Τί είναι αρκετό;

Είσαι κάπου εκεί στα 20-22 μπορεί και 18 και γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου. Χάνεις τη σκέψη σου, το μυαλό σου, ζείς την απόλυτη ευτυχία, έχεις μάτια, καρδιά, κορμί μόνο για τον άλλον. (Αν δεν το έχεις ζήσει, χάνεις). Λίγο αργότερα ή και αρκετά αργότερα, έρχεται ο γάμος, η συμβίωση. Το όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα. Να είσαι συνεχώς με τον έρωτά σου, να μοιράζεσαι τα πάντα, να ζεις και να ανεπνέεις γι αυτόν/αυτήν. Το να σου κρατάει το χέρι και να αποφασίζετε τι θα μαγειρέψετε ή ποιά ταινία θα δείτε, είναι αυτό ακριβώς που ζητούσες και ονειρευόσουν. Μετακομίζεις στην πόλη του/της, αφήνεις την καταπληκτική δουλειά σου δουλειά, για να είσαι με τον αγαπημένο σου. Ολα για τον έρωτα σου. Ολα για να είσαι μαζί του.

Μέχρι τη στιγμή που κάτι, ένα μικρό κάτι, αρχίζει να σε πνίγει. Και αυτό το πνίξιμο όλο σφίγγει. Και ξαφνικά το να κρατάς το χέρι του άλλου δεν είναι αρκετό. Ούτε να να διαλέγεις πιάτα είναι αρκετό, ούτε να πίνετε καφέ μαζί και να βλέπετε ταινίες μαζί. Και κυρίως το να κοιταζόσαστε στα μάτια και να μην υπάρχει κανείς και τίποτα γύρω σας.

Τρυπώνει και στη ζωή σου ένα μικρό πλασματάκι που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα, τις ανησυχίες, τις αμφιβολίες για το τί σου συνέβει και το μόνο που σε νιάζει είναι ένα μικρό γελάκι ευτυχίας και δύο χεράκια που τυλίγονται στο λαιμό σου και σου λένε "σ'αγαπώ". Και είσαι μαμά ή μπαμπάς. Για μερικά χρόνια. Και τότε  κάπου στο βάθος αρχίζουν και έμφανίζονται οι προηγούμενες ανησυχίες. Γιατί δεν έχω φίλους; Πού πήγαν; Τους έδιωξα; Θέλω να πιω μια μπύρα και να πάω για ψάρεμα. Θέλω να δω μια ταινία και να παίξω χαρτιά ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ, ΜΟΝΗ ΜΟΥ με τους δικούς μου φίλους.

Αλλάζουμε. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Αλοίμονο αν μέναμε ίδιοι, στα 40 να είμαστε όπως είμασταν στα 20. Αλλες φορές ο σύντροφός μας μπορεί να ακολουθήσει, άλλες όχι. Αλλες φορές δέχεται τις αλλαγές και αλλάζει και ο ίδιος και άλλες μένει στάσιμος και δεν μπορεί να κατανοήσει, η/και παρερμηνεύει τα "θέλω" μας. Την ανάγκη μας για ατομικότητα, προσωπική ελευθερία, ανάγκη να συναναστραφούμε και άλλους ανθρώπους. Τους συνάδελφους, τους παλιούς συμμαθητές, τους φίλους, τους συγγενείς. Οχι γιατί δεν θέλουμε να είμαστε με τον σύντροφό μας. Γιατί απλά θέλουμε να είμαστε με κάποιον άλλον. Μας ευχαριστεί ΚΑΙ αυτό όπως και τόσα άλλα.
Τί κάνουμε λοιπόν όταν το έτερόν μας ήμισυ δεν το κατανοεί; Κάτι τόσο απλό γίνεται αιτία για προστριβές και διαμάχες?
Τί κάνουμε όταν είμαστε στριμωγμένοι σε καταστάσεις που δεν είναι όπως τις φανταζόμασταν;
Κοίτα γύρω σου. Ζήσε. Με ειλικρίνεια δες τον εαυτό σου. Τίποτα δεν γκρεμίζεις. Κανείς δεν παθαίνει τίποτα να διεκδικήσεις λίγο από τη ζωή σου. Κανείς δεν φεύγει αν σε αγαπάει. Δεν ζητάς τίποτα το παράλογο. Και γιατί να ζητάς άλλωστε. Γιατί να πάρεις άδεια; Για ποιό πράγμα ακριβώς; Γιατί όλα πρέπει να γίνονται όπως τα θέλουν οι άλλοι; Γιατί εσύ πρέπει να ζεις μίζερα; Το επέλεξες κάποτε. Μήν το ξαναεπιλέγεις. Άνοιξε τα φτερά σου για άλλη μια φορά.