23/5/10

Στα συν

Μου αρέσει που το site της vodafone έχει ηχητική υποστήριξη.


Μου αρέσει που ψάχνοντας φέτος για το που θα πάω διακοπές, ανακάλυψα ότι στη Ζάκυνθο, οι τιμές είναι πολύ προσιτές.


Μου αρέσει που στο Carrefour στο Μαρούσι, φτιάξανε ειδικές θέσεις για παρκάρισμα δίπλα στο ασανσέρ για όσους έχουν δυσκολία στην πρόσβαση και υπάρχει ειδικός που τριγυρνάει και ελέγχει το πάρκινγκ και βάζει χαρτάκι στο παρμπρίζ των γαϊδουριών που παρκάρουν στις συγκεκριμένες θέσεις χωρίς να έχουν λόγο.

14/5/10

Άλλο σχέδιο

Διάβαζα σχεδόν παντού, την Κυριακή, για τις μαμάδες. Εγκώμια αλλά και καταδίκες γι αυτές που παρατάνε τα παιδιά τους, τα απαρνούνται, είτε γιατί έχουν δυσκολίες, είτε για κοινωνικούς λόγους, είτε για οικονομικούς, είτε γιατί έτσι αποφάσισαν, είτε γιατί έτσι βολεύει. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω καμία μαμά για την οποιαδήποτε επιλογή της. Ομως θέλω να προσθέσω άλλη μία κατηγορία.
Την μανούλα της ιστορίας μου θα την λέω Στέλλα. Η Στέλλα είχε όντως μια δύσκολη πρώτη εγκυμοσύνη και πρόωρο τοκετό. Το παιδί στη θερμοκοιτίδα, ελλιποβαρές. Τα γνωστά. Οταν το παιδί πήγε στο σπίτι, ανέλαβε η γιαγιά. Η μαμά της. Το τάιζε, το φρόντιζε, κοιμόταν εκεί. Εκείνη πολύ κουρασμένη δεν άντεχε άλλο. Το παιδί μεγάλωσε, υγιέστατο. Και στης γιαγιάς το σπίτι συνεχώς. Εκείνη πάντα κουρασμένη δεν άντεχε τη φροντίδα του σπιτιού καν, ούτε καν μαγείρεμα. Η μαμά της όλα και το παιδί φυσικά. Δεν μιλάμε για καμία αρρωστιάρα. Νέα, ωραία, γυμνασμένη, με άδεια ένα χρόνο από τη δουλειά και τουλάχιστον άλλους 6 μήνες πριν γεννήσει, λόγω των δυσκολιών, όλα στα συν. Γυρίζει στη δουλειά για ένα μήνα και ...έγκυος στο δεύτερο. Ομαλή εγκυμοσύνη. Γεννάει. Αλλά πρόβλημα. Δεν γίνεται τώρα με το μωρό να έχει και το άλλο παιδί στο σπίτι. Είναι πολύ κουραστικό. Δεν αντέχει. Της "σπάνε τα νεύρα". Στη γιαγιά. Για τουλάχιστον ένα χρόνο, τα δύο παιδιά δεν κοιμήθηκαν ποτέ κάτω από την ίδια στέγη. Η μαμά ένα χρόνο άδεια πάλι.


Τα 2 κοριτσάκια έχουν μεγαλώσει αρκετά τώρα. Εκείνη εξακολουθεί να μην τα αντέχει. Να γκρινιάζει στον άντρα της γιατί αργεί να γυρίσει και "δεν αντέχει άλλο". Να γυρίσει να τις κρατήσει γιατί της "έχουν σπάσει τα νεύρα τα κωλόπαιδά του". Δύο νορμάλ κοριτσάκια όπως όλα τα κοριτσάκια. Με όση ζωηράδα μπορεί να έχουν δύο κοριτσάκια 6-7 χρονών. Ποτέ δεν τα έχει πάρει μαζί της σε ταβέρνα. Ποτέ δεν έχει πάει μαζί τους για καφέ. Ποτέ δεν έχει πάει μαζί τους στο σούπερ μάρκετ. Ποτέ δεν τα έχει πάει σινεμά (εκείνη). Ποτέ δεν βγαίνει από το σπίτι μαζί τους, παρά μόνο αν πάει σε κάποιο άλλο σπίτι όπου είναι πιο ελεγχόμενα τα πράγματα. Οπουδήποτε αλλού απλά δεν μπορεί να τα πάει. Δεν μπορεί να σκεφτεί πώς θα κυκλοφορήσει με τα δύο παιδιά. Οταν της πρότεινα να πάρει έστω το ένα μόνο και το άλλο να το αφήσει στη γιαγιά, απάντησε ότι δεν μπορεί ούτε καν με το ένα. Γιατί δεν το "αντέχει" και "της σπάνε τα νεύρα".
Εγώ τώρα αναρωτιέμαι: είναι η γυναίκα αυτή μάνα που αγαπάει τα παιδιά της;
Και για ποιό λόγο ακριβώς έκανε δεύτερο παιδί; Αφού και το ένα της έπεφτε βαρύ.

