30/11/09

Επιστημονική φαντασία

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν την Ελλάδα, τρίτο κόσμο, ούτε τα βλέπω όλα μαύρα. Ομως μερικές μέρες σε μια άλλη ευρωπαϊκή πόλη,  και δυστυχώς αντιλήφθηκα ότι ένα συγκεκριμένο θέμα είναι επιστημονική φαντασία για μας. Ισως βελτιωνόμαστε. Ισως, αλλα είναι τόσο αργός ο ρυθμός που δεν είναι και τόσο ορατός.
Πρώτη εικόνα-επιστημονική φαντασία: κοπελίτσα στο δρόμο, με αναπηρικό αμαξίδιο, έχει βγάλει το σκύλο της βόλτα. Ναι, ακριβώς. 
Δεύτερη εικόνα: στο λεωφορείο, στάση και νεαρός με αναπηρικό αμαξίδιο και κυριολεκτικά με ένα πήδημα βρίσκεται μέσα. Οση ώρα έκανα να μπω εγώ, άλλο τόσο έκανε κι αυτός. Στην επόμενη στάση, ίδια εικόνα, αυτή τη φορά με μια νεαρή κοπελλίτσα με αμαξίδιο και τον φίλο της με πατερίτσες. Δύο στάσεις παρακάτω, μια μαμά με ένα κάπως μεγάλο καρότσι. 
Δεν θέλω να σχολιάσω. Δεν νομίζω να υπάρχει τίποτα να πω άλλωστε. Μια χώρα που δεν είναι για όλους τους πολίτες της. Μια χώρα που τους αποκόβει από τη ζωή.

Από δική μου εμπειρία, το να κυκλοφορώ με μωρό στο καρότσι ήταν από πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατον γιατί τον περισσότερο καιρό έπρεπε να περπατάω στο δρόμο γιατί τη μιά ήταν σπασμένες οι πλάκες του πεζοδρομίου, την άλλη μια κολώνα, την άλλη σίδερα εξείχαν κλπ. τα ξέρετε. Με αποκορύφωμα τη μέρα που πέρασα απέναντι στο φανάρι και σταμάτησα στη νησίδα στη μέση του δρόμου και ανακάλυψα έντρομη ότι το καρότσι απλά δεν χώραγε πάνω στη νησίδα και το μισό κρεμόταν στο δρόμο. Ιδια εμπειρία όταν έσπασα το πόδι μου και φυσικά μετά δεν μπορούσα να πηδάω σαν το κατσίκι τα εμπόδια στο δρόμο ούτε να ανεβοκατεβαίνω πεζοδρόμια.
Λυπηρό. Απογοητευτικό.  Έλειψη πολιτισμού. Τα μάρμαρα δεν μας κάνουν πολιτισμένους. Οι συμπεριφορές μας κάνουν.

12 σχόλια:

typhoon είπε...

Ένα καλό αντίστοιχο post που έχω μεταφέρει κι εγώ στο blog typhoon, με τίτλο Στον Καιάδα...

Και λοιπόν;E allora? είπε...

Δε θέλω να υπερασπιστώ την Ελλάδα αλλά δεν είναι μόνο στη χώρα μας που υπάρχουν αυτά τα προβλήματα.
Στη χώρα μας υπάρχουν οι αγενείς που δε σέβονται τους πεζούς είτε είναι ηλικιωμένοι,είτε μανάδες με καρότσια,είτε άνθρωποι με ανάγκες,είτε κάποιος απλά φορτωμένος .....όπως μια φορά εγώ που ήμουνα με βαλίτσα πέρναγα στο απέναντι πεζοδρόμιο που ήταν το σπίτι μου,σταματημένα τα αυτοκίνητα λόγω κίνησης και με χτύπησε μια με το αυτοκίνητο για να προχωρήσει μερικά εκατοστά!!!!

