Αδύνατον να ισορροπήσεις κάτι τέτοιο. Απλά δεν γίνεται. Και από την άλλη δεν γίνεται να παρατήσεις και αυτό για το οποίο προσπάθησες χρόνια. Και τότε; Τί; Ρητορική ερώτηση μάλλον και άλυτο το θέμα. Μένει το παιδί.
14/1/10
Καριέρα ή παιδί;
Αδύνατον να ισορροπήσεις κάτι τέτοιο. Απλά δεν γίνεται. Και από την άλλη δεν γίνεται να παρατήσεις και αυτό για το οποίο προσπάθησες χρόνια. Και τότε; Τί; Ρητορική ερώτηση μάλλον και άλυτο το θέμα. Μένει το παιδί.
23 σχόλια:
Όποιος για μένα κάνει τα τρυφερά παιδικά μάτια να είναι λυπημένα και να του λείπει πατέρας η μητέρα απλά επειδή κοιτάζει την καριέρα είναι άξιος της μοίρας του....
Την καλησπέρα μου!!!!
Συμφωνώ με τον Νίκο.
Δεν είμαι μαμά, αλλά φαντάζομαι πως θα είναι. Κάποτε είχα σε πολλή μεγάλη υπόληψη τις καριέρες μέχρι που κατάλαβα-με σκληρό βέβαια τρόπο-πως αυτό που μένει στο τέλος είναι οι άνθρωποι που σε αγαπάνε και σε νοιάζονται αληθινά!
Νίκο καλημέρα, όμως πιστεύεις ότι πράγματι έχει επιλογή σε μια τέτοια δύσκολη περίπτωση; Ξέρεις πόσα παιδιά ξέρω που μεγαλώνουν με μπάτλερ; Μη γελάς, ναι, έτσι.Δύσκολο πολύ. Εχεις απόλυτο δίκιο αλλά εσύ θα το παρατούσες; Οχι το παιδί. Το άλλο.
Μάγισσα Κίρκη, μου ήταν απλό να αφήσω κάποια δεύτερη ασχολία που είχα, για να είμαι με το παιδί μου. Ομως είλικρινά δεν ξέρω τί θα έκανα αν είχα μια δουλειά που ήταν σαν αυτή που περιγράφω. και επειδή γνωρίζω παιδιά διαλυμένα και γονείς όπως τους περιέγραψα, έχω πολλές φορές αναρωτηθεί τί θα έκανα στη θέση τους.
...Σκυλί!! :)
Εγώ πάντως θα προτιμούσα να αφήσω τα γονίδιά μου κληρονομιά στον κόσμο παρά την επιστήμη μου
φοράδα, ναι καλή ιδέα ακούγεται αλλά είναι μπελάς με τα αεροπλάνα. άσε που θέλει και τάισμα και βόλτα για κατούρημα.
καλό παιδί, κι εγώ αυτό επέλεξα αλλά δεν ήταν δίλημμα. Σκέψου το κάπως αλλιώς. Βρίσκεις τώρα μια δουλειά που σε θέλει κάθε φορά σε διαφορετικό μέρος του κόσμου να σχεδιάζεις κτίρια για λογαρισμό κάποιας εταιρείας με τις αντίστοιχες απολαβές. Και εκεί ανάμεσα γνωρίζεις και μια γυναίκα που κάνει το ίδιο. Ποιός από τους δύο θα τα παρατήσει;
Καταρχήν διαφωνώ με το δίλημμα.
Στην εποχή μας μπορούν να συνυπάρξουν και τα δύο.
Διάλεξα παιδί(-α στη συνέχεια). Πολλές φορές ζηλεύω την καριέρα συναδέλφων που αντικειμενικά είχαν λιγότερα προσόντα από μένα. Πολλές φορές θα ήθελα να είχα μια δεύτερη ζωή... Όμως οι χαρές που παίρνω από τα παιδιά δε συγκρίνονται. Και δεν μετανιώνω....
