Ο καιρος μας (όχι ο κακός)

Χειμωνιάτικη μέρα η σημερινή. Αέρας, χαμηλή θερμοκρασία, μέχρι και χιόνι. Λίγο, όσο να αναρωτιέσαι αν βλέπεις καλά ή όχι. Ναι μην το ψάχνετε, στην Αθήνα είμαι. Και επειδή αναρωτήθηκα αν βλέπω καλά, το διασταύρωσα και με άλλους.  Να ανάψουμε λίγο το τζάκι, να δουλέψει το καλοριφέρ, να σκεφτούμε ότι σε ένα μήνα θα στολίζουμε το δέντρο. Τα μαγαζιά με τα στολίδια είναι έτοιμα ήδη. Αλλά άμα έχει 18 βαθμούς και ήλιο πώς να το σκεφτείς αυτό το έρημο το δέντρο και τα στολίδια. Βγάλτε τα γαντάκια σας, τα κασκόλ, τις μπότες, τα μπούφαν. Έτοιμοι για βόλτα;

Επικοινωνία

Είσαι μακριά, δύσκολη η επικοινωνία. Οταν καταφέρεις να μιλήσεις είναι τόσα πολλά αυτά που θέλεις να πεις και μοιραία αποφεύγεις τα δύσκολα και τις κακοτοπιές. Αρκείσαι στα ευχάριστα, τα ανάλαφρα, αυτά που χαιδεύουν τα αυτιά. Δεν θέλεις να φορτώσεις τον άλλο με έννοιες και γκρίνια. Πόσο πραγματικό όμως είναι αυτό; Πόση ειλικρίνεια έχει; Οταν πνίγεσαι από αισθήματα, όταν έχεις κάνει χιλιάδες σκέψεις, όταν η απουσία είναι τόσο έντονη...Θέλεις να το μοιραστείς. Θέλεις να του πεις έλα γρήγορα, παράτα τα όλα και έλα, σε χρειάζομαι, μου λείπεις. Θέλεις να κλάψεις, να φωνάξεις, να ταρακουνήσεις τον άλλον. Να του πεις ξύπνα, άκου, άνοιξε τα μάτια σου. Ξέρεις ότι δεν πρέπει να τον ταράξεις, να τον πιέσεις. Θέλεις να χαμογελάει με τη σκέψη σου. Να σε νιώθει χαλαρό και χαρούμενο. Και αντί για να πεις αυτό που θέλεις, κρύβεσαι. Παύεις να λες την αλήθεια. Λες μόνο τα μισά, τα όμορφα, τα ανώδυνα. Ανησυχείς μήπως σε κρίνει και τελικά σε απορρίψει, δεν διαφωνείς, είσαι γλυκός και ήρεμος, και όλο και πιο βαθιά πέφτεις και όλο και κλείνεσαι μέσα σου. Και όλο και είσαι πιο παθητικός. Πρέπει να δείξεις γρήγορα ποιός είσαι!

Ίδιοι όλοι;

Γιατί έχουμε αυτήν την ακατάσχετη μανία να κολλάμε ταμπέλες; Γιατί πρέπει όλα να είναι τακτοποιημένα στο ραφάκι τους, μέσα στο βάζο τους και απέξω η ταμπέλα να λέει το περιεχόμενο; Γιατί τόση δυσκαμψία; ανελαστικότητα; Γιατί πρέπει να υπακούμε απαραίτητα σε κάποιο κανόνα, στερεότυπο; Δεν μπορούν άραγε οι γύρω μας να μας δουν σαν είδος που εξελίσσεται, μεταβάλλεται, αλλάζει μορφές, ιδέες, ιδεολογίες, δοκιμάζει, πετυχαίνει, αποτυγχάνει, κάνει ότι "γουστάρει" και περνάει καλά με αυτό;

Εχω το δικό μου σχήμα, μυρωδιά, άποψη, γούστο, ικανότητες, θέλω, πιστεύω. Αναμφίβολα συμπίπτω σε πολλά με πολλούς, όμως είμαι ΕΓΩ, που σημαίνει ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.

Νόμιζα ότι είχε τελειώσει. Οτι ειχα καταφέρει να το σβήσω. Σβήνει ποτέ; Πότε; Πόσο καιρό χρειάζεται;

Πρέπει. Πρέπει να το σβήσω.

Δεν πρέπει να πληγώσουμε τους γύρω μας. Αυτό είναι το σίγουρο. Δεν φταίνε. Είπε ο Μιχάλης χτες " και ποιός είπε ότι την πληρώνει πάντα αυτός που φταίει;"

Πώς να περιγράψεις ένα συναίσθημα; Πώς να αφεθείς όταν δεν "πρέπει". Πώς να το φέρεις βόλτα; Πονάει. Τόσος καιρός και πονάει. Θέλω να είμαι εκεί και είμαι εδώ. Θέλω να τρέξω και έχω βαρίδια στα πόδια.