4/5/10

Κυρίες με Κ (sic)

Είχα τη φαεινή ιδέα εγώ και μερικές εκατοντάδες άλλοι να θυμηθώ να πάω στο σούπερ μάρκετ, την παρασκευή πριν την Πρωτομαγιά. Δύο τα δεδομένα που δεν συνυπολόγισα. Την επόμενη θα ήταν κλειστό καθώς και την κυριακή φυσικά, άρα αγοράζουμε λες και την επόμενη θα γίνει πόλεμος, και επίσης ήταν τέλος του μήνα άρα κάποιοι είχαν πληρωθεί. Βάλε τώρα και το ΔΝΤ, το ΦΠΑ, το φάτε πιείτε κι ότι αρπάξει ο κ... σας, το σύνδρομο κατοχής και θα πάρετε μια ιδέα του τί αντίκρυσαν τα ματάκια μου. Δεν μπορούσα όμως να το αποφύγω γιατί το απέφευγα μια βδομάδα και ενώ είχα οργανώσει τα πάντα, δεν πρόβλεψα ότι το λαμπάκι του πλυντηρίου, εκείνο που ανάβει όταν δεν έχει αλάτι, θα άναβε. Και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πλυθεί τίποτα, με κανέναν άλλο τρόπο. ΠΟΤΕ και ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.  Ο Σωτήρης (το πλυντήριο πιάτων) έπρεπε να είναι έτοιμος να δουλέψει υπερωρίες. Εν όψει παιδικού πάρτυ, ήταν άμεση ανάγκη να πάω λοιπόν.
Σε ένα τέταρτο είχα τελειώσει. Τα ταμεία τίγκα με κάτι θεόρατα καρότσια. ΟΚ κανένα πρόβλημα. Θα πάω στο "γρήγορο". Είχα 9 πράγματα. Διαβάζω την ταμπέλα, έλεγε 7. Βγάζω 2, τα ακουμπάω στο ράφι και περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου, ΣΑΝ ΜΑΛΑΚΑΣ. Διότι ο κύριος που ήταν 3-4 άτομα πριν από εμένα, είχε αγοράσει όλες τις πίτες για σουβλάκια που υπήρχαν. Αντιδράσανε κάποιοι, του βάλανε τις φωνές, εκείνος κανονικά μας έγραψε όλους στα @@ του, πλήρωσε και έφυγε. Σιγά το παράξενο.
Πλησιάζει η σειρά μου και τσουπ! εμφανίζεται κυρία μετά του τέκνου της ετών 12 περίπου, και μπαίνει μπροστά μου!! Λέω από μέσα μου : μήπως εγώ και οι υπόλοιποι 10, που περιμένουμε εδώ είμαστε αόρατοι; Βρε μπας και; Της λέω ευγενικά:
- Ξέρετε η ουρά είναι πίσω από εκείνον εκεί τον κύριο στο βάθος.
- Ναι το ξέρω αλλά εδώ ήταν η σειρά μου.
- Πότε; Γιατί εγώ όταν ήρθα δεν ήσασταν εδώ.
- Μα πώς! εγώ σας είδα όταν ήρθατε!
- Ναι, αλλά εγώ δεν σας είδα και από την ώρα που ήρθα, ήρθαν και άλλοι 10 πίσω μου.
- Ναι αλλά ήμουν πίσω από την κυρία και πήγα να πάρω κάτι cd για το γιό μου.
Μου γυρίζει την πλάτη και συνεχίζει να περιμένει, αγνοώντας εμένα και τους υπόλοιπους.
(φαντάζομαι ότι το παιδί έχει μάθει ήδη ότι έτσι κάνουμε στις ουρές)
Όλα αυτά σε απόλυτα ήρεμο κλίμα, με απόλυτα ήρεμους τόνους.


Λύση Νο 1: αρχίζεις να την ξεμαλλιάζεις
Λύση Νο 2: της φοράς τα cd κολάρο
Λύση Νο 3: σκέφτεσαι από μέσα σου ότι δεν θα γίνουμε ποτέ άνθρωποι και της
                     παραχωρείς τελικά τη σειρά
Λύση Νο 4: ακούω τις δικές σας προτάσεις


Θα σας πω τί έκανα εγώ, αφού μου απαντήσετε. (αν και το φαντάζεστε ήδη)