Το πρώτο που διάβασα σήμερα το πρωί ήταν αυτό.
Τόσο απλά. Απόγνωση. Ο Μαχαίρης δεν αφήνει να φανεί τί αισθάνθηκε όμως εμένα μου κόπηκε η λαλιά όταν το διάβασα. Και τώρα;
Αυτό είμαστε πια. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό αλλάζουν οι ζωές μας και ότι ήταν εφικτό, είναι τώρα ανέφικτο. Η ζωή δεν είναι πια ίδια. Τα λεπτά δεν κυλούν. Η ζωή μιας ολόκληρης οικογένειας στο pause. Ένας από εμάς. Είναι πια ανέφικτο.....οι λέξεις ξεκουφαίνουν με τη σιωπή τους.
Σχόλια κλειστά.
