Πρώτη εικόνα-επιστημονική φαντασία: κοπελίτσα στο δρόμο, με αναπηρικό αμαξίδιο, έχει βγάλει το σκύλο της βόλτα. Ναι, ακριβώς.
Δεύτερη εικόνα: στο λεωφορείο, στάση και νεαρός με αναπηρικό αμαξίδιο και κυριολεκτικά με ένα πήδημα βρίσκεται μέσα. Οση ώρα έκανα να μπω εγώ, άλλο τόσο έκανε κι αυτός. Στην επόμενη στάση, ίδια εικόνα, αυτή τη φορά με μια νεαρή κοπελλίτσα με αμαξίδιο και τον φίλο της με πατερίτσες. Δύο στάσεις παρακάτω, μια μαμά με ένα κάπως μεγάλο καρότσι.
Δεν θέλω να σχολιάσω. Δεν νομίζω να υπάρχει τίποτα να πω άλλωστε. Μια χώρα που δεν είναι για όλους τους πολίτες της. Μια χώρα που τους αποκόβει από τη ζωή.
Από δική μου εμπειρία, το να κυκλοφορώ με μωρό στο καρότσι ήταν από πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατον γιατί τον περισσότερο καιρό έπρεπε να περπατάω στο δρόμο γιατί τη μιά ήταν σπασμένες οι πλάκες του πεζοδρομίου, την άλλη μια κολώνα, την άλλη σίδερα εξείχαν κλπ. τα ξέρετε. Με αποκορύφωμα τη μέρα που πέρασα απέναντι στο φανάρι και σταμάτησα στη νησίδα στη μέση του δρόμου και ανακάλυψα έντρομη ότι το καρότσι απλά δεν χώραγε πάνω στη νησίδα και το μισό κρεμόταν στο δρόμο. Ιδια εμπειρία όταν έσπασα το πόδι μου και φυσικά μετά δεν μπορούσα να πηδάω σαν το κατσίκι τα εμπόδια στο δρόμο ούτε να ανεβοκατεβαίνω πεζοδρόμια.
Λυπηρό. Απογοητευτικό. Έλειψη πολιτισμού. Τα μάρμαρα δεν μας κάνουν πολιτισμένους. Οι συμπεριφορές μας κάνουν.
12 σχόλια:
Ένα καλό αντίστοιχο post που έχω μεταφέρει κι εγώ στο blog typhoon, με τίτλο Στον Καιάδα...
Δε θέλω να υπερασπιστώ την Ελλάδα αλλά δεν είναι μόνο στη χώρα μας που υπάρχουν αυτά τα προβλήματα.
Στη χώρα μας υπάρχουν οι αγενείς που δε σέβονται τους πεζούς είτε είναι ηλικιωμένοι,είτε μανάδες με καρότσια,είτε άνθρωποι με ανάγκες,είτε κάποιος απλά φορτωμένος .....όπως μια φορά εγώ που ήμουνα με βαλίτσα πέρναγα στο απέναντι πεζοδρόμιο που ήταν το σπίτι μου,σταματημένα τα αυτοκίνητα λόγω κίνησης και με χτύπησε μια με το αυτοκίνητο για να προχωρήσει μερικά εκατοστά!!!!
typhoon ευχαριστώ για το link. το θυμάμαι αυτό το post. πάντα με κάτι ενδιαφέρον και συναφές :)
και λοιπόν, χτές μόλις πήγα να βγω με τη βαλίτσα από το μετρό και δεν με αφήνε μια που προσπαθούσε να μπει μέσα. Βιαζόταν μη χάσει το άδειο τραίνο της Κυριακής. Και φυσικά όταν της είπα το αυτονόητο ότι αν δεν βγω εγώ, δεν είναι δυνατόν να μπει εκείνη, με διαολόστειλε. Μετάνιωσα που δεν της έριξα τι βαλίτσα στα πόδια για να καταλάβει με πιο πρακτικό τρόπο γιατί έπρεπε να βγω εγώ πριν μπει εκείνη.
Σεβασμός.
Η πολιτεία στους πολίτες της και εμείς στην Πολιτεία.
Δεν υπάρχει όμως... χάνεται... γιατί? δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη, το προοίμιο του σεβασμού.
Πιστεύω ότι από κει ξεκινούν όλα.
κανίβαλλε, ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη κερδίζονται. Οπως κάθε σχέση, έτσι κι αυτή χτίζεται σιγά σιγά. Δεν λέω ότι πρέπει να είναι ανταποδοτική. Οχι. Ομως βλέπεις εσύ να χτίζεται τίποτα εδώ; Ακόμα και τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σου να συναντήσεις, όταν βλέπεις ότι δεν σου δίνει τίποτα, μοιραία τον εγκαταλείπεις.
Στα περισσότερα που είπες συμφωνώ μαζί σου.....
Καλό απόγευμα!!!!
Δεν θα μπορουσες να κανεις καλυτερο κλεισιμο!!! τα λες ολα!!
Δεν μας κανουν τα μαρμαρα...
Ας αφησουμε επιτελους την προγονοπληκτη συμπεριφορα και ας κοιταξουμε τι μπορουμε εμεις να κανουμε...!!! Οτι εκαναν οι προγονοι μας περασε...εμεις??
Merlin αυτό με την προγονολατρεία είναι άλλο ανέκδοτο. Μπερδεύουμε το σεβασμό προς το άτομο με τον σεβασμό προς την ιστορία.
Νίκο καλή σου μέρα και καλό μήνα!
Όχι μόνο επιστημονικής φαντασίας αλλά και ονειρική είναι η εικόνα που περιγράφεις με την κοπελίτσα στο αμαξίδιο που έχει βγάλει βόλτα το σκυλάκι της.
Πότε θα μπορέσουμε να το δούμε αυτό στους δρόμους πχ των Αμπελοκήπων ή της Κυψέλης;
Δυστυχώς τα πεζοδρόμια έχουν από πολλού απολέσει το σύνθετο "πεζό" και έχουν γίνει μια προέκταση του δρόμου.
Βέβαια κάτι πάει να γίνει τελευταία αλλά πάλι ένεκα προεκλογικής περιόδου (δημοτικές εκλογές 2010)
http://athensville.blogspot.com/2009/11/blog-post_23.html
http://athensville.blogspot.com/2009/11/blog-post_29.html
από την εμπειρία μου, το συμπέρασμα είναι μάλλον, θλιβερό!
στις μέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους ανάπηρους και δεν τους διαχωρίζουν από τους αντικειμενικά ανάπηρους!
Εδώ δεν μπορείς να περπατάς πλαί πλάι με κάποιον στα πεζοδρόμια,θα μπορείς να πας και με καρότσι?Απλά δεν νοιάζεται κανείς...
Vassili αν υπάρχει έστω και αργός ρυθμός αλλαγής, μάλλον είναι τόσο αργός που δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Ας γίνει κι ας είναι και προεκλογικά. Αλλά να γίνει. Ομως όπως θα συμφωνήσω με τη
Maya και τον Not me. Και θα το πήγαινα και λίγο παραπέρα. Κοινωνικά ανάπηροι. Δεν μας λείπει ούτε η πνευματική μόρφωση ούτε η σχολική παιδεία. Η κοινωνική παιδεία είναι αυτή που περίτρανα άπουσιάζει.
Δημοσίευση σχολίου