Δε θα ήθελα με τίποτα τα παιδιά μου να μεγαλώνουν με κάποιον άλλο- ούτε καν με τη γιαγιά.
Την καλησπέρα μου.
κανίβαλλε, συνυπάρχουν αναμφίβολα. το δίλημμα δεν αναφέρεται σε καθημερινές καταστάσεις. Μιλάω για διαφορετικές από το κανονικό συνθήκες. Δεν διαφωνούμε. Δεν μιλάω για το να γυρίζεις σπίτι στις 7 και στις 9 που και αυτό είναι ανυπέρβλητο για τα παιδιά. Ομως μιλάω για το να μην υπάρχεις.
Θεία, συμφωνώ. Απέραντη χαρά και αγάπη σου δίνουν. Τα παιδιά δυσκολεύονται τρομερά όταν τους λείπουν τα μικρά καθημερινά που φυσιολογικά μοιραζόμαστε μαζί τους.
ΠΑΙΔΙ.
Εξαρτάται και από την ηλικία.
Αν είσαι μέχρι 32-33 μπορείς να επιλέξεις τέτοια καριέρα για 3-4 χρόνια και να προχωρήσεις για παιδί/ά μετά.
τα παιδιά δεν έρχονται,αποφασίζεις να τα φέρεις και αυτό πάει να πει οτι στη ζωη μας βάζεις προταιρεότητα τα παιδιά.Αν ειναι να τα μεγαλώσουν οι ξένοι και να μη το βλέπεις καθόλου γιατί να το κάνεις;Για να λες οτι έγινες μάνα;Και αυτό το παιδί που δε μεγαλώνει με τους γονείς αλλά με ξένους;Δεν πρεπει να είμαστε εγωιστές,να κάνεις παιδί ειναι σοβαρή απόφαση
Όπως, υπεραπλουστευμένα βέβαια, έλεγε μία γνωστή "κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό..."
κάποιοι πρέπει να κάνουν παιδιά και κάποιοι άλλοι καριέρα!
τελικά οι περισσότεροι κάνουν και τα δύο...
Mου πάτησες τον κάλλο...
Γυρνάω στα αεροδρόμια, γουστάρω τρελά τη δουλειά μου και όταν πιάνω ζουζούνι στην αγκαλιά μου λιώνω.
και δεν πρόκειται να κάνω τίποτα τυχαία και ασυνείδητα.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω, είμαι στο πουθενά...
πάντως δε θέλω να φέρω μια ζωή που θα μεγαλώσει με παππούδες, γιαγιάδες κ φιλιππινέζες.
Πόσο μεγάλο είναι το παιδί σου;
Δύσκολη απάντηση.
Θα προσπαθούσα να τα ισορροπήσω μάλλον χαντακώνοντας την καριέρα μου.
Αν δεν μπορούσα/ήθελα να χαντακώσω την καριέρα δεν θα έκανα παιδί.
Προφανώς μιλάω εκ του ασφαλούς.
Mistress, απόλυτα σαφής. Και θαυμάσια επιλογή μπορώ να πω.
Vassili, μετα τα 3-4 χρόνια τί κάνεις; Πετάς τα μπόλικα χιλιάρικα το μήνα στα σκουπίδια, τα ταξίδια από Κίνα μέχρι Αλάσκα και βάζεις ποδιά και αλλάζεις πάνες;
Και λοιπόν, συμφωνώ απόλυτα με το ότι δεν λέγεσαι μάνα όταν σου μεγαλώνει τα παιδιά η γιαγιά ή η νταντά. Και γίνεται σε τεράστια κλίμακα και όχι γιατί υπάρχει ανάγκη αλλά γιατί πχ κάνω δύο παιδιά γιατί έτσι είναι το σωστό μόνο που δεν τα αντέχω λεπτό. και διάφορα τέτοια ανάλογα.