Προσπάθησα τόσο πολύ. Προσπαθώ. Να το δω ψύχραιμα. Να το προσπεράσω. Να το αγνοήσω. Να μην υπάρχει πια. Μήνες πέρασαν. 5. Είμαι στο ίδιο σημείο. Κάθε μέρα το ίδιο. Κάθε μέρα πίσω μπρος. Ενα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Προχωράω σιγά σιγά αλλά σε βρίσκω παντού. Υπάρχεις παντού. Στο σινεμά κάθεσαι δίπλα μου, στο ποτήρι είσαι η σταγόνα που μένει, στη βροχή, η ανακούφιση, στα όνειρα, η σκιά, στον ουρανό, ο ήλιος, τα σύνεφα που τρέχουν.

Προσπαθώ μήνες τώρα να δω πιο καθαρά. 
Ποιόν κοροιδεύω. Μια στιγμή μόνο και είμαι πίσω σε σένα. Ηρθε το σήμερα και ζω στο χτες.

Η "φωλίτσα"

Η φίλη μου η Νανά, πριν λίγες μέρες είχε την τιμή να επισκεφθεί το σπίτι ενός άντρα που την γυρόφερνε εδώ και λίγο καιρό. Η Νανά περίπου 40 και ο κύριος κάπου τόσο επίσης. Ακουσε πολλές περιγραφές για την εν λόγω "φωλίτσα".  Ο κύριος, από αυτούς που ονειρεύονται οι μαμάδες των γυναικών σαν την φίλη μου. Με όλα τα "τυπικά προσόντα".

Οποία απογοήτευσις!!!

Το διαμέρισμα δεν έφταιγε σε τίποτα. Ομως ο ιδιοκτήτης του (όχι ενοικιαστής) είχε να ασχοληθεί με αυτό από τότε που ήταν φοιτητής. Τα έπιπλα, το περισσότερο που θα τα χαρακτήριζες, φοιτητικά. Κουζίνα, μπάνιο μουχλιασμένα,  και κιτρινισμένοι τοίχοι, άβαφτο έδω και τουλάχιστον 20 χρόνια, ρολό σπασμένο που δεν πάει ούτε πάνω ούτε κάτω, στερεωμένο με σκαμνάκι ώστε να βλέπεις τουλάχιστον το φως της ημέρας. Φωτιστικά; τί ειναι αυτό; οι γλομποι μια χαρά κανουν τη δουλεία τους. Σεντόνια, πετσέτες ξεφτισμένα. Η περιγραφή σταματάει εδώ γιατί δεν άντεχα να ακούσω παρακάτω.

Μα πού πάς; Οικονομικό πρόβλημα δεν έχεις. Γούστο, τουλάχιστον από όσο μαρτυράνε τα ρούχα σου, έχεις. Τσιγκούνης δεν είσαι, από όσο μπόρεσα να καταλάβω. Τί κάνεις; Πώς φέρνεις μια γυναίκα που δήθεν θέλεις να εντυπωσιάσεις, σε τέτοιο αχούρι; Μα σε όποιο σούπερ-μάρκετ πας έχει πετσέτες, σεντόνια, ποτήρια, πιάτα και προίκα να εξοπλίσεις ότι σπίτι θέλεις μέ ότι τιμή θέλεις. Επιπλα; μα γέμισε ο τόπος πια φτηνά μαγαζιά. Πού πας ανθρωπέ μου; Θα σου άρεσε εσένα να μπεις σε σπίτι τέτοιο; Να ξαπλώσεις σε τέτοιο κρεβάτι με τέτοιο συνθετικό σεντόνι; Να πιεις καφέ από ραγισμένη κούπα; Εσύ που δήθεν πας στα καλύτερα μαγαζιά; Εσύ που δήθεν εκτιμάς το καλό γούστο;

Αντε στο καλό και όταν αποφασίσεις να γίνεις άνθρωπος, ψάξε για γυναίκα! είπε από μέσα της η Νανά και έφυγε βιαστικά γιατί θυμήθηκε μια επείγουσα δουλειά που έπρεπε να κάνει.

Τί είναι αρκετό;

Είσαι κάπου εκεί στα 20-22 μπορεί και 18 και γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου. Χάνεις τη σκέψη σου, το μυαλό σου, ζείς την απόλυτη ευτυχία, έχεις μάτια, καρδιά, κορμί μόνο για τον άλλον. (Αν δεν το έχεις ζήσει, χάνεις). Λίγο αργότερα ή και αρκετά αργότερα, έρχεται ο γάμος, η συμβίωση. Το όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα. Να είσαι συνεχώς με τον έρωτά σου, να μοιράζεσαι τα πάντα, να ζεις και να ανεπνέεις γι αυτόν/αυτήν. Το να σου κρατάει το χέρι και να αποφασίζετε τι θα μαγειρέψετε ή ποιά ταινία θα δείτε, είναι αυτό ακριβώς που ζητούσες και ονειρευόσουν. Μετακομίζεις στην πόλη του/της, αφήνεις την καταπληκτική δουλειά σου δουλειά, για να είσαι με τον αγαπημένο σου. Ολα για τον έρωτα σου. Ολα για να είσαι μαζί του.