Coffeemug είπε...

typhoon ευχαριστώ για το link. το θυμάμαι αυτό το post. πάντα με κάτι ενδιαφέρον και συναφές :)

και λοιπόν, χτές μόλις πήγα να βγω με τη βαλίτσα από το μετρό και δεν με αφήνε μια που προσπαθούσε να μπει μέσα. Βιαζόταν μη χάσει το άδειο τραίνο της Κυριακής. Και φυσικά όταν της είπα το αυτονόητο ότι αν δεν βγω εγώ, δεν είναι δυνατόν να μπει εκείνη, με διαολόστειλε. Μετάνιωσα που δεν της έριξα τι βαλίτσα στα πόδια για να καταλάβει με πιο πρακτικό τρόπο γιατί έπρεπε να βγω εγώ πριν μπει εκείνη.

kanivallos είπε...

Σεβασμός.
Η πολιτεία στους πολίτες της και εμείς στην Πολιτεία.
Δεν υπάρχει όμως... χάνεται... γιατί? δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη, το προοίμιο του σεβασμού.
Πιστεύω ότι από κει ξεκινούν όλα.

Coffeemug είπε...

κανίβαλλε, ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη κερδίζονται. Οπως κάθε σχέση, έτσι κι αυτή χτίζεται σιγά σιγά. Δεν λέω ότι πρέπει να είναι ανταποδοτική. Οχι. Ομως βλέπεις εσύ να χτίζεται τίποτα εδώ; Ακόμα και τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σου να συναντήσεις, όταν βλέπεις ότι δεν σου δίνει τίποτα, μοιραία τον εγκαταλείπεις.

nikos είπε...

Στα περισσότερα που είπες συμφωνώ μαζί σου.....
Καλό απόγευμα!!!!

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα μπορουσες να κανεις καλυτερο κλεισιμο!!! τα λες ολα!!

Δεν μας κανουν τα μαρμαρα...

Ας αφησουμε επιτελους την προγονοπληκτη συμπεριφορα και ας κοιταξουμε τι μπορουμε εμεις να κανουμε...!!! Οτι εκαναν οι προγονοι μας περασε...εμεις??

Coffeemug είπε...

Merlin αυτό με την προγονολατρεία είναι άλλο ανέκδοτο. Μπερδεύουμε το σεβασμό προς το άτομο με τον σεβασμό προς την ιστορία.

Νίκο καλή σου μέρα και καλό μήνα!

Vassilis είπε...

Όχι μόνο επιστημονικής φαντασίας αλλά και ονειρική είναι η εικόνα που περιγράφεις με την κοπελίτσα στο αμαξίδιο που έχει βγάλει βόλτα το σκυλάκι της.
Πότε θα μπορέσουμε να το δούμε αυτό στους δρόμους πχ των Αμπελοκήπων ή της Κυψέλης;
Δυστυχώς τα πεζοδρόμια έχουν από πολλού απολέσει το σύνθετο "πεζό" και έχουν γίνει μια προέκταση του δρόμου.
Βέβαια κάτι πάει να γίνει τελευταία αλλά πάλι ένεκα προεκλογικής περιόδου (δημοτικές εκλογές 2010)

http://athensville.blogspot.com/2009/11/blog-post_23.html

http://athensville.blogspot.com/2009/11/blog-post_29.html

Μaya είπε...

από την εμπειρία μου, το συμπέρασμα είναι μάλλον, θλιβερό!
στις μέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους ανάπηρους και δεν τους διαχωρίζουν από τους αντικειμενικά ανάπηρους!

Not me είπε...

Εδώ δεν μπορείς να περπατάς πλαί πλάι με κάποιον στα πεζοδρόμια,θα μπορείς να πας και με καρότσι?Απλά δεν νοιάζεται κανείς...

Coffeemug είπε...

Vassili αν υπάρχει έστω και αργός ρυθμός αλλαγής, μάλλον είναι τόσο αργός που δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Ας γίνει κι ας είναι και προεκλογικά. Αλλά να γίνει. Ομως όπως θα συμφωνήσω με τη
Maya και τον Not me. Και θα το πήγαινα και λίγο παραπέρα. Κοινωνικά ανάπηροι. Δεν μας λείπει ούτε η πνευματική μόρφωση ούτε η σχολική παιδεία. Η κοινωνική παιδεία είναι αυτή που περίτρανα άπουσιάζει.