καμιά κουρτίνα βρε παιδιά

Περιμένεις πώς και πώς να πας τις πολυπόθητες διακοπές, ξενοδοχείο, βουτιές, παρέα, ποτά, διασκέδαση, ξενύχτια, όλα όπως τα φαντάστηκες εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια.

Ο εμπνευσμένος αρχιτέκτονας δεν έβαλε παντζούρια. Τσαχπινιά. Οχι ότι φταίει. Γιατί κάτι άλλο είχε στο μυαλό του όταν το έφτιαχνε, και σίγουρα όχι αυτό που βλέπεις εσύ.  Αλλά ο τσιγκούνης ξενοδόχος έβαλε αραχνοϋφαντη κουρτίνα, σκούρα ναι, αλλά βλέπεις απέναντι, ή μπορεί να ξοδεύτηκε και να έβαλε την άλλη που σκοτεινιάζει εντελώς, αλλά ας την έβαζε να φτάνει μέχρι τις άκρες και μέχρι το πάτωμα. Τραβάς από τη μιά, μπαίνει ο ήλιος από την άλλη. Στις 5 το πρωί. Κι άμα είσαι από τους τύπους που δεν πέφτουν κλινικά νεκροί μετά το ξενύχτι, την πάτησες.

Ελεος βρε παιδιά που το είδατε στο Λονδίνο και το κάνετε κι εδώ. Τουλάχιστον κάντε το σωστά. Πάρτε 2 μέτρα κουρτινούλα παραπάνω, ναι αυτή με την επένδυση, την πλαστική, που μπαίνει κάτω από την άλλη την αέρινη. Δεν είναι Λονδινο εδώ. Αμα ήθελα να κάνω ηλιοθεραπεία, έβγαινα κι έξω.

Και θυμηθείτε και κάτι άλλο. Το καλοκαίρι κοιμόμαστε με παράθυρα ανοιχτά, ναι; Πώς να αφήσω το παράθυρο ανοιχτό όλη νύχτα δηλαδή όταν είμαι ίσα με το χώμα; Να το κλείσω; Ναι. Σωστά. Μόνο που δεν πήγα στην εξοχή για να κοιμάμαι με το aircondition αναμένο λες και είμαι στο Σύνταγμα. Βάλτε ένα ρημάδι παντζούρι.