Maya, όλα είναι για όλους και σίγουρα συνδυάζονται στις περισσότερες περιπτώσεις. Ισως με βοήθεια, με δυσκολία, αλλά κάπως το καταφέρνουμε.
happypepper, σχεδόν 7. Αντιλήφθηκες σωστά την ερώτηση. Ακριβώς. Τί γίνεται λοιπόν τότε; και όταν η μαμά του παιδιού έχει επίσης μια δουλειά σαν την δική σου και επίσης δεν θέλει να την αφήσει και επίσης την λατρεύει;
Not me, κι εγώ εκ του ασφαλούς μιλάω. Δεν έχω τόσο απαιτητική δουλειά. Και όταν έπρεπε να αφήσω ένα κομμάτι της το έκανα πολύ εύκολα. Ομως δεν άφησα κάτι που ήταν μοναδικό ούτε κάτι που δεν μπορούσα να αποχωριστώ.
Kαλώς σε βρίσκω στο μπλογκ σου. Θίγεις ένα θέμα που με απασχολεί καθημερινά, όντας μητέρα ενός παιδιού σχεδόν 1 έτους. Κατά τη δική μου γνώμη, στην Ελλάδα τουλάχιστον μια γυναίκα έχει τις εξής επιλογές: Είτε κάνει-πραγματική-καριέρα στο full, που σημαίνει ταξίδια, meetings, υπερωρίες κλπ., οπότε η δημιουργία οικογένειας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και όταν συμβεί να κάνει παιδί, αυτό-αναγκαστικά-μεγαλώνει με νταντάδες, γιαγιάδες κ.ο.κ, γιατί η μητέρα του έχει χτίσει μια καριέρα, που δύσκολα μπορεί ν’ αφήσει. Η δεύτερη επιλογή είναι να βάλεις την οικογένεια πάνω απ’ όλα, οπότε δεν επενδύεις στη δουλειά, πράγμα που σημαίνει ότι βάζεις στην άκρη τις όποιες φιλοδοξίες σου και στόχος σου είναι να είσαι κοντά στο παιδί σου και να συμμετέχεις ενεργά στο μεγάλωμά του. Μέση λύση δε βλέπω, και μιλώ πρακτικά, γιατί το ζω εδώ και περίπου ένα χρόνο. Θεωρητικά μπορούμε να πούμε πολλά, αλλά στη πράξη ένα παιδί χρειάζεται 24-7 τους γονείς του. Αλλιώς δεν είναι γονείς
Pink Fish, καλώς όρισες. Στέκομαι στο τελευταίο που λες. Το παιδί έχει ανάγκη τους γονείς του. Τα παιδιά έχουν τα πολύπλοκα και τα δύσκολα και δεν έχουν τα απλά. Τα όσα τρομερά απλά μοιράζεσαι εσύ με το παιδί σου. Ενα τραγούδι, ένα κουλουράκι, μια ταβέρνα. Δεν είναι όλοι έτσι εννοείται. Απλά βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που αρκετά συχνά δεν υπάρχει ούτε αυτό. Και τα παιδιά δυσκολεύονται τρομακτικά.
@Coffee:ακριβώς, όταν δεν υπάρχουν αυτές οι καθημερινές στιγμές με το παιδί σου, αυτά δυσκολεύονται πραγματικά, τους λείπει ένα ουσιαστικό κομμάτι στην ανατροφη και το μεγάλωμα τους, που δεν το αναπληρώνει ούτε το ακριβότερο PSP ουτε η καλύτερη νταντά. Και σ' αυτό το θέμα, όπως στα περισσότερα ουσιώδη της ζωής μας, επιλέγεις. Δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δε γίνεται, το λέει και η παροιμία. Και το ξαναλέω, δε μιλώ θεωρητικά, το ζω εδώ και περίπου ένα χρόνο. Και δε λέω ότι δεν είναι κουραστικό, να πρεπει να γυρίσεις από τη δουλειά και να μεταμορφωθείς σε καλη και στοργική μητέρα. Θέλει προσπάθεια. Αλλά και ειλικρινές ενδιαφέρον για το παιδί σου. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Η γυναίκα (και μιλώ για τη γυναίκα, κι όχι για τους άντρες, γιατί αυτοί είναι άλλη ιστορία) κάνει ένα παιδί γιατί το θεωρεί άλλο ένα τρόπαιο, μετά από το "χτίσιμο" μιας καριέρας ή γιατί θέλει πραγματικά να βιώσει το ρόλο της μητέρας?
