Νωρίς;

Από την αρχή του Νοεμβρίου βλέπω να οργανώνονται τα μαγαζιά με τα Χριστουγεννιάτικα. Δέντρα, λαμπάκια, στολίδια, φουσκωτά ελαφάκια. Ενας κόσμος ολόκληρος, να μπεις να μην ξέρεις τί να πρωτοπάρεις. Αλλοι υπακούνε στη μόδα και κάθε χρόνο αλλάζουν χρώμα και διακόσμηση στο δέντρο τους, άλλοι προσθέτουν ή το αφήνουν όπως είναι. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Αγόρασα πριν χρόνια ένα πολύ μεγάλο δέντρο και από τότε προσθέτω στολίδια. Οχι πολλά, ίσως 2-3 κάθε χρόνο, αλλά το κάθε ένα έχει τη σημασία του.   

Νωρίς να το σκέφτομαι από τώρα; Πιθανόν. Αλλά για πόσο καιρό, ένα παιδί είναι παιδί; Πόσο καιρό θα απολαμβάνει το δέντρο; Θα ονειρεύεται τον Αγιο Βασίλη και θα αναρωτιέται αν του αρέσουν τα μπισκότα με σοκολάτα και το γάλα; αν χωράει από την καμινάδα; μήπως να αφήσουμε και καρότα για τους τάρανδους; κάνει κρύο μήπως αρρωστήσει; και το κουμπί από τη στολή του που βρήκαμε πέρσι, να του το αφήσουμε φέτος να το πάρει; Σκέφτομαι πριν λίγα χρόνια τα ανηψάκια μου που τότε ήταν ίσως 7-8  χρονών και η γιαγιά τους επέμενε ότι "δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης" και εκείνα λέγανε "μα είδαμε την φωτογραφία του!". ΘΕΛΟΥΝΕ να έχουν έναν Αγιο Βασίλη. Τους αρέσει όλο αυτό το παραμύθι, το δώρο, το γράμμα που θα στείλουν, η αναμονή, η διαδικασία, το στολισμένο σπίτι, οι μυρωδιές που συνδέουν με τις γιορτές, η οικογένεια που μαζεύεται. Παραμυθάκι για μικρούς και για μεγάλους.  Και αν δεν το νιώθουν συνειδητά τώρα, κάποτε μεγαλώνοντας θα τους έρχεται αυτή η γλυκιά ανάμνηση της γιαγιάς ή της μαμάς που ψήνανε κάποιο γλυκό και εκείνα γλύφανε τη ζύμη από το μίξερ και γεμίζανε τα μουτράκια τους σοκολάτες και πονούσε η κοιλιά από τα γλυκά. Θα θυμούνται που η μαμά μάζευε ολα τα ανηψάκια και κάνανε όλοι μαζί κουραμπιέδες και η άχνη έφτανε μέχρι τα υπνοδωμάτια, που φορούσανε ποδιές με χριστουγεννιάτικα σχέδια, που κολλάγανε οι ζύμες στα παιδικά χεράκια.  Μυρωδιές, γεύσεις, εικόνες, υπέροχες αναμνήσεις που μένουν στην καρδιά.