη να συναναστραφούμε και άλλους ανθρώπους. Τους συνάδελφους, τους παλιούς συμμαθητές, τους φίλους, τους συγγενείς. Οχι γιατί δεν θέλουμε να είμαστε με τον σύντροφό μας. Γιατί απλά θέλουμε να είμαστε με κάποιον άλλον. Μας ευχαριστεί ΚΑΙ αυτό όπως και τόσα άλλα.
Τί κάνουμε λοιπόν όταν το έτερόν μας ήμισυ δεν το κατανοεί; Κάτι τόσο απλό γίνεται αιτία για προστριβές και διαμάχες?
Τί κάνουμε όταν είμαστε στριμωγμένοι σε καταστάσεις που δεν είναι όπως τις φανταζόμασταν;
Κοίτα γύρω σου. Ζήσε. Με ειλικρίνεια δες τον εαυτό σου. Τίποτα δεν γκρεμίζεις. Κανείς δεν παθαίνει τίποτα να διεκδικήσεις λίγο από τη ζωή σου. Κανείς δεν φεύγει αν σε αγαπάει. Δεν ζητάς τίποτα το παράλογο. Και γιατί να ζητάς άλλωστε. Γιατί να πάρεις άδεια; Για ποιό πράγμα ακριβώς; Γιατί όλα πρέπει να γίνονται όπως τα θέλουν οι άλλοι; Γιατί εσύ πρέπει να ζεις μίζερα; Το επέλεξες κάποτε. Μήν το ξαναεπιλέγεις. Άνοιξε τα φτερά σου για άλλη μια φορά.

13/10/09

Βρέχει!!!!


Καινούρια σελίδα


Προχωράω παρακάτω. Αποφάσισα ότι η αναμονή δεν μου πάει. Η αδράνεια δεν είναι για μένα. Ούτε οι μελό καταστάσεις. Να περιμένω να αποφασίσουν για μένα οι άλλοι. Οχι. Επιλέγεις να ζεις μια ευνουχισμένη ζωή; Με γειά σου, με χαρά σου. Αλλά εγώ γιατί να έχω σχέση με αυτό; Περίμενα υπομονετικά, αλλά όχι πια. Εχω πολλά να κάνω και το να αναπολώ το παρελθόν δεν είναι για μένα. Δεν μου είναι αρκετό.

15/6/09

Η αρχη


Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να γράφω ή να μοιράζομαι όσα έχω στο μυαλό μου. Η ανάγκη προέκυψε όταν μια συγκεκριμένη στιγμή -που κράτησε λίγο παραπάνω- είχα πολλά να πω, στον εαυτό μου περισσότερο. Διάβαζα blogs άλλων, μια δυο φορές έκανα και κάποια σχόλια, και τελικά αποφάσισα να δημιουργήσω την δική μου "κούπα με καφέ". Δεν μου αρέσει η ανωνυμία. Δεν μου αρέσει να μην μπορώ να υπογράφω όσα σχολιάζω σε άλλους. Στο πολύ μικρό διάστημα που βρίσκομαι εδώ και κάνω σιγά σιγά τα πρώτα μου βήματα, ανακάλυψα κόσμους που δεν ήξερα. Διαβάζοντας άλλους, αισθάνθηκα ότι ανήκω κι εγώ εδώ.

22/4/09

Ηρθα





Δεν θέλω να σε βαραίνω με τις σκέψεις μου. Ομως δεν έχω άλλο τρόπο να γράψω και να πω όσα θα ήθελα να σου πω. Μπορεί και να μην τα διαβάσεις ποτέ μια και δεν θα σου πω γι αυτό το μέρος που είναι μόνο δικό μου. Ούτε θέλω να σε προβληματίσω. Ξεκινήσαμε τόσο ανέμελα (είπες ότι δεν ήταν ποτέ ανέμελα).....

Φωτιά

Eίναι η φωτιά
που με λιώνει και σε λιώνω
σαν το κερί που τελειώνει σε τελειώνω
πάνω στο κύμα τα πανιά μας θα απλώνω
γι άλλο παράδεισο πιο πέρα
απ΄το χρόνο
Είναι το δείλι που ξεχάστηκε και πάλι
πάνω στα μάτια σου τα πιο παραμυθένια
είναι κι ο έρωτας που έφερε τη ζάλη
με μια αγκαλιά και δυο φιλιά
πορτοκαλένια.
Είναι ο γιαλός που ξεχάστηκε και πάλι
πάνω στα χείλη σου τα πετροκερασένια
είναι κι ο έρωτας που έφερε τη ζάλη
με μια αγκαλιά και δυο φιλιά
πορτοκαλένια