Υπάρχει και η εκδοχή να έρθει απλά επειδή το αφήνεις να έρθει. Χωρίς να καίγεσαι, χωρίς βιολογικά ρολόγια και χωρίς έπαθλα. Εγώ πάντως ένιωσα μαμά όταν μεγάλωσε λίγο. Ούτε μητρικά φίλτρα ούτε τίποτα. Ανοησίες και των βιβλίων εφευρέσεις. Οσο για τους άντρες τί να πω. Ο δικός μου περισσότερο κι από μαμά. Δεν πάει άλλο δηλαδή. Αλλά μη νομίζεις ότι κι αυτό είναι καλό. Πού να βρεις τις ισορροπίες. Τις έχασε κανείς για να τις βρεις εσύ;
Δε μου αρέσει να μιλάω εκ του ασφαλούς και γι' αυτό το αποφεύγω... Γι' αυτό και παράτησα καριέρα σαν κι αυτή που περιγράφεις για να ακολουθήσω το βιολογικό μου ρολόι.
Σε ό,τι αφορά στην ανατροφή των παιδιών είμαι ΑΠΟΛΥΤΗ. Οριζοντίως και καθέτως.
Κανένας δεν είναι υπόχρεος σε κανέναν να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Το κάνει ύστερα από ώριμη σκέψη (μάλλον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει) και ζύγιση των ευθυνών που η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί.
Ουσιαστικά αυτό που πρέπει ο καθένας να κάνει πριν αποφασίσει να γίνει γονιός είναι να εξετάσει αν η καριέρα του, η προσωπικότητά του και εν γένει η κοσμοθεωρία του το επιτρέπουν. Ένας ενήλικας στο θέμα αυτό έχει επιλογές. Να κάνει παιδί ή να μην κάνει. Είναι απλό, τόσο απλό που φαίνεται σύνθετο.
Ένα παιδί απ' την άλλη μεριά δεν έχει την επιλογή της γέννησής του. Άλλοι αποφασίζουν γι' αυτήν. Και όταν έρχεται στον κόσμο έχει υπαρκτές ανάγκες υπαγορευμένες από τη φύση του κι όχι από καπρίτσιο. Ο γεννήτορας του λοιπόν, εφόσον είναι ο φέρων της ευθύνης της γέννησης και της ανατροφής του, είναι -απ' τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο και μετά- ΥΠΟΧΡΕΟΣ σε αυτό το παιδί. Ώσπου να ενηλικιωθεί, να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να πετάξει με τα ΔΙΚΑ ΤΟΥ φτερά.
Ο κόσμος των ενηλίκων είναι λιγότερο ανελεύθερος από αυτόν των παιδιών. Ο ενήλικας μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στην καριέρα και στο παιδί. Αν μπορεί να τα συντροφέψει είναι ευχής έργον. Εφόσον όμως δεν μπορούν να συμβαδίσουν προτεραιότητα έχει το παιδί. Αν δεν μπορεί να παραμερίσει την καριέρα του, απλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνει παιδί. Αλλιώς γίνεται υβριστής απέναντι στη ζωή που έφερε ο ίδιος στο φως. Κι αυτή η ζωή δε φταίει σε τίποτα να γίνεται παρανάλωμα του πυρός της φιλοδοξίας ανώριμων ανθρώπων, να διαλύεται και να σκορπιέται στο κενό της απουσίας.
Κανένας δεν μπορεί να έχει και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο...
Δημοσίευση σχολίου