Ο Φίλιππος. Πολλά χρόνια πριν, έφυγε. Για πάντα. Για να βρει την τύχη του. Στη γη της επαγγελίας και της ευκαιρίας. Τότε δεν μπορούσε να πάρει τις δικές του αποφάσεις. Ή ίσως και να μπορούσε αλλά είχε έναν πολύ ισχυρό πατέρα που αποφάσισε ότι θα τα πουλήσουν όλα και θα πάνε εκεί. Πατέρας με σύζυγο 25 χρόνια μικρότερη. Με επάγγελμα που θησαύρισε και αγόραζε κτίρια πενταόροφα στο κέντρο της Αθήνας. Καμάρωνε ότι τα έφαγε στις γυναίκες και τα γλέντια. Και ζούσαν όλοι μαζί σε ένα δυάρι με το μεροκάματο. Τα παιδιά στο σαλόνι και στο παράνομα κλεισμένο μπαλκόνι. Ετσι λοιπόν μια μέρα, κάπου στα 23-24, έγινε η μεγάλη ανακοίνωση. "Θα πάμε στην Αμερική". Η ξαδέλφη που είναι ήδη εκεί θα τα κανονίσει όλα. Ακόμα και την πράσινη κάρτα για τον Φίλιππο ώστε ο Φίλιππος να κρατήσει όλη του την οικογένεια εκεί. Πώς; Μα θα παντρευτεί. Ράγισε η καρδιά του Φίλιππου. Ήταν ερωτευμένος. Με όλη του την ψυχή. Οπως ερωτεύεται κάποιος που είναι 23 χρονών. Πώς να φύγει; Πώς να μείνει; Πώς να παντρευτεί κάποια άλλη έστω και στα χαρτιά. Θα γυρίσω, έλεγε στην αγαπημένη του. Θα γυρίσω. Να με περιμένεις. Πόνος, δάκρυα, αποχωρισμοί. Και όλα έτοιμα για την αναχώρηση. Εφυγε. Λίγους μήνες μετά, γύρισε για μερικές μέρες να δει την αγαπημένη του. Ξανάφυγε. Και τότε ήρθε το γράμμα. Παντρεύομαι. Τη Μαρία. Μην ξαναεπικοινωνήσεις μαζί μου. Την αγαπώ και θα μείνω εδώ. Τέλος...
Πολλά χρόνια αργότερα ήρθε το email. Σε έψαξα και νομίζω ότι σε βρήκα. Είσαι όντως εσύ; Στην αγαπημένη του.
Μοιράζονται τώρα καμιά φορά τα νέα τους. Που και που τα λένε. Η ζωή προχωράει. Εκείνη η ίδια Μαρία που τότε του έδωσε την πράσινη κάρτα, είναι τώρα η οικογένειά του. Η μητέρα του παιδιού του. Μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Η νοσταλγία για εκείνον τον χαμένο έρωτα. Τη φυγή. Το "αν".
Ακούω την φίλη μου καθώς μου διηγείται την ιστορία. Τον είχα γνωρίσει τότε τον Φίλιππο. Την λάτρευε. Κι εκείνη τον λάτρευε. Με την δύναμη που έχει αυτή η ηλικία και κάθε ηλικία όταν νομίζεις ότι ο κόσμος όλος είναι ο άνθρωπος που αγαπάς. Γκρεμίστηκε ο κόσμος της. Τελικά δεν την αγαπούσε τόσο όσο εκείνη. Περίμενε ότι θα είχε περισσότερη δύναμη και θα έμενε για εκείνη όμως έκανε λάθος. Πάει πέρασε πια. Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας της φίλης μου και γιατί έτσι είναι η ζωή. Προχωράει. Εκείνος όμως νοσταλγεί. Τα λουλούδια που της άφηνε στο παράθυρό της. Τα βράδυα που περνούσαν μαζί. Την Ελλάδα και τους φίλους. Και το μεγάλο "άν...".
10 σχόλια:
Πόσα "αν" στην ζωή μας..
Και για καθε ένα απο αυτά, μια ιστορία.
Ισως σε ενα παραλληλο σύμπαν, ο Φίλιππος να ζει με την αγαπημενη του στην Ελλαδα, ποιος ξερει;
Αυτό το "αν" που γιγαντώνεται και πνίγει..
Και που δεν θα μάθεις αν ήταν το καλό σου..
Η νοσταλγία του τότε και τα νιάτα..
Που δεν θα μάθεις ποτέ πόσο θα άντεχε..
Μπορεί και καθόλου..
Πολύ ωραία η ιστορία σου, να είσαι καλά!!
Pes tou Fillipou oti me to an den extise pote kaneis tipota para mono amfivolia...
Oso gia ta ypoloipa, an i giagia mou eixe rodakia tha itane patini...
So what??
aremare, ίσως, αλλά δυστυχώς είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και τους δρόμους που επιλέγουμε να ακολουθήσουμε. Πολλές φορές ευχόμαστε να ήταν αλλιώς αλλά τελικά το αλλιώς δεν γίνεται γιατί έχουμε στρίψει σε άλλη διασταύρωση.
Αντιγόνη, είναι αληθινή ιστορία. Μόνο το όνομα άλλαξα γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει αν και αυτό εδώ είναι το μυστικό μου. Το "αν" είναι λίγο μαγικό. Το πλάθεις όπως το φαντάζεσαι. Αλλά απέχει από την πραγματικότητα. Πολύ.
Covenant, ακριβώς. Και μια και η γιαγιά σου δεν είχε ρόδες, τελικά δεν ήταν πατίνι. Ήταν γιαγιά. Το "αν" είναι ουτοπικό. Δεν ζεις με αυτό.
Το "αν" έχει άγνωστα αποτελέσματα στο μέλλον.Μπορεί τα πράγματα να ήταν χειρότερα.Μπορεί όχι.Όμορφη ιστορία...
Καλησπέρα.
Not me, το "αν" είναι μόνο υποθέσεις που τις κάνουμε με γνώμονα το τί θα θέλαμε, τί φανταζόμαστε και πώς θα μας άρεσε. Το πραγματικό δεν μπορούμε να το πλάσουμε στο μέλλον όμως. Καλησπέρα και σε σένα.
Πόσο "λίγος" αυτός ο Φίλιππος...Πόσο "λίγος"
Ψαράκι, δεν φαντάζεσαι πόσο μέσα στο μυαλό μου είσαι. Με μία λέξη.
Πολλές φορές με έχει απασχολήσει αυτό το "αν". Αν γύριζα το χρόνο πίσω τι θα έκανα... Όμως οι αποφάσεις που πήρα τότε, αναλύοντας τις συνθήκες που επικρατούσαν και το τί ήθελα εγώ από τη ζωή μου, ήταν οι σωστές. Ή μάλλον σε εμένα φαινόντουσαν σωστές. Άρα "άν" γύριζα το χρόνο πίσω, πιθανότατα θα έκανα ακριβώς τα ίδια!
Pap, συμφωνώ. Η κάθε απόφαση που παίρνουμε έχει να κάνει με τα εκάστοτε δεδομένα. Ούτε μπορείς το τώρα να το γυρίσεις πίσω ούτε και τα τωρινά δεδομένα είναι τα ίδια με 20 χρόνια πριν. Ούτε καν με 3 χρόνια πριν. Πόσο μάλλον τόσα πολλά. Ετσι ακριβώς όπως το λες είναι. Ομως αυτό δεν παύει να τον κάνει "λίγο". Κόλλησα με αυτό που είπε το ψαράκι.
Δημοσίευση σχολίου