Μέχρι τη στιγμή που κάτι, ένα μικρό κάτι, αρχίζει να σε πνίγει. Και αυτό το πνίξιμο όλο σφίγγει. Και ξαφνικά το να κρατάς το χέρι του άλλου δεν είναι αρκετό. Ούτε να να διαλέγεις πιάτα είναι αρκετό, ούτε να πίνετε καφέ μαζί και να βλέπετε ταινίες μαζί. Και κυρίως το να κοιταζόσαστε στα μάτια και να μην υπάρχει κανείς και τίποτα γύρω σας.

Τρυπώνει και στη ζωή σου ένα μικρό πλασματάκι που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα, τις ανησυχίες, τις αμφιβολίες για το τί σου συνέβει και το μόνο που σε νιάζει είναι ένα μικρό γελάκι ευτυχίας και δύο χεράκια που τυλίγονται στο λαιμό σου και σου λένε "σ'αγαπώ". Και είσαι μαμά ή μπαμπάς. Για μερικά χρόνια. Και τότε  κάπου στο βάθος αρχίζουν και έμφανίζονται οι προηγούμενες ανησυχίες. Γιατί δεν έχω φίλους; Πού πήγαν; Τους έδιωξα; Θέλω να πιω μια μπύρα και να πάω για ψάρεμα. Θέλω να δω μια ταινία και να παίξω χαρτιά ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ, ΜΟΝΗ ΜΟΥ με τους δικούς μου φίλους.

Αλλάζουμε. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Αλοίμονο αν μέναμε ίδιοι, στα 40 να είμαστε όπως είμασταν στα 20. Αλλες φορές ο σύντροφός μας μπορεί να ακολουθήσει, άλλες όχι. Αλλες φορές δέχεται τις αλλαγές και αλλάζει και ο ίδιος και άλλες μένει στάσιμος και δεν μπορεί να κατανοήσει, η/και παρερμηνεύει τα "θέλω" μας. Την ανάγκη μας για ατομικότητα, προσωπική ελευθερία, ανάγκη να συναναστραφούμε και άλλους ανθρώπους. Τους συνάδελφους, τους παλιούς συμμαθητές, τους φίλους, τους συγγενείς. Οχι γιατί δεν θέλουμε να είμαστε με τον σύντροφό μας. Γιατί απλά θέλουμε να είμαστε με κάποιον άλλον. Μας ευχαριστεί ΚΑΙ αυτό όπως και τόσα άλλα.
Τί κάνουμε λοιπόν όταν το έτερόν μας ήμισυ δεν το κατανοεί; Κάτι τόσο απλό γίνεται αιτία για προστριβές και διαμάχες?
Τί κάνουμε όταν είμαστε στριμωγμένοι σε καταστάσεις που δεν είναι όπως τις φανταζόμασταν;
Κοίτα γύρω σου. Ζήσε. Με ειλικρίνεια δες τον εαυτό σου. Τίποτα δεν γκρεμίζεις. Κανείς δεν παθαίνει τίποτα να διεκδικήσεις λίγο από τη ζωή σου. Κανείς δεν φεύγει αν σε αγαπάει. Δεν ζητάς τίποτα το παράλογο. Και γιατί να ζητάς άλλωστε. Γιατί να πάρεις άδεια; Για ποιό πράγμα ακριβώς; Γιατί όλα πρέπει να γίνονται όπως τα θέλουν οι άλλοι; Γιατί εσύ πρέπει να ζεις μίζερα; Το επέλεξες κάποτε. Μήν το ξαναεπιλέγεις. Άνοιξε τα φτερά σου για άλλη μια φορά.

Blind

Βρέχει!!!!

Καινούρια σελίδα

Προχωράω παρακάτω. Αποφάσισα ότι η αναμονή δεν μου πάει. Η αδράνεια δεν είναι για μένα. Ούτε οι μελό καταστάσεις. Να περιμένω να αποφασίσουν για μένα οι άλλοι. Οχι. Επιλέγεις να ζεις μια ευνουχισμένη ζωή; Με γειά σου, με χαρά σου. Αλλά εγώ γιατί να έχω σχέση με αυτό; Περίμενα υπομονετικά, αλλά όχι πια. Εχω πολλά να κάνω και το να αναπολώ το παρελθόν δεν είναι για μένα. Δεν μου είναι αρκετό.